I

Prolog.

Poruszałam się w zupełnej ciemności trzymając się jedną ręką ściany. W panującym mroku wyczuwałam czyjąś obecność. Niepewnie szłam przed siebie nerwowo się rozglądając. Po chwili usłyszałam dźwięk rozbitego szkła. Przystanęłam próbując namierzyć miejsce, z którego dochodził ten hałas. Zdezorientowana obracałam się wokół własnej osi. Ciszę zakłócał teraz jedynie mój głośny, nierównomierny oddech. W powietrzu dało się wyczuć drażniącą nozdrza wilgoć. Zrobiłam krok w tył i zaczęłam tracić równowagę. Wymachiwałam rękami chcąc się czegokolwiek złapać, jednak runęłam na dół. Poczułam przeszywający ból na plecach. Ścisnęłam zęby, żeby powstrzymać się od krzyku. Przetarłam ręką twarz, która była mokra od potu i łez. Byłam wykończona, kręciło mi się w głowie. Czułam, że tracę przytomność. Resztkami sił przewróciłam się na drugą stronę i zaczęłam się czołgać chcąc znaleźć wyjście. Po kilku nieudolnych próbach udało mi się wstać. Moje nogi cały czas się trzęsły, z trudem stawiałam kolejne, małe kroki. Nagle usłyszałam czyjś głos. Przerażona przyspieszyłam i schowałam się pod schodami, z których spadłam. Skuliłam się pod drewnianymi stopniami i starałam się zapanować nad swoim oddechem. W ciemnościach zauważyłam wysoką, postawną postać. Mężczyzna o niskim, szorstkim głosie był wyraźnie zdenerwowany. Szukał mnie. Po chwili poczułam na sobie jego spojrzenie.  Powoli, jakby drażniąc się ze mną, podszedł do mnie krzywo się uśmiechając. Zamknęłam oczy licząc, że facet stojący nade mną po prostu zniknie. Kiedy ponownie je otworzyłam jego twarz dzieliło od mojej zaledwie kilka centymetrów. Mężczyzna przyłożył sprężynowy nóż do mojego policzka i delikatnie przejechał po nim ostrzem. W lśniącej stali zobaczyłam swoje przestraszone odbicie.

- Zdradziły cię te twoje wielkie, błyszczące oczy. – powiedział głaszcząc moje włosy.

Nagle chwycił je i mocno pociągnął. Krzyknęłam uderzając głową o podłogę. Zasłoniłam swoją twarz rękami. Modliłam się o koniec tego koszmaru. Jakikolwiek by on nie był, chciałam, żeby wreszcie nastąpił. Po raz kolejny poczułam lodowaty metal przy swoim ciele.

- Jesteś pierwszą, która mi uciekła. – stwierdził przecinając ostrzem moją skórę.

Czułam jak ciepła krew spływa po moim brzuchu. Krzyknęłam, kiedy ponownie wbił we mnie nóż.

- Edyta, wstań. – polecił nagle.

Kiwnęłam przecząco głową.

- Nie mam siły. – jęknęłam kładąc rękę na ranie na brzuchu.

- Edyta, wstań!

Moje ręce były całe we krwi.

- Edyta! – usłyszałam znajomy głos.

Po ciemnościach i oprawcy nie było śladu. Siedziałam na swoim łóżku zalana potem. Rozejrzałam się po swoim pokoju. Wszystko było na miejscu. Szybko uniosłam koszulkę chcąc sprawdzić stan swojego brzucha. Dwie spore blizny i zero krwi.

- Edyta!

W drzwiach stała kobieta w białym bawełnianym szlafroku. To moja mama, Weronika. Stała z kubkiem kawy i posyłała mi zatroskane spojrzenie.

- Marek tu będzie za piętnaście minut.

Zerknęłam na elektroniczny budzik stojący na szafce nocnej. Na wyświetlaczu migała godzina zerowa. Cholera… Znowu zaspałam.

__________________________________________________________________________________________

Welcome back! :D (Przepraszam, że pierwszy taki krótki!) 

Twitter.