VIII

Epizod VII.

Mój sen przerwała głośna melodia dochodząca z mojego telefonu. Jęknęłam i wyłączyłam budzik. Była czwarta pięćdziesiąt. Głośno ziewnęłam i po chwili leżenia wstałam. Podeszłam do okna i chwyciłam zasłony. Na dworze było czarno, słońce wschodziło dopiero po szóstej. Termometr wskazywał minus dwadzieścia dwa stopnie. Wyjęłam z torby swój zestaw do biegania i szybko się ubrałam. Umyłam zęby i twarz, a później nałożyłam delikatny makijaż. Włosy związałam w kitkę. Mój trener wciąż smacznie spał. Rano moim jedynym zadaniem było bieganie. Nie chciałam monotonnego wyścigu na bieżni, więc wybrałam biegi w terenie. Chwyciłam parę sportowych butów i szybko je założyłam dokładnie je zawiązując. Wzięłam też  zegarek z licznikiem, dzięki któremu Marek ma szansę lepiej ocenić moją kondycję. Na samym końcu zabrałam iPoda i słuchawki. Miałam surowy zakaz biegania w terenie słuchając muzyki, ale przecież trener się nie dowie. Zawsze tłumaczył mi jak małemu dziecku, że przez słuchawki mogę nie usłyszeć nadjeżdżających pojazdów. Gotowa do biegania po cichu wyszłam z pokoju licząc na to, że wyjdę niezauważona. Na korytarzu czekał już Krystian.

- Dzień dobry! – powiedział zadowolony.

Uśmiechnęłam się krzywo.

- Idziemy na stadion? – zapytał wesoło.

W duchu się ucieszyłam. Przygotowałam się na bieg w terenie i nie zamierzałam z niego rezygnować. Kiedy wytłumaczyłam mu, że niestety będziemy musieli się rozdzielić stwierdził, że chętnie pobiega po mieście. Z trudem nad sobą panowałam starając mu się wytłumaczyć, że wolę biegać sama. Kompletnie nie rozumiał o co mi chodzi. Gdyby nie to, że byłam przesadnie miła od razu by się domyślił, że nie potrzebuję jego towarzystwa. Stwierdziłam, że ten jeden raz jakoś wytrzymam i włożyłam słuchawki. Włączyłam iPoda i wybrałam piosenkę AC/DC. Wszystko, byleby tylko zagłuszyć gadatliwego sąsiada. Truchtem zbiegliśmy ze schodów i pożegnaliśmy się z dozorcą, który był w recepcji. Otworzyłam drzwi i wybiegłam z budynku na parking. Przywitało mnie rześkie, zime powietrze. Wzięłam kilka głębszych oddechów i zatrzymałam się widząc, że Krystian zawiązuje sznurówki w lewym bucie. O siódmej musieliśmy być z powrotem, więc nie chciałam zmarnować ani minuty. Wybiegliśmy na ulicę oznaczoną jako Harcerska. Przebiegłam kilkanaście metrów nie zwracając uwagi na swojego towarzysza i przystanęłam myśląc nad kierunkiem. Mogłam biec dalej Harcerską i po kilkunastu minutach znalazłabym się w tym samym miejscu zataczając koło. Później skręciłabym w lewo i odbiła na Ogrodową. Przebiegłabym ją do końca i znalazłabym się na ulicy Kwiatowej, z której wybiegłabym znów na Harcerską. Wtedy kilkadziesiąt metrów prostej ulicy dzieliłoby mnie od ośrodka. Zdjęłam słuchawki chcąc poznać opinię Krystiana.

- Może darujmy sobie ten las? – zapytał wskazując drogę, którą chciałam pobiec. – To kilka kilometrów więcej.

Przecież po to tam przyjechałam. Żeby biegać jak najwięcej. Zamyśliłam się i po chwili bez słowa pognałam trasą, która nie przypadła do gustu mojemu sąsiadowi. Byłam pewna, że pobiegnie inną drogą, jednak wciąż dotrzymywał mi kroku. Po jakichś dziesięciu minutach wybiegłam na skrzyżowanie na którym byłam poprzednio. Z niego odbiłam na ulicę Ogrodową. Zrobiliśmy sobie krótką przerwę i usiedliśmy na ławce stojącej na szarym, zmarzniętym trawniku. Z zaciekawieniem rozglądałam się po okolicy. Ta część miasta wyglądała naprawdę świetnie. Było tutaj mnóstwo roślin, a las wokół ośrodka umożliwiał urozmaicone treningi. Budynki przy tej ulicy były zadziwiająco niskie, tylko nieliczne miały dwa piętra. Wstałam i przebiegłam na drugą stronę chcąc pooglądać sklepowe witryny. Z piekarni czuć było wspaniały zapach świeżego pieczywa. Z miejsce zgłodniałam, więc zerknęłam na zegarek. Było po szóstej, więc powinniśmy biegiem wrócić do ośrodka, który było stąd doskonale widać. Niedaleko piekarni mieściła się mała kawiarnia. Przeszukałam swoje ubrania i w kieszeni bluzy znalazłam dwudziestozłotowy banknot.

- Idę po kawę. Chcesz? – zapytałam machając papierkiem.

- Oddam ci w ośrodku. – powiedział kiwając głową.

Machnęłam ręką i oboje wbiegliśmy do kawiarni. W jej wnętrzu czuć było orzeźwiający zapach mielonych ziaren. Podeszłam do lady i zamówiłam dwie, duże czarne kawy na wynos. Po kilku minutach odebraliśmy zamówienie i wyszliśmy na zewnątrz. Słońce nadal nie wschodziło, ale miasto mimo to budziło się do życia. Na ulicach pojawiali się pierwsi mieszkańcy pędzący po świeże pieczywo na  śniadanie i najnowszą gazetę.

- Myślisz, że zdążymy dobiec zanim wystygnie? – zaśmiałam się trzymając gorący, tekturowy kubek.

Krystian wyszczerzył się i popędził w stronę ulicy Kwiatowej. Kiwnęłam z niedowierzaniem głową i popędziłam za nim trzymając wieczko kubka. Nie chciałam poparzyć się gorącym płynem. Po kilku minutach znów znaleźliśmy się na ulicy Harcerskiej. Musieliśmy biec w lewo. Gdybyśmy odbili w drugą stronę po kilku minutach dobieglibyśmy do centrum. Kiedy wbiegłam do recepcji wielki zegar wiszący przy schodach wskazywał szóstą czterdzieści pięć. Sportowcy powoli szli w kierunku stołówki. Wbiegłam na drugie piętro i szybko znalazłam się w swoim pokoju. Odświeżyłam się w łazience i szybkim ruchem zdjęłam t-shirt. Założyłam biały top i sportową bluzę. Chwyciłam kawę, którą położyłam na stole i zbiegłam na dół do stołówki. W środku siedziała już Karolina, która zajęła ten sam stolik. Usiadłam razem z nią i wzięłam łyk kawy, która była już letnia.

- Nie biegałaś dzisiaj? – zapytałam przypominając sobie, że nie widziałam jej rano.

- Biegam wieczorem. – powiedziała wesoło rozglądając się po stołówce, która tuż przed siódmą była już pełna. Kiedy kucharki zaczęły rozdawać posiłki obok naszego stolika pojawił się Krystian.

- Wystygła. – skrzywił się machając swoim kubkiem.

Przytaknęłam i przeniosłam wzrok z powrotem na Karolinę. Krystian po chwili odszedł i usiadł tuż przy drzwiach od kuchni razem ze swoimi znajomymi. Karolina zaczęła wypytywać o niego tworząc jakieś komiczne teorie, ale wszystkiemu zaprzeczyłam.

- Fajnie się biegało? – siatkarze, którzy się spóźnili właśnie zajęli ten sam stolik co ostatnio.

Charakterystyczny śmiech Jarosza rozbawił pół sali. Przytaknęłam i podziękowałam kucharce, która właśnie przyniosła mi śniadanie. Śniadania były różne, trenerzy decydowali o tym co będziemy jadać. Ja dostałam dwie kanapki z pełnoziarnistego, ciemnego chleba z sałatą i pomidorem. Byłam potwornie głodna, więc od razu zabrałam się za jedzenie. Karolina miała podobny zestaw, ale za to talerze siatkarzy siedzących obok były dwukrotnie większe i wypełnione po brzegi. Oprócz kanapek na mojej tacy był jeszcze kubek czarnej kawy i duże, zielone jabłko. Uniosłam kubek i wzięłam spory łyk, jednak płyn znajdujący się wewnątrz naczynia w ogóle nie przypominał kawy. Z trudem przełknęłam wodnistą ciecz i od razu odstawiłam kubek na bok. W duchu pogratulowałam sobie, że kupiłam drugą kawę. Była zimna, ale i tak smakowała o niebo lepiej.

- Kto wstaje o piątej ten ma dobrą kawę. – pomachałam tekturowym kubkiem w stronę Krzyśka, który również nie był zachwycony napojem, który dostał.

Swoją kawą podzieliłam się z Karoliną, która ochoczo przyjęła moją propozycję. Dopiła resztki napoju i wyrzuciła kubek do kosza. Ja w między czasie zaniosłam tacę do kuchni i jeszcze raz podziękowałam za śniadanie. Wracając na miejsce uważnie rozglądałam się po stołówce. Kawa nie smakowała chyba nikomu. 

___________________________________________________________________________

Musicie pomóc mi podjąć mega ważną decyzję. Która? ( nie patrzcie na kolory, są przykładowe :D)

Twitter.