IV

Epizod III. 

Po pokonaniu schodów odstawiłam walizkę na ziemię i chwyciłam długą rączkę, ciągnąc bagaż za sobą. Zerknęłam na najbliższe drzwi. Numer dwadzieścia. Pewnym krokiem szłam dalej machając kluczem z zielonym breloczkiem. Po chwili stanęłam przed drewnianymi drzwiami na których widniał numer dwadzieścia dziewięć. Po krótkiej walce z zamkiem weszłam do pokoju. Tuż przy wejściu była mała szafka. Postawiłam przy niej walizkę i torbę. Kurtkę powiesiłam na wieszaku na drzwiach i rozejrzałam się po wnętrzu. Ściany miały biały kolor, wykładzina była  szara. Po prawej stronie w małej wnęce był blat i kuchenka. Nad nimi znajdowała się szafka i półka, na której stała mała, biała lodówka. Nie jest źle. Dalej znajdowała się centralna część pokoju. Dwa pojedyncze łóżka, wąska szafa i półka na której stał mały srebrny telewizor. Chwyciłam zasłony i otwarłam okno kryjące się za nimi. Chciałam wpuścić trochę świeżego powietrza i światła do tego pomieszczenia. Na sam koniec zostawiłam zwiedzanie łazienki. Była bardzo mała. Niejedna osoba dostałaby w niej klaustrofobii. Próbowałam wyobrazić sobie jak w takich warunkach radzą sobie więksi ode mnie sportowcy, których przecież było pełno. Wzięłam swoją walizkę, którą zostawiłam przy drzwiach i rzuciłam ją na łóżko. Otwarłam ją i wyciągnęłam z niej kosmetyczkę. Odświeżyłam się i wróciłam to torbę, którą również zostawiłam wcześniej przy wejściu. Kiedy wyciągałam z niej butelkę wody drzwi do mojego pokoju otworzyły się a ja dostałam potężny cios w plecy. Skrzywiłam się czując przeszywający ból między żebrami.

- Matko, przepraszam najmocniej! – Krzysztof Ignaczak wparował przestraszony do mojego pokoju.

- Nic się nie stało. – odparłam starając się uśmiechnąć.

- Przepraszam, nie widziałem, że stoisz przy drzwiach.

- Naprawdę wszystko w porządku panie Krzysztofie. – powiedziałam chwytając butelkę wody, która upadła na podłogę.

- Panie? – zerknął na mnie zdziwiony. – Krzysiek jestem.

Libero wyciągnął ku mnie dłoń. Odłożyłam butelkę i uścisnęłam jego rękę.

- Edyta. – przedstawiłam się.

- Szukam Gumy. – powiedział szczerząc się. – Wiesz może gdzie jest zakwaterowany?

Zamyśliłam się usiłując sobie przypomnieć rezerwacje, które widziałam na ekranie komputera.

- Pan Paweł Zagumny… - zmarszczyłam brwi. – Pokój z panem Michałem Ruciakiem. Trzydzieści osiem, piętro wyżej.

Zaskoczony Ignaczak podziękował mi, jeszcze raz przeprosił za uderzenie mnie i pognał na górę do rozgrywającego. Wypiłam resztę wody i wyrzuciłam butelkę do kosza stojącego przy kuchennej szafce. Wyjęłam z torby telefon i wyszłam ze swojego pokoju. Zamknęłam drzwi na klucz i zbiegłam schodami na dół chcąc dostać się znów do recepcji. Na obrotowym, szarym krześle siedziała recepcjonistka, która wciąż walczyła z komputerem. Podeszłam do wielkiej tablicy ogłoszeń, ale nie było na niej nic ciekawego.

- Przepraszam, ma pani może plan tego budynku? Jakąś mapę? – zapytałam.

W pierwszy dzień nie miałam  żadnych zajęć więc chciałam wykorzystać wolny czas na przeszpiegi w terenie. Obiekt był naprawdę duży, nie trudno można się tutaj zgubić. Kobieta przeniosła wzrok z ekranu na mnie i bez słowa wskazała półkę przy drzwiach wyjściowych. Grzecznie podziękowałam i podeszłam do wskazanego przez nią miejsca. Na sosnowej półce leżało mnóstwo ulotek reklamujących ośrodek w Spale. Chwyciłam jedną i otworzyłam ją. Wewnątrz był plan całego obiektu. Zadowolona wbiegłam na drugie piętro i z ulotką przed nosem zaczęłam zwiedzać cały budynek. Najpierw udałam się na czwarte piętro, do Marka. Był zajęty, ustalał mój plan dnia, więc szybko wyszłam nie chcąc mu przeszkadzać.

- Edyta? – usłyszałam za swoimi plecami znajomy głos.

Odwróciłam się i zobaczyłam Karolinę. Również biegała, była świetną zawodniczką. Trenowałyśmy razem kilka miesięcy temu. Sztafeta. Biegła druga, ja byłam ostatnia. Nigdy nie ciągnęło mnie do sztafety, wręcz przeciwnie. Nie lubię współpracować. Wolę sama zapracować na sukces. Co z tego, że będę miała świetny czas skoro jedna z dziewczyn upuści pałeczkę? Równie dobrze to ja mogę być tą, która zrujnuje szansę reszty na zwycięstwo, dlatego niechętnie biorę udział w tej dyscyplinie. Zdecydowanie lepiej czułam się w biegach średniodystansowych i w sprintach.

- Cześć. – uśmiechnęłam się szeroko i mocno ją przytuliłam.

Karolina miała proste, czarne włosy do ramion. Wyróżniała się oliwkową cerą i egzotyczną urodą. Jej oczy były wielkie i brązowe. Do Spały przyjechała ubrana adekwatnie do okazji – na sportowo.

- Wiesz może gdzie jest dwadzieścia pięć? – zapytała kopiąc swoją walizkę. – Całkiem się pogubiłam.

Kiwnęłam głową ze zrozumieniem i wytłumaczyłam jej, że musi zejść dwa piętra niżej. Cieszyłam się, że będzie mieszkała niedaleko mnie. Pożegnałam się z nią i pognałam na ostatnie, piąte piętro. W tym budynku mieściła się tylko recepcja i pokoje dla sportowców. Podeszłam do wielkiego, szklanego okna z którego rozciągał się widok na inne obiekty w ośrodku. W oddali widać było stadion treningowy z bieżnią okólną, halę sportową i pływalnię. Zerknęłam na ulotkę. Według zapisanych informacji za pływalnią znajdowały się korty tenisowe i boiska do piłki plażowej. Pokręciłam z uznaniem głową i odeszłam od okna. Przeszłam korytarzem zerkając na numerki na drzwiach pokoi. Próbowałam sobie przypomnieć kto gdzie jest zakwaterowany.

- Edyta!

Odwróciłam się i zobaczyłam biegnącego w moją stronę Krzyśka. Zdziwiona przystanęłam i poczekałam, aż zawodnik do mnie dotrze.

- Zakwaterowałaś wszystkich? – zapytał dysząc. – Brakuje nam dwóch osób.

Wzruszyłam ramionami.

- Kiedy brałam klucz do swojego pokoju w recepcji już nikogo nie było. – odparłam. – Kogo brakuje?

Od siatkarza dowiedziałam się, że nie ma Piotra Nowakowskiego i Bartosza Kurka. Nigdzie ich nie widziałam.

- Nie macie z nimi kontaktu? – zapytałam. – Pewnie stoją w jakimś korku i dlatego się spóźnili. Albo pan Kurek nie wsiadł do samolotu.

Ignaczak zachichotał wyobrażając sobie przerażonego przyjmującego. Naszą rozmowę przerwał dźwięk mojego telefonu.

- Przepraszam. – wyszczerzyłam się i odeszłam na bok.

Krzysiek ruszył dalej, więc zaczęłam schodzić schodami na drugie piętro. Dzwoniła moja mama. Opowiedziałam jej o recepcjonistce i zakwaterowaniu. Kiedy stanęłam przed drzwiami swojego pokoju obiecałam, że zadzwonię do niej wieczorem i rozłączyłam się. Chwyciłam klucz i weszłam do swojego pokoju. Zamknęłam drzwi i odłożyłam ulotkę na nocną szafkę. Runęłam na wielkie łóżko wyłożone czystą, białą pościelą. Byłam zmęczona i po chwili zasnęłam.

___________________________________________________________________________

Mam pytanie (mały eksperyment :D). Który fragment, dialog, scena, wydarzenie itd. z poprzedniego opowiadania najbardziej zapadły Wam w pamięć? Co najbardziej Wam się podobało? :)

Twitter.