XIV

Epizod XIII.

Po kilkunastu minutach jazdy zatrzymaliśmy się na parkingu. Siedzieliśmy jednak cały czas w aucie nie mając pojęcia jak wnieść alkohol na górę.

- Zadzwoń do Krzyśka. – zaproponowałam. – Niech kilku z nich przyjdzie tu z jakimiś torbami, ale w miarę dyskretnie.

Nowakowski kiwnął głową i wykonał odpowiedni telefon. Po chwili na dole pojawiło się trzech siatkarzy z dwoma walizkami. Z trudem zmieścili butelki i puszki. Trzy butelki były u mnie w torbie, a dwie kolejne miał Kosok pod bluzą.

- A teraz mi powiedz jak ty chcesz wejść na górę. Trzeba iść przez recepcję, a Baśka nas w życiu nie przepuści.

Skrzywiłam się przypominając sobie o wrednej recepcjonistce.

-Dobra, mam plan. – powiedziałam po chwili namysłu. – Idziemy do góry. Igła, Grzegorz i Michał wracają do pokoju z walizkami jak gdyby nigdy nic. Piotrek zagaduje Baśkę a ja panuję nad całą sytuacją.

- Jak ja mam ją zagadać? – zapytał zdezorientowany środkowy.

Machnęłam ręką i obiecałam, że wszystko wyjaśnię po drodze. Siatkarze wzięli walizki i pomknęli na górę a my tuż za nimi.

- Synchronizujemy zegarki? – Ignaczak, który cały czas nucił motyw z „Mission Impossible” zatrzymał się tuż przed drzwiami.

Z niedowierzaniem pokręciłam głowę i pchnęłam go w stronę recepcji. Krzysiek, Kosok i Michał szybko przemknęli przez recepcję jednak czujne oko Baśki i tak ich zauważyło. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć do akcji wcisnął Piotrek.

- Złóż jej życzenia od całej reprezentacji. Tak na walentynki. – powiedziałam rozbawiona wciskając mu bukiet kwiatów, który od niego dostałam.

Zbity z tropu Piotr wykonał swoją misję celująco. Po chwili dogonił mnie na schodach. Z obrzydzeniem wycierał swoje policzki, które były czerwone od szminki Baśki.

- Dlaczego ja zawsze jestem od czarnej roboty? – jęknął.

- Najważniejsze, że się udało. – wzięłam go pod rękę i pociągnęłam w stronę pokoju Ignaczaka.

W pokoju libero było mnóstwo siatkarzy, którzy rozdzielali między siebie alkohol.

- Oglądamy tutaj? – zapytałam. – Ten pokój jest chyba najmniejszy.

- U nas jest sporo miejsca. – stwierdził Kurek siadając na łóżku.

- Na waszym piętrze mieszka pełno trenerów. – skrzywił się Winiarski.

- Z Olkiem można by jeszcze ponegocjować, ale gdyby do pokoju dostał się Igor…

- Nie sądzisz, Bartek, że mamy wystarczający duży syf i bez nich? – zapytał Nowakowski.

- Pedant, pedant. – Bartman wciąż nie skończył tematu ze stołówki.

- Edyta? – Paweł zerknął na mnie. – Masz duży pokój.

Wzruszyłam ramionami. W sumie było mi obojętnie gdzie będziemy oglądać ten film. Po krótkiej dyskusji ustaliliśmy, że spotkamy się wieczorem w dwudziestce dziewiątce.

- Gdzie moja butelka? – zapytał przerażony Winiarski.

Ostrożnie odłożyłam torbę i wyjęłam z niej whisky zamówione przez przyjmującego. Zadowolony szybko zabrał butelkę.

- Piter, co ty tak stękasz? – Ignaczak uważnie przyglądał się środkowemu.

Roześmiałam się na samą myśl o Nowakowskim goniącym kwiaciarza.

- Czyli goniłeś faceta, żeby dostać kwiaty? – zapytał Bartman po tym jak Piotrek opowiedział o sytuacji spod sklepu. – No mówiłem, że gej.

- Baśka dostała te kwiaty, żebyś ty mógł dostać swój sześciopak. – powiedziałam patrząc na atakującego.

- Czyli wolisz starsze?  - Zbyszek nie odpuszczał.

- Kwiaty były dla Edyty, ale przekupiliśmy nimi Baśkę. Dzięki temu możesz się dzisiaj napić, doceń to. – powiedział Kosok szturchając Bartmana.

- Skąd wiesz, że były dla mnie? – zapytałam zaskoczona.

- Baśce by kwiaty kupował? – Grzegorz uniósł jedną brew. – Plan powstał dopiero na parkingu, więc była tylko jedna możliwa opcja.

Kiwnęłam głową ze zrozumieniem. To dało się wydedukować, miał rację. Po kilku minutach rozmowy pożegnałam się z siatkarzami i wyszłam z pokoju razem z częścią zawodników. Kubiak jak gdyby nigdy nic szedł korytarzem wymachując czteropakiem. Na jego nieszczęście zza rogu wyszedł Olek. Nie zatrzymałam się nie chcąc wzbudzać podejrzeń – widziałam tylko jak zrezygnowany Michał oddaje dwie butelki. Kiedy wróciłam do pokoju kompletnie nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Chcąc uszykować się na wizytę siatkarzy dokładnie posprzątałam. Alkohol schowałam pod łóżko, a ubrania i rzeczy włożyłam do szafy. Wyczyściłam łazienkę i po kilkunastu minutach roboty znowu krążyłam bez celu. O trzeciej wyszłam z pokoju, zamknęłam je na klucz i ruszyłam w stronę stołówki.

- Głodna? – Kosok nieźle mnie przestraszył pojawiając się znikąd i biorąc mnie pod rękę.

- A masz coś dobrego? – zapytałam rozbawiona obejmując jego ramię.

- Co powiesz na owoce morza w białym winie?

Zaśmiałam się wiedząc co nam podadzą na stołówce. Jedliśmy to co zatwierdzili nasi trenerzy. Niektóre dania wyglądały jak odpadki z dnia poprzedniego. Zawsze nieźle się bawiliśmy zgadując co mamy na talerzach a co powinniśmy mieć. Stołówka była już prawie pełna. Zajęłam to samo miejsce co na śniadaniu. Byłam mile zaskoczona posiłkiem. Zielona sałatka z pestkami dyni i słonecznikiem a do tego bananowy koktajl.

- Nawet nie chcę znać składników. – powiedział Nowakowski podnosząc szklankę z żółtawym płynem.

Obiad siatkarzy składał się z dwóch dań. Bartman jak zwykle wybrzydzał, a Ruciak najszybciej wszystko zjadł. Piotrek, mimo, że pochłaniał to samo i tak próbował jedzenia z talerza każdego siatkarza. Ignaczak tradycyjnie dokończył mój obiad, mimo, że zawsze przysięga, że mu nie smakuje i robi to tylko, żeby się nie zmarnowało.

- Pójdzie w cycki. – stwierdził Możdżonek zerkając na Krzyśka.

- Myślisz? – siatkarz zamyślił się zerkając na swoją klatkę piersiową. – Będę rozpraszał przeciwników.

- Dzwońcie do Andrei, mamy taktykę na igrzyska w Rio. – zaśmiał się Zbyszek. 

___________________________________________________________________________

Wesołych Świąt! Jadę do babci, która postawiła sobie za cel utuczyć mnie, więc wrócę pewnie bardzo późno. :(

Twitter.