X

Epizod IX.

Po kilku minutach udało mi się znaleźć to, czego szukałam. Założyłam dżinsowe rurki i dużą, sportową bluzę w łososiowym kolorze. Chwyciłam białe conversy, które leżały tuż przy łóżku i szybko je założyłam.  Przeczesałam mokre włosy i związałam je gumką. Wzięłam z szafki telefon i wyszłam z pokoju trzaskając drzwiami. Kiedy weszłam do stołówki większość obecnych już jadłam. Usiadłam na swoim miejscu i przyjrzałam się zawartości talerza. Zerknęłam na stolik obok. Siatkarze w błyskawicznym tempie pochłaniali swoje porcje. Przypadła mi jakaś zupa, ale nie miałam pojęcia jaka. Było w niej sporo warzyw, więc chętnie zabrałam się do jedzenia. Nagle mój telefon zaczął wibrować. Zerknęłam na wyświetlacz i odrzuciłam połączenie.

- Jak siłownia? – zapytał Zagumny. – Kolega nadal się narzuca?

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że Krystian na siłowni w ogóle się nie odzywał. Zadowolona pokiwałam z uznaniem głową i podziękowałam Pawłowi. Kolejne dni w ośrodku mijały bardzo szybko. Trener mnie nie oszczędzał. Całe dnie spędzałam na treningach, byłam zupełnie odizolowana od reszty. Po kilkunastu dniach zaczęłam odczuwać skutki tych intensywnych ćwiczeń. Miałam zwyczajnie dość. Tęskniłam za domem a widok trenera przyprawiał mnie o mdłości. Byłam jak palacz rzucający nałóg – wiecznie zdenerwowana i zirytowana. Stwierdziłam, że coś z tym trzeba zrobić i pognałam na ostatnie piętro do Marka. Zapukałam do drzwi trenera i posłusznie czekałam aż je otworzy.

- Potrzebuję urlopu. – wypaliłam kiedy go zobaczyłam.

Marek roześmiał się, myśląc, że żartuję.

- Mówię poważnie. – powiedziałam. – Mam dość, nie mam siły ani ochoty tutaj siedzieć.

- Mam rzucić to wszystko i wrócić do domu bo ty nie masz na coś ochoty? – zapytał miażdżąc mnie wzrokiem. – Nikt nie mówił, że będzie łatwo.

- Porównałam swój plan z innymi. Wymagasz ode mnie dwa razy tyle. – krzyknęłam.

- Gdybym w ciebie nie wierzył nie byłoby cię tu. – wrzasnął. – Dasz radę, przecież oboje o tym wiemy. Jeśli chcesz być najlepsza, musisz robić więcej.

Cieszyłam się, że tak we mnie wierzy, jednak nie doszliśmy do porozumienia, więc wyszłam bez słowa trzaskając drzwiami.  Podeszłam do wielkiego okna na ostatnim piętrze. Był trzynasty luty, na zewnątrz było resztki śniegu – pojawiło się nawet słońce, którego tak dawno nie widziałam. Zrezygnowana zeszłam na swoje piętro i usiadłam na schodach.

- Zły dzień? – zapytał Piotr Nowakowski, który szedł do pokoju Ignaczaka.

- Zły tydzień. – warknęłam. – Mam dość.

Środkowy zatrzymał się i usiadł obok mnie.

- Nie łam się. – szturchnął mnie łokciem. – Początki zawsze są trudne.

- Też na starcie chciałeś to wszystko rzucić? – zapytałam zerkając na siatkarza.

- Zdarzały się takie momenty. – przyznał. – Ale zaraz potem pojawiał się Krzysiek.

Zachichotałam próbując sobie wyobrazić Ignaczaka pocieszającego Nowakowskiego.

- W grupie raźniej. – przyznałam. – Ja nie mam wyboru, jestem sama.

- Zawsze możesz wpaść do nas. – stwierdził. – Wkupiłaś się w łaski Pawła, to już jest coś.

- Przekupiłam go kawą. – uśmiechnęłam się.

Piotrek skrzywił się zapewne przypominając sobie codzienną mękę przy śniadaniu. Z dwudziestki trójki wybiegł Krzysiek, który najwyraźniej szukał środkowego.

- Pardon. – wyszczerzył się widząc nas na schodach. – Piter, potrzebujemy cię.

Nowakowski kiwnął głową i wstał. Zerknął na mnie i wyciągnął ku mnie rękę. Skorzystałam z pomocy i również wstałam.

- Zagrasz z nami? – zapytał Ignaczak tasując karty.

- Innym razem. – uśmiechnęłam się blado i ruszyłam w stronę swojego pokoju.

Wzięłam z niego kurtkę, torbę i wyszłam z ośrodka. Padał śnieg, ulice były zasypane. Zatrzymałam się na schodach przed wejściem i zerknęłam na Staszka – dozorca odśnieżał plac przed budynkiem.

- Pomóc? – zapytałam z uśmiechem.

- Nie powinnaś trenować? – Staszek był wyraźnie zaskoczony widząc mnie  w taką pogodę na zewnątrz.

- Pan mnie nie widział. – puściłam mu oczko i ruszyłam przodem.

Po kilku godzinach siedzenia w kawiarni mój telefon nie przestawał dzwonić. Dobijali się i rodzice i trener. Wyłączyłam komórkę, ciesząc się z tej ucieczki. Mimo, że wiedziałam, co mnie czeka po powrocie – warto było. Przed wyjściem z knajpy kupiłam dużą babeczkę z lukrem i ruszyłam w drogę powrotną. Uśmiechnęłam się, myśląc o tym, że Marek nie ma nade mną kontroli. Czułam się jak dzieciak, buntujący się w sklepie z zabawkami, ale było mi z tym dobrze. Wpadłby w szał widząc jak pochłaniam tę kaloryczną bombę. Idąc zaśnieżoną Harcerską w oddali, przy budynku ośrodka zobaczyłam kilka osób.

- Edyta!

Wywróciłam oczami słysząc wrzask trenera. Przez kolejne dziesięć minut słuchałam jego wykładu. Wracałam szybkim krokiem do ośrodka nie zważając na jego słowa. Po chwili byłam już w ciepłym, jasnym wnętrzu recepcji. Sportowcy właśnie wracali do swoich pokoi po kolacji.

- Posłuchaj mnie. – Marek warknął, położył mi ręce na ramiona i potrząsnął mną jak dzieckiem.

Nagle coś odepchnęło ode mnie Marka.  Tuż obok stało kilku siatkarzy.

- Panie! – krzyknął Ignaczak. – Oszalał pan?

Nowakowski, który odepchnął ode mnie trenera mierzył wzrokiem raz mnie, a raz Marka.

- Zwiałam. – powiedziałam widząc zdziwione miny siatkarzy. – Wyłączyłam telefon, wyszłam bez słowa. Ma prawo być zły.

- Złość złością, ale żeby podnosić rękę na kobietę. – Paweł Zagumny był wyraźnie zaniepokojony zachowaniem mojego trenera.

- Nic się nie stało. – powiedziałam spokojnie. – Poniosło go, mnie też. Jest po sprawie.

Odwróciłam się i zaczęłam wchodzić po schodach na swoje piętro. 

- Edyta!

Niepewne zerknęłam na Marka.

- Masz wolne do końca tygodnia. – powiedział. – Zejdź mi z oczu.

Kiwnęłam głową i ruszyłam z powrotem do pokoju. Idąc korytarzem zdejmowałam z siebie kolejne części garderoby. Moja kurtka była cała morka.

- Wszystko w porządku? – siatkarze właśnie weszli na drugie piętro.

Uniosłam kciuk w górę, weszłam do pokoju i trzasnęłam drzwiami. 

___________________________________________________________________________

Jak przygotowania do świąt? :) Ja nie czuję rąk! :>

Twitter.