III

Epizod II.

Wnętrze recepcji było jasne i przytulne. Kręciło się tutaj mnóstwo osób. Połowa recepcji wypełniona była nerwowymi sportowcami. Zerknęłam niepewnie na Marka nie mając pojęcia co się dzieje. Zostawiliśmy swoje bagaże przy skórzanej, czarnej kanapie stojącej przy wejściu i podeszliśmy do sporej grupy. Mój trener przywitał się z kilkoma mężczyznami uściskiem dłoni. Stałam za nim obserwując wszystkich obecnych.

- Skąd to zamieszanie? – zapytał Marek jednego z nich.

Zerknęłam na wysokiego mężczyznę. Wyglądał na jakieś czterdzieści lat. Pewnie też był trenerem.

- System im padł, recepcjonistka zniknęła i nikt nie może się dostać do swoich pokoi.

Wywróciłam oczami i podeszłam do wysokiego blatu. Na biurku leżało pełno papierów, a komputer był wyłączony. Jeden z największych ośrodków sportowych w Polsce i nie ma w nim ani jednej osoby, która wyjaśniłaby tę sytuację? Kiedy rozdrażnieni sportowcy byli coraz głośniejsi z sekretariatu wyszła niska kobieta o krótkich, ciemnoczerwonych włosach. Usiadła za biurkiem bez żadnych wyjaśnień. Oparłam ręce na blacie i z uwagą się jej przyglądałam. Była grubo po sześćdziesiątce. Włączyła komputer i w skupieniu czekała aż system się uruchomi. Po chwili w recepcji był jeszcze większy hałas, ponieważ do budynku weszła prawie cała reprezentacja siatkarzy. Zdziwiłam się widząc ich tutaj w lutym. Do kolejnych Igrzysk Olimpijskich było daleko, a rozgrywki klubowe zaczynały się za kilka miesięcy. Z drugiej strony rozumiałam ich postawę. Na sukces trenuje się całe życie, a nie tydzień przed rozgrywkami. Przeniosłam wzrok z powrotem na recepcjonistkę. Spojrzała w komputerowy ekran i zaczęła szukać czegoś w papierach rozłożonych na biurku. Uniosłam się na rękach opartych na blacie i wychyliłam się za niego chcąc zobaczyć w czym problem. Na monitorze wyświetlił się komunikat. Trzeba było wpisać login i hasło. Głośno westchnęłam i oparłam głowę na swoich rękach. Czerwonowłosa kobieta po kilku minutach zaczęła wpisywać potrzebne dane z żółtej karteczki, którą przed momentem znalazła. Trwało to wieki. Zdezorientowana patrzyła na swoją czarną klawiaturę i szukała na niej potrzebnych klawiszy.

- „M” jest koło litery „n”, na dole. Nad tym podłużnym klawiszem. – wskazałam palcem właściwe miejsce.

Recepcjonistka posłała mi mordercze spojrzenie i kontynuowała wpisywanie hasła. Miałam ochotę tam wejść i wpisać wszystko za nią. Kto zatrudnia staruszkę w recepcji, jeśli nie potrafi ona obsługiwać komputera? Siatkarze, którzy przybyli najpóźniej po chwili byli najbardziej zdenerwowani. Do blatu podszedł Krzysztof Ignaczak, który wręcz błagał o przydzielenie mu jakiegokolwiek pokoju. Każdy był wykończony podróżą. Nikt nie miał siły na użeranie się z recepcjonistką  żywcem wyjętą z PRL-owskiej codzienności. Kobieta po chwili wstała, podeszła do jakiejś szafki i wykręciła numer.

- Staszek, to znowu nie działa. – jęknęła do słuchawki.

- Dobrze, że chociaż obsługę telefonu opanowała. – mruknął Winiarski, co rozbawiło znaczną część obecnych.

Po kilku minutach rozmowy kobieta podeszła ponownie do komputera. Najwyraźniej nadal nie mogła się zalogować, bo po chwili zniknęła za drzwiami sekretariatu. Większość sportowców i trenerów rozsiadła się w recepcji. Część siedziała na dwóch kanapach, część wybrała schody a inni musieli zadowolić się miejscem na podłodze.

- Mam dość. – skrzywiłam się, kiedy podszedł do mnie Marek. – Czekamy już dobrą godzinę.

Mój trener zerknął na zegarek na swoim nadgarstku.

- Godzinę dwadzieścia dokładnie. – wyszczerzył się. – Przykro mi, nie jestem wstanie nic zdziałać.

Marek wrócił na swoje miejsce, które było już jednak zajęte. Skrzywił się i usiadł na swojej czarnej walizce. Zerknęłam na drzwi sekretariatu, które wciąż były zamknięte. Przesunęłam się metr w lewo i wychyliłam się za wysoki blat. Drewniane drzwiczki były zamknięte.

- Co robisz? – Libero naszej reprezentacji przyglądał mi się z zaciekawieniem.

- Niech się pan odsunie. – poleciłam i wskazałam mu palcem miejsce, w którym miał stanąć.

Siatkarz posłusznie wykonał moje polecenie.

- Edyta, nie waż się. – krzyknął mój trener domyślając się co chcę zrobić.

Nie zwracając na niego uwagi cofnęłam się, chcąc mieć do dyspozycji większy rozbieg. Pognałam w kierunku blatu i z gracją go przeskoczyłam, co było nie lada wyczynem, ponieważ był cholernie wysoki. Kiedy wylądowałam na ziemi uniosłam ręce w geście triumfu. Otrzymałam owacje od rozbawionych sportowców.

- Edyta, wyłaź stamtąd natychmiast! – Marek podbiegł do blatu.

Pokręciłam przecząco głową i wyszczerzyłam się. Pochyliłam się nad komputerem i chwyciłam żółtą karteczkę.

- Login: admin, hasło: admin. – zaśmiałam się zgniatając papier i rzucając go za siebie.

Wpisałam dane do komputera i czekałam aż na ekranie wyświetli się pulpit.

- Ale syf. – skomentowałam widząc masę nieuporządkowanych plików.

Odpaliłam wyszukiwarkę i wpisałam „rezerwacje”. Po kilku minutach system wyszukał odpowiedni plik. Zadowolona z siebie otworzyłam go i podeszłam do wielkiej szklanej gabloty, w której znajdowała się masa kluczy. Przed blatem stał już rząd sportowców.

- Starucha wraca! – krzyknął Bartman stojący tuż za Ignaczakiem.

Spanikowałam i niewiele myśląc podbiegłam do drzwi sekretariatu. Chwyciłam klamkę i szarpnęłam z całej siły. Efekt był do przewidzenia. Recepcjonistka nie mogła się do nas dostać.

- Edyta! – wrzasnął Marek. – To ja będę miał kłopoty, nie ty.

- Chcesz pan mieć pokój czy nie? – krzyknął jakiś mężczyzna stojący w kolejce.

Posłałam nieznajomemu promienny uśmiech i ponownie skupiłam się na komputerze.

- Nie no dziewczyno, ja cię uwielbiam. – zaśmiał się Ignaczak zerkając na klamkę leżącą na blacie.

Wpisałam nazwisko siatkarza i po chwili pokazała mi się jego rezerwacja.

- Ignaczak,  Żygadło. Pokój numer dwadzieścia trzy. – powiedziałam podając mu klucz.

Zadowolony ponownie mi podziękował i pognał z rozgrywającym na drugie piętro. Wydałam wszystkie pokoje zgodnie z tym, co było zapisane w komputerze. Widać było, że recepcjonistka nie potrafiła zapanować nad tym chaosem. Dostałam pokój dwadzieścia dziewięć. Wszystko było pomieszane. Siatkarze mieszkali na różnych piętrach, mimo, że cała drużyna miała być ulokowana na jednym i tym samym. Mój trener miał pokój dwa piętra wyżej ode mnie, w zupełnie innej części budynku. Wyłączyłam komputer i włożyłam klamkę w odpowiednie miejsce. Wzięłam swój klucz i po raz drugi przeskoczyłam przez blat. Chwyciłam walizkę, torbę i pognałam po schodach na drugie piętro. W oddali słyszałam skrzeczący głos zdenerwowanej recepcjonistki.

____________________________________________________________

Przyznawać się! Kto jutro idzie na wagary? :D

Twitter.