IX

Epizod VIII.

Wróciłam na swoje miejsce i zaczęłam obracać w dłoniach jabłko, które zostało mi do zjedzenia.

- Młoda, skąd ty wzięłaś tę kawę? – zapytał Łukasz odsuwając swój kubek z obrzydzeniem.

- Niedaleko jest kawiarnia. – odparłam wgryzając się w zieloną skórkę owocu. 

Zaczęliśmy dyskutować o jedzeniu w ośrodku kiedy znikąd pojawił się mój trener.

-  Za godzinę widzimy się na siłowni. – powiedział pokazując gestem Karolinie, że ma sobie pójść.

Zirytowana dziewczyna wstała i odeszła bez słowa a Marek usiadł na jej miejscu. Był bezczelny, ale go uwielbiałam. Otworzył granatową teczkę, którą miał przy sobie i wyjął z niej kilka kartek.

- Ile zrobiłaś kilometrów? – zapytał uważnie mi się przyglądając.

Wykręciłam nadgarstek i pokazałam mu licznik, który zatrzymałam tuż przed wejściem do ośrodka. Kiwnął głową z zadowoleniem i zapisał wynik. Zadał mi jeszcze kilka pytań i zamknął teczkę chowając wszystkie karty.

- Mogę zrezygnować z tej kawy rano? – zapytałam.

Marek zaśmiał się najwyraźniej dokładnie wiedząc o co mi chodzi.

- Wytrzymasz cały dzień bez kofeiny? – kiwnął z uznaniem głową.

- Niech pan nie słucha, ona kłamie. – prychnął Ignaczak, który wstał, żeby odnieść swoją tacę.

- Niedaleko jest taka mała kawiarnia. I tak rano wstaję, więc wolę kupować kawę tam niż pić to paskudztwo tutaj. – wyszczerzyłam się.

- Ile kosztuje taka kawa? – zapytał.

- Za dużą, czarną płaciłam osiem.

Trener przeszukał swoje kieszenie i rzucił na stół dziesięciozłotowy banknot.

- Jutro też mi kup. – powiedział wstając.

Rozbawiona kiwnęłam głową i schowałam pieniądze do kieszeni bluzy. Chwyciłam owoc leżący na stole i wzięłam kolejny kęs.

- Byłoby więcej kilometrów gdyby nie ten cholerny gościu. – krzyknęłam do Marka, który był już przy drzwiach. – Nie lubię biegać mając kogoś na ogonie, jest irytujący.

- Więc z nim nie biegaj. – trener puścił mi oczko i wyszedł ze stołówki.

Wywróciłam oczami i dokończyłam jeść swoje jabłko. Położyłam nogi na sąsiednim krześle i zaczęłam tworzyć plan idealny. Jak pozbyć się uciążliwego i natrętnego kolegi z pokoju numer trzydzieści. Nagle w głowie zaświtała mi pewna myśl. Część siatkarzy wróciła do swoich pokoju, przy stoliku obok siedział Ignaczak, Zagumny, Bartman, Winiarski i Ruciak. Przysiadłam się do nich zajmując miejsce naprzeciwko Libero.

- Jesteś mi potrzebny. – powiedziałam wbijając w niego wzrok.

Rozbawiony siatkarz kiwnął głową i uważnie mi się przyjrzał.

- Da się tutaj zgubić? – zapytałam. – W tym lesie obok ośrodka?

Jarosz głośno się roześmiał, kiedy zrozumiał o co mi chodzi.

- Nie łatwiej powiedzieć koledze, że nie chcesz z nim biegać?

- Tak niezręcznie jakoś no. – skrzywiłam się.

- Ja mu powiem, mi tam zręcznie. – stwierdził Zagumny wzruszając ramionami. – Za kubek kawy.

- Co z bezinteresowną pomocą? – zapytałam rozbawiona wstając.

Podbiegłam do kosza i wyrzuciłam do niego ogryzek. Wracając zatrzymałam się obok stolika siatkarzy.

- Ty zajmujesz się moim sąsiadem, ja ci codziennie dostarczam kawę. Deal? – wyciągnęłam ku niemu dłoń.

- Deal. – Paweł mocno ścisnął moją dłoń.

Zadowolona szybko wyszłam ze stołówki i pognałam na swoje piętro. Do treningu na siłowni zostało mi już tylko pół godziny. Wbiegłam do pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Wyjęłam pieniądze od trenera z bluzy i położyłam je na stoliku. Chwyciłam swój telefon i zadzwoniłam do mamy. Była strasznie ciekawska, pytała o wszystko. Co jadłam, z kim mam pokój, ile przebiegłam kilometrów, jaki kolor mają ściany w recepcji, na którym piętrze mieszkam. Cierpliwie odpowiadałam na każde jej pytanie. Kiedy zorientowałam się, że za dziesięć minut powinnam być na siłowni pożegnałam się z mamą i zaczęłam się przebierać. Założyłam sportowe, granatowe szorty i białą bokserkę. Zmieniłam buty na takie, jakie wymagane były na siłowni. Chwyciłam iPoda, słuchawki i wyszłam z pokoju. Korytarz był pusty. Korzystając z tego, że nie ma Krystiana wbiegłam na czwarte piętro i zapukałam w drzwi, na których widniał numer czterdzieści sześć. Cisza. Z pokoju obok wyszedł trener mojego uciążliwego sąsiada.

- Marek już poszedł na siłownię. – powiedział zakluczając swoje drzwi.

Kiwnęłam głową i pognałam korytarzem do schodów, z których szybko zbiegłam na kolejne piętro.  Z jednego z pokoi wychodziła właśnie grupa siatkarzy.

- Gdzie jest siłownia? – zapytałam nie zatrzymując się.

Kurek przywołał mnie do siebie gestem i pokazał drugi budynek za oknem. Wtedy przypomniałam sobie plan ośrodka, który był na ulotce. Załamałam się widząc pogodę na zewnątrz. Wiał silny wiatr i zbierało się na porządną śnieżycę. Wiedząc, że trener już na mnie czeka podziękowałam za pomoc i pognałam na dół. Wybiegłam z recepcji i poczułam nieprzyjemny, silny powiew. Pospiesznie okrążyłam budynek. Rozejrzałam się po ośrodku i podbiegłam do miejsca, które wskazał Bartek. Szybko wbiegłam do budynku chcąc uchronić się przed niską temperaturą na zewnątrz. Nie wiedziałam gdzie mam się kierować, ale jeden z pracowników wskazał mi odpowiednie drzwi. Grzecznie podziękowałam i weszłam na siłownię. Na miejscu był już Krystian i mój trener. Trener kazał mi się porządnie rozgrzać, po kilkunastu minutach odpaliłam iPoda i wskoczyłam na bieżnię. Po przebiegnięciu kilku kilometrów bieżnię zmieniłam na orbitrek  Marek dzisiaj się nade mną znęcał, wynajdywał kolejne ćwiczenia, ale nie narzekałam. Posłusznie wykonywałam jego polecenia, bo wiedziałam, że kiedyś ten wysiłek zaprocentuje. Z siłowni wyszliśmy dopiero przed trzecią. Niebo nad nami było granatowe, a spadający śnieg zasłaniał cały świat. Mimo ogromnego zmęczenia drogę do drugiego budynku pokonałam biegiem. O trzeciej wydawany był obiad, więc poszłam prosto do stołówki. Byłam cała przemoczona, zostawiałam za sobą kałuże. Obecni na sali  przyglądali mi się z niekrytym rozbawieniem. Podeszłam do swojego stolika, przy którym czekała już Karolina.

- Czy ty w ogóle trenujesz? – zapytałam zirytowana zajmując miejsce.

Widuję ją tylko w stołówce. Zawsze jest na czas, nigdy nie widziałam jej zmęczonej po treningu.

- Idź się przebierz, chcesz być chora? – zapytała patrząc jak się trzęsę. – Wezmę ci coś.

Kiwnęłam twierdząco głową i pobiegłam na górę. Wchodząc na drugie piętro wpadłam na kogoś, ale kompletnie nie zwróciłam na to uwagi i ruszyłam dalej.

- Widzę że trening udany. – zachichotał Nowakowski kierujący się na dół.

Nie miałam siły się z nim przekomarzać. Cała się trzęsłam więc tylko pokazałam mu wyprostowany środkowy palec i wbiegłam do swojego pokoju. Szybko się rozebrałam i podbiegłam do walizki. Obiecałam sobie, że wieczorem poukładam to wszystko w szafach, bo w tym totalnym chaosie nie mogłam niczego znaleźć.

__________________________________________________________________________

Jakie macie plany na zbliżające się święta? :)

Twitter.