V

Epizod IV.

Obudził mnie hałas dochodzący z korytarza. Do mojego pokoju dobijał się zaniepokojony trener. Zaspana szybko wstałam i otworzyłam drzwi.

- Co z tobą? – zapytał zirytowany.

- Zasnęłam. – odparłam przecierając twarz dłonią.

Marek dokładnie rozejrzał się po pokoju i kazał mi przyjść na stołówkę za dwadzieścia minut. Była czternasta czterdzieści, o trzeciej miał być wydawany obiad. Kiedy wyszedł wbiegłam do łazienki i zerknęłam w lustro. Moje włosy wyglądały fatalnie, a tusz do rzęs zostawił na twarzy czarne ślady. Zmyłam cały makijaż i zrobiłam go od nowa. Włosy przeczesałam i znowu związałam je w koczka. Chwyciłam ulotkę leżącą na szafce i usiadłam na łóżku. Dokładnie ją przestudiowałam nie chcąc  z nią chodzić cały czas jak idiotka. Droga do stołówki wydawała się być łatwa. Musiałam zejść do recepcji i odbić w prawo. Zabrałam swój telefon i wyszłam z pokoju zamykając za sobą drzwi.  Na korytarzu było pełno osób, wszyscy szli w kierunku stołówki, więc ze spokojem poszłam za grupą sportowców. Stolik przy oknie był zajęty przez Karolinę, która gestem mnie przywołała. Usiadłam naprzeciwko niej i zaczęłam wypytywać ją o ośrodek. Po kilku minutach pomieszczenie pękało w szwach. Wszystkie stoliki były zajęte. Zniecierpliwieni czekaliśmy na posiłek. W stołówce było strasznie głośno. Mimo, że mnie i Karolinę nie dzielił nawet metr z trudem się dogadywałyśmy. Duży stolik obok nas został zajęty przez część siatkarzy. Siedziało przy nim siedem zawodników. Krzysiek pomachał mi i się wyszczerzył. Nie przerywając rozmowy z Karoliną grzecznie mu odmachałam. Kiedy kucharki zaczęły roznosić porcje rozmowy ustały i słychać było tylko dźwięk sztućców uderzających o naczynia.

- Zguby się znalazły? – zapytałam Ignaczaka, który na mnie zerknął.

Zawodnik kiwnął twierdząco głową i wziął spory łyk z butelki przed nim stojącej.

- Kurek siedzi tam. – wskazał palcem stolik tuż przy drzwiach.

Razem z przyjmującym siedziała reszta zawodników.

- Piotrek zaraz tu będzie, zgubił się. – zaśmiał się a razem z nim znaczna część siatkarzy.

Wróciłam do pochłaniania swojego posiłku i rozmowy z Karoliną. Dopytywała o plany na studia, ale jak zwykle nie wiedziałam co powiedzieć.

- O! – Krzysiek krzyknął tak, że większość obecnych odwróciła się w jego kierunku.

Speszony kiwnął ręką i zachichotał.

- Wiecie, że Edyta mówi do ludzi per pan? – zaśmiał się. – Pan Krzysztof, Pan Kurek.

Zawodnicy zerknęli na mnie rozbawieni.

- Krzysztof, pani Edyta jest po prostu wychowana. – stwierdził Możdżonek. – Nie to co ty, wieśniaku.

Część siatkarzy wybuchła śmiechem. Kiedy skończyłam jeść zaniosłam brudne naczynia o kuchni i wróciłam na swoje miejsce – Karolina nie przepadała za pierogami, więc zjedzenie jednego zajmowało jej sporo czasu. Przed czwartą stołówka była już prawie pusta. Siatkarze, którzy siedzieli przy drzwiach zajęli stolik obok swoich kolegów z drużyny. Usiadłam po turecku na krześle i w skupieniu czekałam, aż Karolina skończy posiłek. Przysłuchiwałam się rozmowom siatkarzy, którzy na zmianę mówili o zbliżających się mistrzostwach i wyśmiewali się z nieobecnego Nowakowskiego.

- O wilku mowa! – krzyknął Jarosz, kiedy Piotr pojawił się w drzwiach stołówki.

Zostawił przy wejściu swój bagaż i podszedł do stolika. Przywitał się z zawodnikami uściskiem dłoni i popędził do kuchni poprosić o jedzenie. Po chwili wrócił z talerzem i zajął swoje miejsce.

- Jak można się zgubić mając GPS? – zaśmiał się Zatorski. – Byliśmy w Spale już z pięć razy.

Nowakowski najwyraźniej nie miał humoru, bo nie odpowiedział na zaczepkę i zajął się pochłanianiem swojego posiłku.

- Edyta, zakwaterujesz nam kolegę? – zapytał Ignaczak zerkając na mnie.

Uśmiechnęłam się szeroko i oparłam głowę na rękach leżących na stole.

- Recepcjonistka na posterunku, nie dam rady. – odparłam.

- Mam już pokój. – powiedział środkowy. – Dostałem klucz od Staszka.

Wszyscy kiwnęli głowami ze zrozumieniem. Najwyraźniej Staszek był dozorcą albo kimś o podobnej roli.

- Szkoda, że nie przyjechałeś wcześniej. – zaśmiał się Żygadło. – Niezła akcja cię ominęła.

Nowakowski spojrzał zaciekawiony na swoich roześmianych kolegów. Ignaczak po chwili się uspokoił i opowiedział o całej sytuacji w recepcji. Piotr co chwilę zerkał na mnie rozbawiony.

- Ale jak przez blat? – zapytał  śmiejąc się. – Przez to drewniane, wysokie?

- Ja zademonstruję! – krzyknął Bartman.

Uniosłam głowę chcąc zobaczyć co zrobi atakujący reprezentacji. Zbigniew wziął rozbieg i przeskoczył stół stojący obok nich. Kiedy wylądował uniósł ręce dokładnie tak samo jak ja. Widząc tę scenę sama zaczęłam się śmiać.

- Panie Bartman! - wrzasnęła jedna z kucharek, która zajęła się myciem stołów.

Atakujący uniósł obie ręce w przepraszającym geście i wrócił na swoje miejsce.

- Zrobiłam to ładniej. - stwierdziłam prostując nogi pod stołem.

- A na sam koniec zamknęła recepcjonistkę w sekretariacie. – zawył Jarosz przypominając sobie kolejny fragment sytuacji.

- Spanikowałam! – zaśmiałam się. - Przez pana Bartmana.

- Pana? – tym razem to Nowakowski się roześmiał. – Pan Bartman.

- Ile ty masz lat? – zapytał Żegadło.

- Za dużo. – westchnęłam.

Ignaczak prychnął.

- Krzysztof nie może się pogodzić z tym, że ma trzydzieści sześć lat.  – powiedział Marcin Możdżonek wstając od stołu.

- Jakie trzydzieści sześć? Jakie trzydzieści sześć?! – zapytał zerkając na kapitana drużyny.

Karolina, która była w kuchni już wróciła na miejsce.

- Wracamy?

Kiwnęłam twierdząco głową i wstałam chwytając swój telefon leżący na stoliku.

- Trzydzieści sześć? – zapytałam zerkając na Ignaczaka, który również wstał. – Ja bym dała z dwadzieścia siedem.

- Kochana! – wyszczerzył się i objął mnie ramieniem.

Uciekłam mu i pożegnałam się z drużyną machając ręką. Wspólnie z Karoliną opuściłyśmy stołówkę i ruszyłyśmy na drugie piętro.

___________________________________________________________________________

Słyszeliście o czynnym prawie wyborczym dla szesnastolatków?  Co o tym myślicie? :)

Twitter.