XII

Epizod XI.

- Ruciak! – krzyknął na całe gardło próbując przekrzyczeć obecnych w stołówce sportowców.

Ja i Michał równocześnie wstaliśmy z miejsc. Mężczyzna niosący pod pachą podłużny, prostokątny karton owinięty brązowym papierem podszedł do nas i wyjął ze swojej kurtki białą pogniecioną kartkę.

- To chyba jednak dla pani. – powiedział nerwowo się uśmiechając.

Kiedy ja podpisywałam kwitek potwierdzający odbiór kurier zbierał autografy od różnych sportowców. Wyglądał komicznie biegając po całej sali.

- A pani? – zapytał na końcu. – Przepraszam najmocniej, ale nie kojarzę…

- Dopiero zaczynam.- roześmiałam się.

Mężczyzna machnął ręką i również poprosił o autograf. Czułam się dziwnie podpisując kartkę. Jeszcze raz podziękowałam za paczkę i wróciłam do śniadania.

- Mój pierwszy autograf. – zachichotałam pochłaniając kanapkę.

- Co to? – Ignaczak przechwycił długą paczkę.

Wzruszyłam ramionami i wzięłam łyk kawy. Przez resztę śniadania Michał dopytywał mnie o rodzinę poszukując naszych wspólnych krewnych, a Krzysiek prosił co dwie minuty, żebym otworzyła przesyłkę. Wzięłam od niego paczkę i zdarłam brązowy papier.

- No, otwieraj. – jęknął Ignaczak wbijając wzrok w białe pudełko.

Powoli otworzyłam wieczko. Wewnątrz pudełka była piękna, długa czerwona róża.

- Który to? – zapytał rozbawiony i rozejrzał się. – Kurek-brudas, Bartman-celebryta czy Piter-gej?

Pod różą leżała beżowa koperta. Chwyciłam ją, ale zanim zdążyłam ją otworzyć była już w rękach Krzyśka.

- Dla najwspanialszej dziewczyny na świecie. Kocham i tęsknię. Hubert. – przeczytał głośno.

Uśmiechnęłam się szeroko słysząc tekst wiadomości i wyrwałam kartkę Ignaczakowi.

- Hubert? – zapytał.

- Hubert. – wyszczerzyłam się wlepiając wzrok w kartkę.

Co roku dostaję od brata różę na  walentynki. We wszystkim pomaga mu tata, ale młody nigdy się nie przyznaje do wysłania kwiatka – strasznie nie lubi okazywać uczuć.

- Hubert! – Ignaczak wrzasnął i rozejrzał się po sali chcąc sprawdzić, kto zareaguje.

- Tu go raczej nie znajdziesz. – stwierdziłam z uśmiechem.

- Kto to Hubert?

Chwyciłam telefon i pokazałam zdjęcie brata.

- Co za ekipa. – zawył Jarosz biorąc telefon do ręki. – Mamy celebrytę, brudasa, aseksualnego geja a teraz jeszcze pedofila.

- A kojarzysz Szczepańskich? Szczepańska to siostra cioteczna mojej kuzynki. – Michał nie przestawał szukać naszych więzów rodzinnych.

- Niestety nie. – odparłam rozbawiona.

- Michał, ty masz syna. Poczekaj dwa, trzy lata. Edyta się nim zajmie i więzy rodzinne będziesz miał gwarantowane. – stwierdził Kuba.

- Przecież to dziecko. – zaśmiałam się.

Jarosz pomachał moim telefonem.

- To mój brat. – powiedziałam zamykając pudełko.

Siatkarze zerkali raz w ekran telefonu, a raz na mnie.

- Ty jesteś pewna, że on jest twoim bratem?

Mieli rację. Hubert miał ciemnobrązowe włosy i oczy w takim samym kolorze.

- To raczej on powinien mieć wątpliwości. To wierna kopia moich rodziców.

- Jesteś adoptowana? – zapytał Nowakowski.

- Nie. Chyba nie. – zaśmiałam się. – To raczej spadek po dziadkach.

Po zjedzeniu śniadania wróciłam do swojego pokoju i zadzwoniłam do brata. Podziękowałam mu za prezent, kwiatek stał w szklance wody na parapecie. Później założyłam buty i kurtkę. Przerzuciłam torbę przez ramę i wyszłam z pokoju zamykając drzwi. Weszłam na czwarte piętro usiłując sobie przypomnieć w których pokojach mieszkają siatkarze. Zapukałam do najbliższego i nie zawiodłam się. Za drzwiami stał Bartosz Kurek.

- Pani Edyta. – wyszczerzył się zapraszając do środka.

- Mam do pana sprawę, panie Kurek. – powiedziałam wyjmując notes. – Winiarski wrobił mnie w robienie zakupów na wieczór. Czego dusza pragnie?

Bartek przez kilkanaście minut wymieniał mi różne przekąski i napoje. Nie miałam pojęcia jak ja przyniosę te zakupy – przecież każdy z siatkarzy coś zamówi. Stałam tam notując każde słowo Kurka kiedy do pokoju wpadł Nowakowski z Ignaczakiem.

- Jakieś szczególne życzenia na seans? – zapytałam wskazując ich długopisem.

- Wpadnij w tej pidżamie co ostatnio. – zachichotał libero.

- Innej nie mam. – powiedziałam zdezorientowana.

- Krzysiek, ja chyba zatelefonuję do Iwony. – stwierdził Kurek przerywając na chwilę swój monolog.

Nowakowski przechwycił moje notatki.

- Matko, zjemy tyle? – zapytał spoglądając na siatkarzy.

- To – wskazałam zapiski na kartce. – To tylko zamówienie twojego współlokatora.

Wykreśliliśmy połowę rzeczy i wspólnie z kilkoma innymi siatkarzami ustaliliśmy „menu”. Mimo zmian lista wciąż była przerażająco długa. Panowie pozwalali sobie na wiele podczas nieobecności trenera. Gdybym nie pokłóciła się z trenerem mogłabym pożyczyć jego auto, ale gdybym grzecznie trenowała nie miałabym kilku dni wolności.

- Pomogę ci. – jedynym, który wykazał jakąkolwiek chęć pomocy był Piotrek.

Nowakowski jak powiedział tak zrobił. Już po chwili był gotowy do wyjścia, więc wspólnie wyszliśmy z pokoju i skierowaliśmy się w stronę holu. Byłam już prawie przy wyjściu kiedy środkowy pociągnął mnie w zupełnie inną stronę. Zdziwiona zerknęłam na niego podejrzliwie. Z kieszeni swojej kurtki wyjął kluczyki i zadowolony z siebie ruszył w kierunku parkingu. 

___________________________________________________________________________

Bum! Zaksa wczoraj wygrała. Co za mecz... :) Jak obstawiacie dzisiejszy pojedynek? :>