VII

Epizod VI.

Zamknęłam szybko drzwi i oparłam się o nie nasłuchując, czy mój sąsiad już sobie poszedł.

- Pani Edyto!

Zaśmiałam się. Byłam w pokoju Ignaczaka i Łukasza. Oprócz nich było tam jeszcze kilku zawodników.

- Co pani robi?

Słysząc „pani” całkowicie go zignorowałam.

- Co robisz? – zapytał wesoło.

- Ukrywam się przed denerwującym sąsiadem. – powiedziałam zgodnie z prawdą siadając na materacu i rozglądając się po wnętrzu.

- Kto to? – zaśmiał się Łukasz.

Wzruszyłam ramionami i powiedziałam tyle, ile wiedziałam. Oparłam się o ścianę i zerknęłam na zegarek wiszący nad telewizorem. Siatkarze oglądali jakiś serial lecący na TVP2.

- On tam stoi? – zapytał Paweł Zagumny, który leżał na łóżku Łukasza.

Nie uzyskując odpowiedzi zerwał się i popędził do drzwi. Wychyliłam się chcąc go widzieć.

- Cześć, zawołasz Edytę? – usłyszałam głos Krystiana.

Zaciekawieni zawodnicy obserwowali rozgrywającego.

- Nie ma jej tutaj. – odparł spokojnie Paweł.

Usiłowałam się nie roześmiać słysząc, jak Zagumny tłumaczy wszystko Krystianowi. Biedak po chwili był zdezorientowany. Rozgrywający był niesamowity. Bez problemu wmówił mojemu sąsiadowi, że białe jest czarne.

- Dziękuję. – powiedziałam szczerze, kiedy zadowolony z siebie siatkarz wróciła na miejsce.

- Do usług. – wyszczerzył się.

- Mamy identyczny plan. – przyznałam machając kartkami od trenera. – Ubzdurał sobie, że będziemy trenować razem.

Siedzący obok mnie Ignaczak chwycił moją rozpiskę i z uwagą zaczął się jej przyglądać. Wstałam i podeszłam do drzwi. Otworzyłam je i ostrożnie rozejrzałam się po korytarzu. Czysto. Mogę iść.

- Dziecko! – krzyknął Libero. – Coś ty zrobiła temu trenerowi? Piąta rano?

- Niektórzy rodzą się z talentem. – powiedziałam wyrywając kartki. – Inni muszą trenować o piątej rano.

- Dlatego ja wstaję przed siódmą. – mruknął zadowolony Zagumny, który przechwycił mój plan od Ignaczaka.

- Ruciak? - zapytał zdziwiony widząc moje nazwisko w roku kartki. - Z tych samych Ruciaków co Michał?

Wzruszyłam ramionami. To była raczej zwykła zbieżność nazwisk. Do pokoju Ignaczaka wpadł Zbigniew Bartman z Michałem Kubiakiem. Udostępniłam miejsce na łóżku Krzyśka i ruszyłam w kierunku wyjścia. 

- Edyta, pochwal się planem! – zaproponował Łukasz, który zachichotał niczym kilkuletnie dziecko.

Wywróciłam oczami i podałam kartkę zawodnikom, którzy zareagowali podobnie jak reszta.

- Siłownia? – zaśmiał się atakujący. – Co ty robisz na siłowni?

- Sprząta.

Chwyciłam poduszkę i rzuciłam pocisk w kierunku przyjmującego. Kubiak zaśmiał się i odparł mój atak.

- Stówka na klatę i te sprawy. – wyszczerzyłam się i zabrałam swoje kartki. – Dobranoc!

Pospiesznie wyszłam z pokoju siatkarzy i popędziłam pod numer dwadzieścia dziewięć. Szybko otworzyłam drzwi. Ulżyło mi, kiedy byłam już sama u siebie. Odłożyłam plan na stolik i ruszyłam dalej. Wyrzuciłam część rzeczy z walizki na drugie łóżko. Chwyciłam ręcznik, T-shirt, który dostałam od brata na ostatnie urodziny i kosmetyczkę. Zamknęłam drzwi łazienki, odkręciłam prysznicowy kurek i rozebrałam się. Przewiesiłam ręcznik przez szklane drzwi kabiny i weszłam do środka. Gorąca woda wręcz parzyła moje ciało. Po umyciu się wyszłam spod prysznica i pospiesznie owinęłam się bawełnianym ręcznikiem. Mokre włosy związałam w koczka i podeszłam do zaparowanego lustra. Przejechałam po nim dłonią i przyjrzałam się swojemu odbiciu. Otworzyłam kosmetyczkę i wyjęłam z niej białą tubkę z pastą do zębów i różową szczoteczkę. Chwyciłam balsam leżący na dnie saszetki i rozprowadziłam go po całym ciele. Dokładnie umyłam zęby i rozplątałam włosy. Chwyciłam dużą, zieloną szczotkę i zaczęłam je rozczesywać. Kiedy skończyłam tę żmudną, długą czynność włożyłam czarne figi i koszulkę od Huberta. Mokry ręcznik powiesiłam na kaloryferze, a wszystkie przybory schowałam z powrotem do kosmetyczki. Po wyjściu z łazienki wzięłam książkę z walizki i schowałam się pod ciepłą pierzyną. Głośna muzyka, którą było słuchać wszędzie nie pozwalała mi się skupić na czytaniu. Zirytowana kolejny raz wstałam i podeszłam do swojej walizki. Wyjęłam swoje ulubione słuchawki i podłączyłam je do iPoda, którego wyciągnęłam z torby. Wybrałam pierwszy utwór na liście w odtwarzaczu i założyłam słuchawki. Otwarłam książkę na piątym rozdziale. Była to powieść sensacyjna, którą pożyczyłam od przyjaciółki, Marty. Miała w domu niezłą bibliotekę. Postanowiłam, że położę się o dwudziestej drugiej, jednak przez książkę całkiem zapomniałam o otaczającym mnie świecie. Ocknęłam się tuż przed dwudziestą trzecią. Wyłączyłam iPoda i odłożyłam książkę na stolik. Zgasiłam światło i dokładnie przykryłam się kołdrą. Głośna muzyka cały czas grała. Nie miałam kłopotów z zasypianiem w ekstremalnie trudnych warunkach, ale ktoś zdecydowanie przesadzał. Połowa mebli w moim pokoju podskakiwała w rytm muzyki. Po kilku nieudanych próbach zaśnięcia odrzuciłam kołdrę i wyszłam na korytarz. Oprócz mnie ze swoich pokojów wyszło kilku równie złych sportowców. Zamknęłam drzwi i przeszłam się wzdłuż pokoi chcąc wiedzieć z którego dochodzi ten hałas. Oczywiście. Pokój Krzysztofa i Łukasza. Kilkukrotnie zapukałam do drzwi. Zero reakcji. Przyglądający mi się mieszkańcy drugiego piętra czekali na jakiekolwiek działanie. Niewiele myśląc weszłam do pokoju siatkarzy. Było ich tam jeszcze więcej niż wtedy, kiedy chowałam się przed Krystianem. Nawet mnie nie zauważyli. Chwyciłam klamkę i z całej siły trzasnęłam drzwiami. Dopiero wtedy wyłączyli muzykę i przenieśli na mnie wzrok.

- Wiecie która jest godzina? – zapytałam zerkając na każdego z osobna.

- Fajna pidżama. – stwierdził Ignaczak uważnie mi się przyglądając.

T-shirt sięgał mi do połowy ud. Była to koszulka wyjazdowa FC Barcelony z ubiegłego sezonu. Hubert uwielbiał ten klub. Wiedział, którego zawodnika lubię najbardziej, więc na moich plecach widniała cyfra 5 i nazwisko Puyol.  Zignorowałam jego uwagę i dalej czekałam na odpowiedź siatkarzy.

- Całe piętro czeka aż wyłączycie muzykę. – powiedziałam.

Zrezygnowana podeszłam do wielkiej wieży stereo, którą musiał przywieźć któryś z zawodników. Schyliłam się i wyciągnęłam wtyczkę z gniazdka elektrycznego.

-  Żebyś puszczał chociaż coś dobrego… - westchnęłam zerkając na Libero.

Część graczy zachichotała, ale szybko się uciszyli. Nie jestem ograniczona, nie przeszkadza mi gust innych, ale wszystko ma swoje granice. Puszczaj co chcesz, jak głośno chcesz, ale nie kiedy ja muszę wstać o piątej rano.

- Obudzę was o piątej, zgoda? – zapytałam wesoło wychodząc z ich pokoju.

Na korytarzu było już prawie pusto. Większość sportowców skorzystała z chwili ciszy i od razu położyła się spać. Zadowolona z siebie wróciłam do pokoju i niemal od razu zasnęłam.

___________________________________________________________________________

Ostatnio pytałam oulubiony fragment opowiadania, więc teraz chciałabym wiedzieć co spieprzyłam. Co Wam się nie podobało w poprzednim opowiadaniu?