VI

Epizod V.

Zanim dotarłam do swojego pokoju wstąpiłam do Karoliny. Jej pokój był nieco mniejszy od mojego i stało w nim tylko jedno łóżko. Posiedziałam z nią chwilę a później poszłam do siebie. Z pokoju naprzeciwko mojego wyszedł wysoki mężczyzna.

- Lekkoatletyka? – zapytał uważnie mi się przyglądając.

Zdziwiona przytaknęłam i włożyłam klucz do zamka pokoju.

- Skok w dal?

Zaśmiałam się przypominając sobie swój wyczyn i zaprzeczyłam kiwając głową.

- Skok o tyczce? – facet nie odpuszczał.

- Biegi. – odparłam otwierając drzwi.

Sąsiad podszedł do moich drzwi i wyciągnął ku mnie rękę.

- Krystian.

Uśmiechnęłam się i ścisnęłam jego dłoń przedstawiając się. Krystian również trenował biegi, więc zapewnił mnie, że będziemy się często widywać. Po krótkiej rozmowie pożegnałam się z nowym znajomym i weszłam do swojego pokoju. Wyjęłam z walizki laptopa, podłączyłam ładowarkę i odpaliłam sprzęt. Włączyłam pocztę. Miałam sześć nieodebranych wiadomości. Odpisałam na niektóre, a reklamy i tego typu rzeczy przeniosłam do kosza. Kiedy miałam się wylogować pojawiła się kolejna wiadomość. Reklama banku. Zirytowana otworzyłam mail i przeczytałam jego zawartość.

- Kredyt do pięciu tysięcy od zaraz dla wszystkich? – powiedziałam sama do siebie. – No to zobaczymy.

Odłożyłam laptopa na bok i wstałam. Podeszłam do szafki i wzięłam z niej swój telefon. Nagle okno, które było otwarte mocno trzasnęło o ramę. Zaskoczona odwróciłam się w kierunku drzwi. Przeciąg.

- Co robisz?- zapytał Kurek, który bez skrępowania władował się do mojego pokoju.

- Biorę kredyt. – odpowiedziałam zamykając okno.

Spojrzał na mnie pytająco, ale machnęłam ręką dając znak, żeby nie drążył tematu.

- Będziesz coś oglądała? – zapytał wskazując mały telewizor w srebrnej obudowie.

Zaprzeczyłam kiwając głową. Rzadko włączałam TV, w domu częściej korzystałam z laptopa.

- Potrzebujemy baterii.- wyszczerzył się.

Chwyciłam pilot leżący na sąsiednim łóżku i wyjęłam z niego dwa małe akumulatory. Podeszłam do siatkarza i podałam mu je. Zacisnął pięść chowając oba przedmioty.

- Dzięki, pani Edyto. – zaśmiał się wychodząc z pokoju.

Wywróciłam oczami i usiadłam na swoim łóżku. Chwyciłam iPhone’a i wystukałam numer, który był podany w wiadomości.

- Dzień dobry. Zalogowałam się przed chwilą na poczcie i znalazłam wiadomość od państwa. Chodzi mi o ten kredyt od zaraz dla wszystkich. 

Podekscytowany pracownik banku zaczął wychwalać ofertę o której wspomniałam. Przez kilka minut nie dał mi dość do słowa wymieniając zalety kredytu.

- Oczywiście, że jestem zainteresowana. Mam dziewiętnaście lat, właśnie skończyłam liceum i nie pracuję. Chętnie wzięłabym ten kredyt. – powiedziałam uśmiechając się szeroko.

Zdezorientowany facet po drugiej stronie słuchawki zaczął się jąkać i wyjaśniać jakie są kryteria i wymagania banku. Nie kryłam rozbawienia, kiedy sam zaczął się we wszystkim gubić.

- Na przyszłość radzę umieszczać takie informacje w wiadomościach. – powiedziałam. – Byłby pan tak uprzejmy i poprosił kolegów, żeby nie spamowali?

Oburzony powiedział, że nie jest odpowiedzialny za reklamę i nie ma wpływu na ich wysyłanie.

- To jest infolinia, pan po to tam siedzi, żeby pomagać klientom. Mam problem więc dzwonię. Proszę tak załatwić sprawę, żebym nie miała trzech wiadomości dziennie od waszego banku.

Z trudem utrzymywałam powagę. Współczułam facetowi, który akurat na mnie trafił i musiał prowadzić tę chorą konwersację.

- Mógłby mi pan podać nazwę oddziału w którym pan pracuje, swoje nazwisko i  nazwisko pana przełożonego?

Cisza. Po kilku sekundach facet się rozłączył. Roześmiałam się i rzuciłam telefon na poduszkę. Przed dwudziestą zadzwonił do mnie trener i poprosił, żebym stawiła się w pokoju trzydzieści jeden piętro wyżej. Zdziwiona wyłączyłam laptopa i wyszłam z pokoju. Większość pokoi była otwarta, sportowcy odwiedzali siebie nawzajem.

- Pani Edyta! – usłyszałam Krzyśka Ignaczaka.

Zignorowałam go i ruszyłam na trzecie piętro. Na korytarzu stał mój trener i jakiś mężczyzna. Podeszłam do nich i przywitałam się grzecznie. Po chwili dołączył do nas Krystian, mój sąsiad.

- To twój plan dnia. – Marek wręczył mi dwie kartki formatu A4.

Wzięłam je i przestudiowałam rozpiskę. Wstaję o piątej rano i biegam w terenie. Wracam na siódmą do stołówki i jem śniadanie. Godzina przerwy i idę na siłownię. Kolejna przerwa. Później stawiam się na stadionie treningowym. Jestem tam prawie do wieczora, nie licząc dwóch przerw na kolejne posiłki.

- Świetnie, dziękuję. – powiedziałam. – Mogę to zachować?

Trener kiwnął głową i puścił mnie wolno. Zaczęłam schodzić po schodach jeszcze raz przyglądając się planowi.

- Mamy identyczny rozkład. – powiedział wesoło mój sąsiad. – Możemy biegać razem.

Skrzywiłam się słysząc tę propozycję. Zawsze ćwiczyłam tylko pod okiem Marka, nie potrzebowałam dodatkowej osoby, która tylko by mi przeszkadzała. Zaczęłam myśleć jak by się z tego wyplątać. Przez myśl przeszło mi nawet dobrowolne wstawanie o czwartej, byleby nie spotkać Krystiana na korytarzu. Szłam dalej udając, że rozpiska jest na tyle fascynująca, że zupełnie go nie słyszę.

- Edyta. – pomachał mi ręką przed twarzą.

- Muszę iść. – stwierdziłam i władowałam się do pokoju, który był najbliżej.

___________________________________________________________________________

No cóż... Piłkarze jak to piłkarze, ale chociaż Zaksa pokazała klasę. :) Potrzebuję jakiegoś dobrego filmu na wieczór. Macie coś godnego polecenia? :>

Twitter.