XV

Epizod XIV.

Leżałam na łóżku czytając książkę kiedy do pokoju wpadli siatkarze.

- Wstawaj. – Ignaczak machnął ręką dając mi znak, że mam zejść z łóżka.

Posłusznie wykonałam polecenie i obserwowałam sportowców. Dwa łóżka w moim pokoju zostały złączone. Na podłodze pojawiło się pełno poduszek ze wszystkich pokoi siatkarzy. Pod szafką na której stał telewizor schowaliśmy zdobyty alkohol i jedzenie.

- Już zaczynamy? – zapytałam patrząc na zegarek.

Było dopiero kilka minut po dziewiętnastej.

- Zaczynamy o ósmej, ale sprawy techniczne lepiej załatwić wcześniej. – stwierdził Winiarski ustawiając swojego laptopa na szafce obok telewizora.

Rozbawiona zauważyłam, że ekran w jego laptopie ma więcej cali niż ten w telewizorze stojącym w moim pokoju. Po podłączeniu całego sprzętu wszystko było gotowe na seans. W pokoju co chwilę pojawiali się kolejni siatkarze chcąc zająć jak najlepsze miejsca.

- Przestaniesz mi grzebać w komputerze? – zapytałam Nowakowskiego,  który wziął mojego laptopa.

Zaprzeczył kiwając głową. Był tak uroczy, że nie potrafiłam się na niego złościć.

- Dobra. – otworzyłam swoją szafę i wyjęłam z niej kilka rzeczy. – Lecę pod prysznic. Błagam, nie zdemolujcie nic.

Ignaczak, który właśnie spadł z łóżka zerknął na mnie zdziwiony i kontynuował uprawianie zapasów z Jaroszem. Pokiwałam głową i zamknęłam się w łazience. Wzięłam szybki prysznic i pospiesznie się wytarłam ręcznikiem. Wysuszyłam i rozczesałam włosy. Zmyłam makijaż, wysmarowałam się balsamem i ubrałam w „pidżamę”. Przed wyjściem z łazienki zerknęłam na zegarek. Siódma czterdzieści.

- Myślałem, że utonęłaś. – skomentował Bartman rozwalony na moim łóżku.

- I tak spędza  w łazience mniej czasu niż ty. – stwierdził Możdżonek leżący na podłodze.

Wrzuciłam ubrania do szafy i usiadłam obok Marcina, który prowadził zaciętą dyskusję ze Zbyszkiem. Po kilkunastu minutach mój pokój był pełen. 

- Na co czekamy? – zapytałam rozkładając się na  poduszkach.

Czekaliśmy na Kurka, który miał przynieść filmy. Siatkarz spóźnił się kilka minut, więc przez to miał najbardziej niewygodne miejsce. Po włączeniu pierwszego filmu położył się przede mną i oparł plecy na moich nogach.

- Mam nadzieję, że lubisz horrory. – powiedział obracając się i zerkając na mnie.

Przytaknęłam, mimo, że za nimi nie przepadałam. Oglądanie ich zazwyczaj psuło mi humor zamiast go poprawiać. Chwyciłam piwo i szybkim ruchem je otworzyłam.

- Czy ty właśnie otworzyłaś piwo ręką? – zapytał Nowakowski leżący obok mnie.

Pomachałam ręką – na palcu serdecznym miałam pierścionek.

- Myślisz, że po co są obrączki? – zaśmiałam się.

Ignaczak, któremu bardzo spodobała się ta sztuczka zaczął otwierać każde piwo, które wpadło mu w ręce. Uspokoił się dopiero wtedy, kiedy do porządku przywołał go Winiarski. Po kilkunastu minutach wszyscy skupili się na filmie. Ja, tradycyjnie, już po pierwszych scenach zaczęłam się trząść ze strachu co rozbawiło większość siatkarzy.

- Ty tak na każdym filmie? – zachichotał Bartman leżący na łóżku tuż nade mną.

- Tylko na tych, które źle mi się kojarzą. – szepnęłam nie chcąc przeszkadzać innym w seansie.

Zbyszek spojrzał na mnie pytająco.

- Nie chcesz wiedzieć. – kiwnęłam głową i ponownie skupiłam się na filmie.     

- Powiedz mi jakie ty możesz mieć złe wspomnienia? – zapytał z ironią w głosie. – Nie dostałaś głównej roli w przedstawieniu w podstawówce?

Wywróciłam oczami ignorując jego uwagę.

- Naprawdę masz mnie za taką, której największym problemem jest wybór lakieru do paznokci? – zapytałam z lekkim niedowierzaniem. – Poza tym rola główna była moja.

Bartman parsknął śmiechem i wrócił do oglądania filmu. Nie wiem kto był reżyserem tego chorego filmu ale gość z pewnością nie był normalny. Za każdym razem, gdy na ekranie pojawiała się przerażająca postać mordercy zaliczałam palpitację serca. Pod koniec filmu, kiedy ofiara ucieka podświadomie jej kibicuję. I nagle znikąd pojawia się wróg. Odruchowo złapałam za rękę osobę siedzącą obok mnie. Nowakowski zerknął na mnie jak gdyby chciał sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Szybko cofnęłam rękę czerwieniąc się i skupiłam się na ekranie. W scenie finałowej pokazana jest późniejsza rzeczywistość. Ten sam morderca szukał kolejnych ofiar. Kiedy zobaczyłam napisy końcowe poczułam ulgę, mimo, że wiedziałam, że na jednym filmie się nie skończy. Przerwę postanowiłam wykorzystać na rozprostowanie nóg i poszukanie wygodniejszego miejsca.

- Może lepiej włączmy jakąś komedię bo Edyta zaraz zaliczy zgon. – zachichotał atakujący reprezentacji.

Runęłam na łóżko tuż obok niego i przyłożyłam mu pięścią w ramię.

- Mi się podoba. – powiedziałam uśmiechając. – Tylko przez Bartmana się skupić nie mogę.

Krzysiek zamachnął się i uderzył otwartą ręką głowę Zbyszka.

- Daj się dziewczynie skupić. – Ignaczak dumny z siebie zajął moje poprzednie miejsce.

- Ziomek, wyłaź z tej łazienki. – jęknął Kurek, który chciał włączyć już kolejny film.

Łukasz po chwili do nas dołączył i mogliśmy rozpocząć kolejny seans. Drugi film zdecydowanie lepiej przyjęłam od poprzedniego – fabuła była zupełnie inna.

- Opowiedz mi o tych złych wspomnieniach. - Bartman leżący obok mnie był wyraźnie znudzony drugim filmem.

Kiwnęłam przecząco głową udając, że skupiam się na ekranie, mimo, że też się nudziłam.

- Co ci szkodzi? – zapytał rozbawiony.

- W sumie… - zamyśliłam się. – Byłbyś pierwszą, obcą mi osobą która wie. Nie przepadasz za mną, więc automatycznie twoje zdanie mnie mało obchodzi.

Atakujący nie miał pojęcia o co mi chodzi.

- Nie będę się śmiał. – jak na ironię zaśmiał się mówiąc to zdanie.

- Wiem, że nie będziesz. – powiedziałam. – Musiałbyś być naprawdę dziwny, żeby cię to rozbawiło.

- Jestem dziwny. – powiedział zachęcająco i szturchnął mnie łokciem. – No…

- Okej. – kiwnęłam głową. – Ale musisz mi coś obiecać.

Atakujący niechętnie kiwnął głową.

- Nie powiesz nikomu. Nic. Ani słowa. – zażądałam i wyciągnęłam w jego stronę rękę.

- W porządku. - Bartman mocno uścisnął moją dłoń.

___________________________________________________________________________

Święta, święta i po świętach. :) Już nie mogę patrzeć na to jedzenie... :D

Twitter.