XXIII

Epizod XXII.

- Pani Edyto… - zaczął jeden z policjantów. – Ja rozumiem, że...

- Nic pan nie rozumie. – warknęłam wycierając łzy. – Przeszukaliście ten teren. Trzy lata temu. Dlaczego wtedy nie znaleźliście tego miejsca?

- Źle oceniliśmy sytuację… Kiedy panią znaleźliśmy… Była pani w takim stanie, że od razu założyliśmy,  że nie przebiegła pani więcej niż pięć do ośmiu kilometrów.

- No i? – zapytałam. – Nie jest to jakiś rewelacyjny wynik, ale… Byłam pobita, przerażona. Ja uciekałam, do cholery!

- No i okazało się, że to nie było pięć-osiem kilometrów. Przebiegła pani szesnaście.

- I ustaliliście to teraz? – o mało się nie roześmiałam. – Po trzech latach?

- Jeden z naszych komisarzy zainteresował się tą sprawą…

- Nazwisko tego mężczyzny? – zapytałam.

- Nie rozumiem jaki to ma związek ze sprawą. – odparł podkomisarz.

Posłałam mu mordercze spojrzenie.

- Komisarz Lipnicki. – mruknął. – Mówi coś pani to nazwisko?

- Potrzeba było trzech lat i komisarza Lipnickiego  żebyście ruszyli dupy? – zapytałam.

- Pani Edyto! – inspektor uniósł się słysząc moje słowa.

- Edyta, jedź. – powiedział nagle Marek.

- Co? – zapytałam zaskoczona. – Co z treningami? Miałam wyjechać dopiero czternastego, na święta.

- Daję ci urlop a ty protestujesz? – uśmiechnął się chcąc rozładować napięcie między mną a policjantami.

Wzruszyłam ramionami.

- Jedź. – powtórzył. – Pomożesz im i pojedziesz prosto do domu.  Zobaczymy się po świętach.

- Niech się pani spakuje. – poprosił inspektor. – Poczekamy w recepcji.

Policjanci wyszli a ja schowałam twarz w dłoniach.  Tak jak cieszyłam się na powrót do domu tak teraz nie miałam ochoty stąd wyjeżdżać.

- Co za mendy… - skomentował Marek.

Uśmiechnęłam się krzywo i szybko wstałam. Zrzuciłam walizkę z góry szafy i zaczęłam do niej wrzucać wszystkie  rzeczy. Kopnięciem zamknęłam drzwiczki szafy i ruszyłam do łazienki po swoje rzeczy. Po kilkunastu minutach byłam gotowa do wyjścia. Założyłam buty, chwyciłam walizkę, torbę i zamknęłam drzwi pokoju. Marek zniósł moją walizkę do recepcji i wspólnie ze mną czekał na policjantów, którzy wyszli na zewnątrz.

- Panie Staszku, oddaję klucz. – powiedziałam wręczając mu brzęczące przedmioty.

- Już pani wyjeżdża? – zapytał zaskoczony mężczyzna.

Kiwnęłam twierdząco głową i oparłam się o blat.

- Wrócę po świętach. Dałoby radę do tego samego pokoju? – uśmiechnęłam się.

- Dla pani zawsze. – odparł wesoło.

Podziękowałam starszemu mężczyźnie i życzyłam mu zdrowych, wesołych świąt. Korzystając z tego, że mam jeszcze kilka minut poszłam na stołówkę do siatkarzy.

- Przyszłam się pożegnać. – powiedziałam siadając obok Ignaczaka.

- Już jedziesz? – zapytał zaskoczony Jarosz.

- Muszę. – skrzywiłam. – Coś mi wypadło.

- Stało się coś?  - Nowakowski przyglądał mi się uważnie.

Zaprzeczyłam kiwnięciem głowy i wstałam chcąc zwolnić miejsce Bartmanowi, który wrócił z kuchni.

- Jedziesz do domu?

- Wracam do siebie. – odparłam.

- Wszystko w porządku? – zapytał szeptem.

- Nie. – przyznałam. – Chyba coś znaleźli.

Bartman od razu wiedział o czym mówię.

- Znaleźli go? – zapytał podekscytowany zdecydowanie za głośno.

- Go? – Nowakowski od początku nam się przyglądał. – Kogo?

- Edyta! – w drzwiach stołówki pojawił  się Marek.

Gestem ręki pokazał, że mam przyjść do recepcji.

- Muszę lecieć. – powiedziałam i zaczęłam się żegnać z każdym siatkarzem.

Mocno przytuliłam każdego z nich. Tak bardzo chciałabym tam zostać…

- Pani Edyto! – obok Marka pojawił się podkomisarz i inspektor.

- Coś ty zrobiła? – zapytał rozbawiony Ignaczak.

- Ona ma immunitet! – wrzasnął Ruciak.

Uśmiechnęłam się szeroko. Panowie znacznie poprawili mi humor. Pokiwałam im i ruszyłam w stronę czekających na mnie mężczyzn.

- Edyta! – Piotrek wstał z miejsca i szybko do mnie podbiegł. – Co się stało? Dlaczego musisz z nimi jechać?

- Edyta!  - Marek wciąż mnie poganiał.

- To jest to o czym myślę? – zapytał. – Bartman wie o co chodzi, prawda?

Zerknęłam na Zbyszka i z morderczym  wzrokiem kiwnęłam przecząco głową sugerując, że ma nic nie mówić Nowakowskiemu.

- Muszę iść. – powiedziałam.

- Wrócisz? – zapytał zatrzymując mnie.

- Jasne, że wrócę. – odparłam rozbawiona.

Przytuliłam go jeszcze raz i podbiegłam do policjantów.

- Możemy jechać? – zapytał podkomisarz.

- Możemy.

Mocno przytuliłam Marka i chwyciłam swoją walizkę.

- Będziemy w kontakcie? – zapytałam.

Trener kiwnął głową i obiecał się ze mną skontaktować. Po kilku minutach poszłam na parking z policjantami i wsiadłam do czarnego samochodu. Bogu dzięki, auto było nieoznaczone. Wyjęłam słuchawki, iPoda i odpaliłam sprzęt. Oparłam głowę o szybę i obserwowałam znikający ośrodek w Spale.

____________________________________________________________

Macie jakieś życiowe motto? :)

Twitter.