XVIII

Epizod XVII.

Na dworze było naprawdę zimno. Nie miałam czasu na ubranie żadnego dresu więc szybko pobiegłam w stronę stadionu. Grzęzłam w śniegu, który sięgał mi prawie do kolan. Po kilku minutach udało mi się dotrzeć na miejsce. Było mi cholernie zimno, a moje buty były całej mokre. Kiedy weszłam do szatni poczułam ulgę.

- Startujesz z czwartego miejsca. – powiedział Marek.

- Osiemset metrów? – zapytałam.

- Osiemset. -  powtórzył moje słowa. – Później sprint na 200 metrów i jesteś wolna.

Po chwili wspólnie wyszliśmy na halę. Na szczęście nie było tam wielu ludzi. Siedem innych dziewczyn i ich trenerzy. Kilka osób z obsługi obiektu siedziało przy barierkach, było też dwóch mężczyzn stojących przy linii startu.

- Gdybym wiedział, że będą was mierzyć w tym tygodniu w życiu nie dałbym ci tego wolnego. – powiedział lekko zmartwiony Marek.

- Gdybym wiedziała, że będą nas mierzyć w tym tygodniu w życiu bym nie urządziła tego protestu. – stwierdziłam biorąc go pod rękę.

- Pierwsze 100 metrów zaczynasz spokojnie, potem zmieniasz pas i nadal biegniesz spokojnie. 500 metrów i zaczynasz przyspieszać.

Kiwnęłam głową i wzięłam łyk wody. Naszą rozmowę przerwał jakiś mężczyzna, który przyniósł mi oznaczenia. Szybko przykleiłam numer na top i spodenki.

- Uważaj na siódemkę. – powiedział Marek a ja stanęłam na palcach próbując odnaleźć wzrokiem przeciwniczkę.

Dziewczyna była wysoka i miała bardzo krótkie, czarne włosy.

- Jest szybka?

- Jest wredna.

Zaśmiałam się i usiadłam na ławce ustawionej niedaleko barierek. Nagle coś pociągnęło mnie za włosy.

- Co jest, mistrzyni?

- Co wy tu robicie? – jęknęłam zerkając na siatkarzy.

- Kibicujemy. – powiedział wesoło Możdżonek.

- Kosok przyszedł na podryw. – powiedział Kubiak szturchając.

- Fajne macie te stroje. – stwierdził Krzysiek.

- Ja naprawdę zadzwonię do Iwony. – powiedział Bartek zerkając na libero.

- Trzymam kciuki. – powiedział Nowakowski pokazując ściśnięte dłonie.

Uśmiechnęłam się i oparłam nogę o barierkę chcąc zawiązać buty.

- Edyta! – wrzasnął Marek.

Zawodniczki zaczęły się ustawiać na linii startu. Z numerem drugim biegła moja sąsiadka, Karolina, która musiała wrócić wcześniej. Szybko podbiegłam do trenera, przybiłam mu piątkę i ustawiłam się tak jak pozostałe dziewczyny. Ustawiłyśmy się na linii i na znak sędziego ruszyłyśmy. Robiłam dokładnie to co kazał Marek. Przez pierwsze 100 metrów zgodnie z zasadami biegłam swoim torem. Później zbiegłam na wewnętrzny, reszta dziewczyn zrobiła dokładnie to samo. Kiedy przebiegłam 500 metrów musiałam przyspieszyć. Część dziewczyn była w tyle. Zawodniczka, przed którą ostrzegał mnie Marek biegła kilkanaście metrów przede mną. Dogoniłam ją i wtedy zaczął się prawdziwy wyścig. Na zmianę prowadziłyśmy starając się wyprzedzić. Na ostatniej prostej słyszałam krzyki trenerów i siatkarzy. Nie znałam dziewczyny biegnącej obok mnie, ale już jej nie lubiłam. Po prostu. Biegłam najszybciej jak mogłam ku linii mety. Kiedy ją przekroczyłam byłam przeszczęśliwa, mimo, że nie miałam pojęcia, która byłam. Dopiero po interwencji sędziego okazało się, że byłam minimalnie szybsza. Kiedy usłyszałam werdykt podbiegłam do Marka i wskoczyłam na niego ciesząc się jak dziecko.

- I co? – krzyknęłam mu do ucha. – Dałam radę!

Trener mocno mnie przytulił i postawił na ziemi. Wzięłam spory łyk wody i wróciłam do dziewczyn. Wymieniłam z każdą uścisk  dłoni i poszłam po swoje papiery.

- Godzina przerwy. – powiedział Marek kiedy przekazałam mu dokumenty.

Chwyciłam butelkę i podeszłam do barierek. Oparłam się o nie próbując zapanować nad swoim oddechem.

- Gratulacje. – metr przede mną stała już grupa siatkarzy.

Kiwnęłam głową dziękując.

- Paweł, miałeś pogadać z Krystianem. – przypomniałam rozgrywającemu.

- Załatwiłem sprawę. – stwierdził. – W czym problem?

Wskazałam palcem mojego sąsiada, który stał niedaleko nas.

- Nie no, dziewczyno. – jęknął Zagumny. – Na choroby psychiczne to ja już nic nie poradzę.

- Ja na twoją rozlaną kawę też nie. – odparłam wrzucając opróżnioną butelkę do kosza.

- O fuj. – Kurek który właśnie do mnie podszedł wyraźnie się skrzywił.

- Bartek, ja wiem, że do Angeliny Jolie mi daleko, ale błagam…

- Ale ja o tym mówię. – siatkarz wskazał mój brzuch.

Zerknęłam na swoje blizny.

- Coś ty zrobiła? – zapytał Możdżonek.

Machnęłam ręką nie chcąc o tym mówić, jednak siatkarze nie chcieli odpuścić.

- Weźcie dajcie jej spokój. – powiedział zirytowany Bartman. – Nie to nie.

Wszyscy zerknęliśmy ze zdziwieniem na atakującego.

- Ty coś wiesz. – stwierdził zdumiony Ignaczak.

Bartman wzruszył ramionami odpierając zarzut libero.

- No wiesz co? – Krzysiek podszedł do mnie. – Celebrycie powiedziałaś, a mi, twojemu ulubionemu, najinteligentniejszemu, najseksowniejszemu, najlepszemu…

- Igła… - Kosok spojrzał z politowaniem na Ignaczaka.

- No mi nie powiesz? – zapytał libero.

- Nie. – odparłam wesoło.

- Ranisz mnie. – jęknął.

- Przepraszam. – powiedziałam pochylając się i biorąc kolejną butelkę wody.

Po godzinie po raz drugi ustawiłam się na linii startu. Głośny doping siatkarzy bardziej mi przeszkadzał niż pomagał. Przez cały czas szłam łeb w łeb z dziewczyną z numerem siedem. Tuż przed linią mety resztkami sił wręcz rzuciłam się na przód. Jak tylko przekroczyłam końcową taśmę upadłam zaliczając niezłą glebę. Przewróciłam się na plecy i głośno oddychałam.

- Edyta! – krzyknął Marek.

Uniosłam kciuk w górę chcąc dać znać, że wszystko jest w porządku.

- Skopałaś im dupy! – wrzasnął podbiegając do mnie.

Słysząc, że znów byłam pierwsza szeroko się uśmiechnęłam. Chwyciłam rękę trenera i wstałam z ziemi. Czułam, że całe moje nogi pulsują i skrzywiłam się.

- To było niezłe. – powiedziała dziewczyna, którą pokonałam dziś dwa razy.

Kiwnęłam głową przyznając jej rację i powoli ruszyłam w kierunku zachowujących się jak zwierzęta siatkarzy. 

___________________________________________________________________________

Pytanie dnia: Jak złamać sobie nogę? :D

Twitter.