XXVII

Epizod XXVI.

Nie zdążyłam powiedzieć słowa, kiedy do pokoju wparował Krzysiek.

- Naprawdę? – Piotrek jęknął widząc libero.

- Co? – zapytał zdezorientowany Ignaczak.

- Przeszkadzasz. – powiedziałam z zabójczą szczerością.

- Kiedyś byłaś milsza… - westchnął robiąc smutną miną.

Wstałam i wyjęłam z torby paczkę żelków, które kupiłam w drodze do Spały. Rzuciłam je w stronę siatkarza.

- Przekonałaś mnie. – stwierdził wychodząc i zabierając ze sobą słodycze.

- Często go tak dokarmiasz? – zapytał rozbawiony Piotrek.

- To taka nasza mała tajemnica. – odparłam siadając z powrotem na łóżku.

- A więc? – Nowakowski się niecierpliwił. – Czekam na tę niezłą historię.

Kiwnęłam głową i zamyśliłam się zastanawiając jak zacząć.

- Trzy lata temu miałam osiemnaście lat.

- Też kiedyś miałem osiemnaście. – powiedział rozbawiony.

- Słuszna uwaga. – przyznałam machając ręką.

- Ja i moi znajomi świętowaliśmy pełnoletniość, więc praktycznie w każdą sobotę wracałam nad ranem w… - zamyśliłam się. – No w nienajlepszym stanie.

Piter uśmiechnął się zapewne wyobrażając mnie sobie schlaną i zataczającą się.

- Na początku maja poszłam z przyjaciółką Beatą, na osiemnastkę znajomego.

- Twojego chłopaka? – zapytał przerywając mi.

- Nie, to zwykły znajomy. – odparłam odpowiadając na jego pytanie.

- Kontynuuj. – poprosił rozsiadając się wygodniej.

- Z tej imprezy wracałyśmy wyjątkowo wcześnie. Nie wypiłam dużo, byłam trzeźwa. Z Beatą było ciut gorzej. Nie załatwiłyśmy sobie transportu więc musiałyśmy wracać na pieszo. Odprowadziłam ją, ale uparła się, że chce iść dalej ze mną.

- Była pijana i nie chciała wrócić do domu? – zapytał.

Potwierdziłam kiwaniem głową.

- Jej rodzice udusiliby ją gdyby zobaczyli w  jakim była stanie. – stwierdziłam i zaśmiałam się. – Teraz wiele by oddali żeby ją zobaczyć całą i zdrową.

Piotrek otworzył szerzej oczy i zerknął na mnie zaciekawiony.

- Okej. – powiedziałam machając rękami. – Po kolei, bo się pogubimy. Na czym skończyłam?

- Była pijana i chciała iść z tobą. – przypomniał.

- Racja. – kiwnęłam głową dziękując. – Stwierdziłam, że to nawet lepiej i że po prostu ją przenocuję. Byliśmy naprawdę niedaleko mojego domu i nie mam pojęcia co się stało. Poczułam zapach chloroformu i urwał mi się film.

- Chloroformu? – zapytał zdziwiony. 

- Oglądasz czasem kryminały? – zapytałam starając się uśmiechnąć. – Zabójca nasącza chusteczkę chloroformem, przykłada ją do twarzy ofiary, a ta traci przytomność.

Nowakowski kiwnął głową.

- Ocknęłam się w jakiejś norze, którą policja znalazła przed świętami. Dlatego musiałam wcześniej wyjechać. – powiedziałam.

- Długo tam byłaś? Co z tym naparstkiem? Wypuścił cię? Złapali go? Co z pijaną przyjaciółką? Dlacz…

- Powoli. – uniosłam ręce w geście kapitulacji.

- Długo tam byłaś?

- Dziewięć dni. Tak uważają rodzice i policja. Ja miałam wrażenie, że spędziłam tam rok… - powiedziałam cicho.

- Co z tym gościem? To był facet?

- Tak. – odpowiedziałam starając nad sobą zapanować.

Mimo, że opowiadałam to tysiąc razy rodzicom i policji to i tak nie potrafiłam się teraz opanować.

- Co tam robiłaś dziewięć dni?

Nie miałam pojęcia co mu odpowiedzieć. Ukryłam twarz w dłoniach starając się ułożyć jakieś sensowne zdanie.

- Ta blizna… To jego dzieło?

Przyznałam kiwnięciem głowy.

- To akurat jest jedna z łagodniejszych rzeczy, które mi zafundował.

- Bił cię?

- Nie tylko. – powiedziałam przecierając zaszklone oczy.

Piter zerknął na mnie, chwycił moje ramiona i szybko mnie do siebie przyciągnął. Mocno mnie przytulił głaskając moją głowę. Przestałam się kontrolować i poczułam łzy spływające po moich policzkach.

- Błagam, powiedz, że go znaleźli. – jęknął obejmując mnie jeszcze mocniej.

- Nic nie znaleźli. – powiedziałam głośno. – Przypomniało im się teraz, po trzech latach.

Smutek zastąpiła złość, na nowo zaczęłam przeżywać tych nieszczęsnych policjantów i całą sprawę ciągnącą się od trzech lat.

- Kiedy cię znaleźli… Nic nie zrobili? Co z twoją przyjaciółką?

- Oni? – prychnęłam. – Uciekłam. Sama nie wiem jak. Biegłam przez szesnaście kilometrów, chociaż cały czas myślałam, że jestem za blisko. Zapukałam do pierwszych drzwi które zobaczyłam. Kobieta była przerażona,  wezwała policję.

- Co z Beatą? – zapytał.

- Nie wiem. Nigdy więcej jej nie widziałam. – powiedziałam wycierając ręką kolejne łzy. – Gdybym mogła cofnąć czas… Zamiast uciekać poszukałabym jej. Była tam, może udałoby się…

- Złapałby i ciebie i ją. – powiedział przerywając mi.

- Cholera… Gdybym nie pozwoliła jej u siebie nocować. Byłaby teraz w domu. Może inne dziewczyny…

- Inne?

- Nie byłyśmy same. Nie widziałyśmy się, ale… słyszałyśmy. W życiu nie zapomnę tych wrzasków.

- Nie szukali ich?

- Szukali. – odparłam. – Tak przynajmniej mówili. Nawet nie wiesz jak się czułam, mówiąc rodzinom tych dziewczyn, że nie mam pojęcia gdzie byłam. Podpychali mi ich zdjęcia pod nos, pytali, czy je widziałam, czy żyją. Co ja miałam powiedzieć? Że nie rozejrzałam się uciekając? Że zwiałam mając resztę głęboko w dupie?

- Przecież oni nie mają prawa mieć do ciebie pretensji… - odpowiedział.

- Mają. – powiedziałam. – Wystarczyło zerknąć na jeden głupi znak, drogowskaz, cokolwiek. Wiem, że mają o to do mnie pretensje. Nikt tego głośno nie powie, ale ja to wiem.

Nowakowski zamilkł, ale nie przestawał mnie przytulać.

- Co było dalej?

- Zrezygnowałam ze szkoły. Uczyłam się w domu, zdałam maturę. Psychologa widywałam częściej niż własną matkę. Jedyne co się nie zmieniło to treningi.

- Marek nawet wtedy cię męczył? – zapytał z niedowierzaniem.

- Poprosiłam go o to. Praktycznie nie wychodziłam z domu, a bieganie to był dobry pretekst. W sumie Marek pomógł mi bardziej niż ten cały psycholog. Zajmuję się bieganiem i nie myślę o tym wszystkim. W ostatnim roku znacznie się polepszyło. Nie wiem dlaczego. Po prostu. I nagle dwóch policjantów postanowiło mi o wszystkim przypomnieć.

- Myślisz, że go znajdą? I dziewczyny?

- Go? Wątpię. Dziewczyn na pewno nie znajdą. Kiedy uciekłam musiał się przenieść. Mógł pomyśleć, że nie będę tępą kretynką i rozejrzę się.

- Nie jesteś tępą kretynką. – stwierdził Nowakowski.

- Nie dałby rady przenieść tyle dziewczyn naraz nie będąc przy tym zauważonym? Albo je odurzył i gdzieś wywiózł, albo…

- To przecież jest możliwe. – odparł. – Może go znajdą, odnajdą dziewczyny…

- Optymista. – powiedziałam z podziwem w głosie. – Też tak myślałam, przez pierwsze pół roku.

 - Trzeba wierzyć. – stwierdził lekko mną potrząsając. – Zawsze. 

____________________________________________________________________________

Ledwo żyję! Jak Wasza sobota? :)

Twitter.