XXV

Epizod XXIV.

- Edyta! – krzyknęła moja mama otwierając drzwi. – Jak ty wyglądasz?!

- Tak wcześnie? – mój tata również był zaskoczony.

Machnęłam ręką, weszłam do domu i opowiedziałam im wszystko od początku. Od razu pożałowałam swojej decyzji – mama wpadła w panikę a ojciec się zdenerwował. Uratował mnie Hubert. Kiedy się pojawił ucięliśmy temat – mój brat o niczym nie wiedział. Kiedy zaginęłam miał kilka lat – nie było sensu mieszać dzieciaka w taką sprawę. Chwyciłam walizkę i ruszyłam w stronę swojego pokoju. Kiedy otworzyłam drzwi zobaczyłam niezły bałagan – było jeszcze gorzej niż przed wyjazdem.

- Hubert! – krzyknęłam. – Ile razy ci mówiłam, że masz nie grzebać w moim rzeczach?

Mój brat grzebał w moich szafkach zupełnie bez powodów.  Gdy mnie zobaczył przestraszony prześlizgnął się pomiędzy moimi nogami i zaczął uciekać.

- Dorwę cię, mały gnoju. – krzyknęłam jednocześnie ruszając w pościg za bratem.

Hubert biegł strasznie głośno piszcząc. Zatrzymałam się i roześmiałam widząc minę moim rodziców. Zaprzestałam pościgu i wróciłam do swojego pokoju. Chwyciłam kilka ubrań leżących na podłodze i poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i wróciłam do siebie. Wrzuciłam wszystko do szafy i wzięłam swoją torbę. Wyjęłam roztrzaskany telefon i skrzywiłam się. Podeszłam do szuflady i wyciągnęłam z niej swój stary model telefonu. Przełożyłam kartę i uruchomiłam sprzęt. Po chwili na ekranie pojawiło się mnóstwo powiadomień. Połączenia, wiadomości. Większość była od siatkarzy, z którymi pożegnałam się kilka godzin temu. Wybrałam numer Nowakowskiego, ale szybko pożałowałam tej decyzji i nacisnęłam czerwoną słuchawkę. Poczułam silny ścisk w żołądku więc wstałam i poszłam do kuchni. Nie minęła minuta, kiedy usłyszałam dzwonek telefonu. Wróciłam do swojego pokoju i odebrałam połączenie.

- Edyta? – usłyszałam w słuchawce znajomy głos.

- Cześć, Piotrek. – powiedziałam z uśmiechem. – Dzwoniłeś.

- Wyjechałaś. I jeszcze ta policja… - zaczął. – Spakowałaś się i wróciłaś do domu, a Krzysiek…

- Powoli. – poprosiłam ledwo rozumiejąc środkowego.

- Dlaczego wróciłaś wcześniej? – zapytał.

Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć.

- To moja prywatna sprawa i nie muszę nikomu o niej mówić. – zapytał ponownie.

- Mhm. – przyznałam mu rację.

W drzwiach mojego pokoju pojawiła się moja mama. Widząc, że rozmawiam przez telefon machnęła  ręką i wróciła do salonu.

- Muszę kończyć. – powiedziałam.

- Edyta, przecież możesz… - zaczął.

- Zobaczymy się po świętach. – odparłam przerywając mu. – Pozdrów wszystkich ode mnie.

- Edyta!

Rozłączyłam się i wyciszyłam telefon. Pobiegłam do kuchni i zabrałam się za jedzenie kanapek przygotowanych przez mamę. Tata zerkał na mnie co chwilę zza gazety a Hubert wyszedł z ukrycia dopiero po pół godziny.

- Już cię wyrzucili? – zapytał chcąc mnie zdenerwować.

- Byłam najlepsza, reszta się załamała i musiałam wrócić. – powiedziałam pokazując mu język.

Mimo wolnego nie zaprzestałam treningów. Dużo biegałam, a resztę czasu spędziłam na odpoczywaniu. Obdzwoniłam wszystkich siatkarzy życząc im udanego wypoczynku. Przez całe święta przez mój dom przewinęło się mnóstwo krewnych. Ojciec każdemu opowiadał o moich treningach, wynikach i osiągnięciach.  Na początku było mi miło, później miałam dość tego wzdychania i okrzyków zaskoczenia. Kiedy już szykowałam się do wyjazdu do Spały zadzwonił Marek i poinformował mnie o przedłużeniu urlopu. Myślałam, że oszaleję zostając jeszcze na kilka dni. Przyzwyczaiłam się do spalskiego trybu życia. Trening, jedzenie, sen. Może to tak nie wyglądało, ale ten układ był naprawdę wygodny. Do Spały wróciłam dwudziestego czwartego kwietnia. Na miejsce dotarłam po osiemnastej.

- Wszędzie dobrze, ale w Spale najlepiej, co? – szturchnął mnie Marek.

- Racja. – westchnęłam uśmiechając się.

W recepcji przywitał mnie uśmiechnięty od ucha do ucha pan Staszek.

- Mój pokój pewnie już zajęty? – skrzywiłam się podchodząc do lady.

Dozorca pomachał głową i wyjął moje klucze. Zadowolona grzecznie podziękowałam i po raz drugi wprowadziłam się do pokoju numer dwadzieścia dziewięć. Uśmiechnęłam się widząc znajome wnętrze. Prawie od razu wzięłam prysznic i położyłam się spać. Ocknęłam się rano nie mając pojęcia która jest godzina. Chwyciłam telefon i otworzyłam szeroko oczy – wyświetlacz wskazywał na godzinę czternastą. Szybko się umyłam, ubrałam i pognałam na dół do stołówki. Uśmiechnęłam się widząc grupę głośnych, krzyczących mężczyzn. Ze stolika pod ścianą pokiwała do mnie Karolina. Pomachałam do niej i ruszyłam w tamtym kierunku. Nie zdążyłam usiąść, kiedy coś pociągnęło mnie w drugą stronę.

- Nie przywitasz się? – Krzysiek wyglądał na oburzonego.

Zaprzeczyłam kiwnięciem głowy, ale i tak mocno go przytuliłam. Chciałam wrócić do Karoliny, ale libero pchnął mnie do przodu tak, że wylądowałam na ławce obok Kosoka.

- A teraz… - zaczął i usiadł naprzeciwko mnie. – Wszystko nam wyjaśnisz.

Rozejrzałam się chcąc odszukać wzrokiem Zbyszka. Jeszcze nie dotarł na stołówkę. Nagle oślepił mnie błysk światła.

- Wyłącz to badziewie. – skrzywiłam się chowając twarz za plecami Kosoka.

- Coś ty zrobiła, że cię zgarnęła policja? – zapytał rozbawiony.

- Nic nie zrobiłam. – powiedziałam. – Ja po prostu mam taką obstawę.

- Mafia. – zachichotał Kosok.

- Moje ziomki. – zaśmiałam się opierając głowę o ramię Grześka. – Strzeż się, Krzysiek.

- Ktoś mnie wołał? – zaspany Żygadło uniósł głowę.

Kiwnęliśmy przecząco głową, a Łukasz znów położył się na stole. Po kilku minutach sala była już pełna sportowców.

- Jak tam? –Zbyszek wepchnął się i zajął miejsce Ignaczaka.

- W porządku. – kiwnęłam głową.

Poszłam do kuchni po swoją porcję i wróciłam do siatkarzy. Byłam strasznie głodna, więc od razu zabrałam się do jedzenia.

- Co? – zapytałam wlepiając wzrok w Piotrka, który cały czas mi się przyglądał.

Nowakowski wzruszył ramionami nie odpowiadając.

- No co? – zapytałam zirytowana po kilku minutach kiedy nadal mi się przyglądał.

- No nic. – powiedział. – Jedz.

Zerknęłam na Bartmana który wymownie spoglądał w sufit.

- Zbyszek, mogę na słówko? – zapytałam wstając od stołu. 

____________________________________________________________________________

Macie jakichś ulubionych reżyserów, aktorów? :) Chyba zrobię sobie filmowy wieczór. :>

Twitter.