XXII

Epizod XXI.

Od poniedziałku rozpoczęłam ciężkie i długie treningi. Wolnego czasu miałam bardzo mało, więc każdą minutę wykorzystywałam na odpoczynek. Rzadko widywałam się z siatkarzami – od czasu do czasu zamieniałam z nimi słowo mijając się na korytarzu. Czasami siedzieliśmy razem w stołówce, czasami wpadałam na halę zobaczyć jak grają.  Z Piotrem dogadywałam się zaskakująco dobrze, chociaż czasami próbował wracać do tamtego tematu. Pod koniec marca  stopniał śnieg i pojawiło się słońce. Codzienne wstawanie stało się znacznie przyjemniejsze, wszystkim poprawiły się humory. W kwietniu znaczna część sportowców zniknęła z ośrodka – wszyscy zaczęli się rozjeżdżać do domów na święta i urlopy. Był wtorek, ósmy kwietnia, ja miałam wyjechać w poniedziałek, czternastego. Po rannym bieganiu i słowni poszłam do stołówki na obiad. Usiadłam obok Jarosza i zaczęłam pochłaniać swoją sałatkę.

- Jakieś plany na święta? – zapytał Winiarski wyjadający oliwki z mojego obiadu.

- Będę spać i jeść. – kiwnęłam głową odpowiadając zgodnie z prawdą.

- Mamy podobne plany. – wyszczerzył się Nowakowski a ja odwzajemniłam uśmiech.

- A ty? – szturchnęłam przyjmującego.

- Żona, dzieci… i teściowa.

Zagumny poklepał Winiarskiego po plecach zapewne próbując go wesprzeć.

- Kiedy wracacie do Spały? – zapytałam.

- Dwudziesty piąty? – Ignaczak rozejrzał się chcąc się upewnić.

Siatkarze kiwnęli głową przyznając mu rację. Ja miałam wrócić trzy dni wcześniej. Mój obiad przerwał mi mój trener który zdenerwowany podbiegł do naszego stolika.

- Dlaczego nie odbierasz? – zapytał krzycząc.

- Panie. – warknął Nowakowski. - Stoisz pan metr ode mnie, musisz pan tak drzeć ryja?

- Trochę kultury, dzieciaku. – prychnął mój trener.

- Kultury? To pan wpada tutaj i drze się opętany. – odpowiedział Nowakowski wstając.

Zaśmiałam się widząc minę oburzonego Marka.

- Bateria mi padła. – stwierdziłam zerkając na ekran swojego telefonu.

- Chodź ze mną. – powiedział.

Wbiłam widelec w sałatkę i podsunęłam miskę Winiarskiemu który ochoczo zabrał się za jej pochłanianie.

- Szybciej. – warknął łapiąc mnie za łokieć i ciągnąc w stronę recepcji.

Obejrzałam się za siebie i zauważyłam miny zdezorientowanych siatkarzy.

- Co jest? – zapytałam zdziwiona.

- Masz gości. – powiedział.

Prawie biegiem pokonaliśmy drogę do mojego pokoju. Marek ciągnął mnie tak mocno, że o mało nie zaliczyłam gleby na schodach.

- Ja mam gości? – uśmiechnęłam się. – Kto przyjechał?

Nie uzyskałam żadnej odpowiedzi więc wyrwałam się trenerowi i zwolniłam.

- Rodzice?  – zapytałam. – Hubert?

Marek przyspieszył i stanął przy drzwiach. Zapukał dwa razy i gestem kazał mi wejść. Chwyciłam klamkę i pewnym krokiem wtargnęłam do swojego pokoju.

- Inspektor Filipowiak, dzień dobry. – policjant w mundurze wstał i wyciągnął ku mnie dłoń.

- Edyta Ruciak, dzień dobry. – przywitałam się grzecznie.

- Podkomisarz Cieślak, witam.

Podałam dłoń kolejnemu policjantowi i zerknęłam na mojego trenera.

- Wie pani dlaczego tu jesteśmy? – zapytał mężczyzna wyższy rangą.

- Domyślam się. – odparłam.

Momentalnie przypomniałam sobie wszystko, co stało się trzy lata temu. Dobry humor rozwiał się jak dym.

- Prawdopodobnie odnaleźliśmy miejsce, w którym pani była.

- Znaleźliście inne dziewczyny? Znaleźliście Beatę? – zapytałam podekscytowana i pełna nadziei. – Oprócz mnie tam…

- Znamy pani zeznania. – powiedział znudzony podkomisarz.

Inspektor posłał mu mordercze spojrzenie.

- Mamy tylko miejsce. Jest kilka śladów, ale ogólnie facet po sobie posprzątał.

- Macie pewność, że to jest to? – zapytałam siadając na łóżku.

- My właśnie z tą sprawą. – odparł. – Musi nam pani pomóc.

- Nie mogę wyjechać. – powiedziałam. – Ja tu pracuję, muszę trenować…

Marek uśmiechnął się i usiadł obok mnie.

- Musi pani z nami pojechać. To prawdopodobnie to miejsce, możemy…

- Trzy lata czekałam na jakikolwiek fakt, ślad, postęp. I nic. Dlaczego miałabym wam pomóc?

- Nie chce go pani znaleźć? Pomóc tym wszystkim dziewczynom?

- Wy im nie potrafiliście pomóc, jak ja mam to niby zrobić? – warknęłam czując, że tracę nad sobą panowanie.

- Jeśli będziemy mieli pewność być może trafimy na jakiś ślad. – odparł policjant. – Tylko pani zdołała uciec. Są ludzie czekający na powrót tych dziewczyn.

- Pani nie ma pojęcia jak czują się ci ludzie. – powiedział drugi.  

- Nie mam pojęcia? – zapytałam głośno.

Marek położył swoją dłoń na moim ramieniu chcąc mnie uspokoić, ale było już za późno.

- Spędziłam dziewięć dni w jakiejś norze. – krzyknęłam. – Słyszałam krzyki tych wszystkich dziewczyn tak samo jak one słyszały moje wrzaski. Miałam osiemnaście lat!

- Proszę pani, spokojnie, my…

- Ma pan dzieci? – zapytałam. – Córkę?

- Mam córkę, ma szesnaście lat.

- Niech pan pomyśli… Jak czułaby się pana córka gdyby została wielokrotnie zgwałcona i pobita?  - mówiłam próbując powstrzymać łzy. - Czułaby się lepiej od pana?

- Edyta… - Marek próbował jakoś mnie uspokoić, nieskutecznie.

- Co pan by robił przez te trzy lata? Przyglądał się pracy policji? I co potem? – zapytałam czując jak łzy lecą mi po policzkach. – Straciłby pan nadzieję? Ułożył życie na nowo?  Chciałby pan, żeby po trzech latach dwóch policjantów narobiło panu nadzieję? Kolejny raz przechodzić przez  to wszystko… Niech mi pan nie mówi, że nie mam pojęcia co czują rodziny tych wszystkich dziewczyn.

Policjant nie odpowiedział nic  – milczał ze wzrokiem wbitym w sufit. 

___________________________________________________________________________

Przepraszam, że tak późno, ale dopiero wróciłam. Jak minął Wam poniedziałek? :) Lecę na mecz!

Twitter.