XXX

Epizod XXIX. 

- Marek, minęły już dwie godziny. – jęknęłam czując potworne zmęczenie.

Ręce oparłam na udach i stojąc na nogach brałam duże, głębokie oddechy.

- Sześć kilometrów. – powiedział z pokerowym wyrazem twarzy.

- Co? – zerknęłam na niego unosząc głowę.

- Sześć kilometrów.

- Chyba żartujesz. – stwierdziłam chwytając butelkę leżącą na ziemi.

- Siedem kilometrów. – odparł szeroko się uśmiechając.

Wzięłam trzy łyki wody, zakręciłam butelkę i rzuciłam nią o ziemię niczym nadąsane dziecko w sklepie z zabawkami. To, zamiast zdenerwować, tylko rozbawiło mojego trenera.

- Im szybciej zaczniesz tym szybciej skończysz. – stwierdził wesoło szukając czegoś w swojej teczce.

Korzystając  z tego, że się odwrócił pokazałam mu środkowy palec i zaczęłam biec.

- Osiem kilometrów. – krzyknął rozsiadając się na ławce.

Po przebiegnięciu wyznaczonej trasy byłam wykończona. Nie czułam nóg.

- Zadowolony? – zapytałam z wyrzutem wlewając w siebie resztę wody, która była w butelce.

- Ujdzie. – stwierdził dobitnie.

Machnęłam ręką i wróciłam sama do ośrodka nie czekając na trenera. Zerknęłam na ekran  telefonu. Byłam potwornie głodna, a stołówka za kilkanaście minut miała zostać zamknięta. Niewiele myśląc wbiegłam tam i pognałam po porcję do kuchni. Usiadłam z siatkarzami, którzy już dawno skończyli swój trening.

- Dopiero wróciłaś? – zapytał zaskoczony Ignaczak.

- Łącznie osiem kilometrów kary za spóźnienie. – odpowiedziałam z udawanym, fałszywym podekscytowaniem.

- Wybacz. – Piter siedzący obok mnie wyglądał na rozbawionego.

Inni siatkarze też się śmiali.

- To ja będę się śmiała za dwa lata, z medalem olimpijskim w ręce! – stwierdziłam pochłaniając kanapki.

Sportowcy roześmiali się jeszcze bardziej.

- Wspomnisz moje słowa. – powiedziałam kiwając palcem i zerkając na śmiejącego się najgłośniej Jarosza.

- Ja nadal nie wiem komu ty kibicujesz. – stwierdził nagle zirytowany Żygadło.

- No właśnie. – Ruciak położył się na stole i oparł głowę na rękach.

Pochyliłam się tak, że moją twarz dzieliło kilka centymetrów od twarzy Michała.

- Jak mi załatwisz koszulkę Fontelesa, to powiem ci komu kibicuję. – powiedziałam cicho i wyprostowałam się.

- Wiedziałem! – krzyknął odrywając się od stołu.

Zaciekawieni siatkarze spojrzeli na niego.

- Ona jest nasza, Marcin. – powiedział potrząsając Możdżonkiem.

Najwyższy siatkarz w kadrze uniósł dłoń. Przybiłam mu piątkę i wróciłam do jedzenia.

- Zaksa? – Piotrek zerknął na mnie skrzywiony. – Poważnie?

Potwierdziłam rozbawiona kiwając głową.

- Skrę bym zrozumiał, ale Zaksa? – jęknął.

- Masz coś do Zaksy? – zapytał Zagumny zerkając podejrzliwie na Nowakowskiego.

Środkowy uniósł ręce w geście kapitulacji.

- Co? – zapytałam obserwując Ignaczaka.

Libero wlepił we mnie wzrok i kiwał głową.

- Zawiodłaś mnie, młoda damo. – stwierdził z poważną miną.

- To nie moja wina. – wzruszyłam ramionami.

- To nasz urok. – stwierdził zadowolony Ruciak.

- Piter, co z twoim urokiem? – zapytał zdenerwowany Ignaczak. – Tracimy ją.

Zaśmiałam się widząc zdezorientowaną minę Nowakowskiego.

- Z moim urokiem wszystko w porządku. – stwierdził rozsiadając się na ławce.

- Potwierdzam. – wyszczerzyłam się.

- Ale kibicujesz Zaksie. – przypomniał mi libero.

- Kibicuję Zaksie. – potwierdziłam.

- To przez nazwisko. – Ignaczak machnął ręką.

Ruciak popukał się w czoło znacząco spoglądając na Krzyśka. Uśmiechnęłam się i rozprostowałam nogi. Wciąż cholernie bolały, więc się skrzywiłam.

- Chyba zgłoszę się do waszego fizjoterapeuty. – jęknęłam zerkając na swoje kończyny.

- Mogę ci załatwić lekarza Zagumnego. – stwierdził Nowakowski.

- Swojego nie możesz? – Paweł zerknął w stronę środkowego.

- Twój ma żonę, dzieci i wnuki. – odparł Piotrek. – Mój jest podejrzanie młody.

- Przecież Zbychu jest po pięćdziesiątce. – Żygadło zamyślił się.

- Ciągnie cię do starszych? – zapytał cicho Ignaczak szturchając mnie.

- Ona woli dzieci. – jęknął Jarosz.

Wywróciłam oczami i oparłam głowę na ramieniu Nowakowskiego. Z uśmiechem na twarzy śledziłam dalszą dyskusję siatkarzy.

- W sumie… - Krzysiek się zamyślił i zerknął na nas. – Oni nawet do siebie pasują, nie?

Oboje się zaczerwieniliśmy.

- Dzieciaki. – prychnął Zagumny.

- Piter zatrzymał się na etapie gimnazjalisty. – zaśmiał się Winiarski.

- Ecia jeszcze raczkuje. – stwierdził zadowolony Żygadło.

- Mam dwadzieścia lat, nie dwa. – przypomniałam krzyżując ręce na piersiach. - I błagam, nie Ecia.

- Ecia Górniak! - krzyknął rozbawiony Ignaczak.

- To nie ja byłam Ewą! - zawył Winiarski, który śpiewał zdecydowanie za często.

Siatkarze nie zwrócili uwagi na moje słowa. Dałam sobie spokój i wróciłam do obserwowania ich dyskusji. Zawodnicy wypominali Piotrowi jego wszystkie szkolne miłości i próbowali wyciągnąć jakieś informacje ode mnie.

- Ale ilu ich było? – zapytał Ignaczak. – Weź jakiś zakres podaj.

- Stu pięćdziesięciu. – wywróciłam oczami. – Krzysiek, co to ma do rzeczy?

- Piter na pewno jest ciekawy. – powiedział  wskazując środkowego.

Przerażony Nowakowski zaprzeczył i uniósł ręce do góry.

- Zbieram się. – westchnęłam i powoli wstałam.

Przeklinam tego cholernego trenera. Wciąż czułam skutki treningu.

- Czy ty w ogóle jesteś dziewicą? – zapytał roześmiany Ignaczak po dłuższej wymianie zdań z Jaroszem.

- Igła! – krzyknął poirytowany Nowakowski i zerknął niepewnie na mnie.

- Co? – zapytał wciąż się śmiejąc. – To wy już tego…?

- Jezu. – jęknęłam rozbawiona.

- Ignaczak, zlituj się. – powiedział Piotrek zerkając na libero.

- Piter nie w humorze. – stwierdził Kuba. – Czyli raczej nic nie było.

- Boże święty, daj mi cierpliwość, bo jak dasz mi siłę, to ich wszystkich uduszę. – westchnęłam wbijając wzrok w sufit.

- Oho, żarty się skończyły. – zawył Kurek.

- Buntowniczka! -  zaśmiał się Kubiak. – Strzeżcie się, panowie.

- Dobranoc. – schyliłam się i pocałowałam Piotrka w policzek.

Siatkarze wymienili znaczące spojrzenia, a ja ruszyłam w stronę recepcji.

- A ja? – jęknął Ignaczak rozkładając ręce.

Wysłałam mu całusa w powietrzu, roześmiałam się i powoli ruszyłam w drogę do swojego pokoju.

____________________________________________________________________________

Jak minął Wam wtorek? :)

Twitter.