XVI

Epizod XV.

- Podasz mi komputer? – zapytałam zerkając na atakującego.

Bartman kiwnął głową i podał mi laptopa. Szybko uruchomiłam sprzęt i włączyłam przeglądarkę. W wyszukiwarkę wpisałam trzy słowa. Po sekundzie pojawiła się pełna lista stron. Kliknęłam w trzecią witrynę rozpoznając tytuł artykułu. Data się zgadzała, treść też.

- Czytaj. – podsunęłam mu komputer pod nos.

Z uwagą obserwowałam jak z jego twarzy znika uśmiech a pojawia się zaniepokojenie.

- Żartujesz, prawda? – zapytał niepewnie na mnie zerkając.

Zaprzeczyłam kiwając głową.

- Próbujesz mnie nabrać. – zaśmiał się. – Prawie ci się udało.

- Ja naprawdę nie żartuję. – powiedziałam.

Część siatkarzy posyłała nam gniewne spojrzenia – przeszkadzaliśmy im. Atakujący jeszcze raz zerknął na ekran laptopa. Przejęłam komputer i szybko go wyłączyłam.

- Nikomu ani słowa. – przypomniałam.

Bartman nic nie odpowiedział, najwyraźniej wciąż nie mógł uwierzyć. Szturchnęłam go a on pokiwał twierdząco głową. Sama nie wiem czemu mu o tym powiedziałam. W pewnym sensie poczułam ulgę – chociaż jedna osoba z ośrodka wie.  Po drugim filmie zamieniłam się miejscem z Możdżonkiem i tym  sposobem znów wylądowałam na poduszkach na podłodze. Nowakowski leżący obok mnie już zasnął. Połowa siatkarzy nie dotrwała do trzeciego filmu, ale mimo to wciąż włączaliśmy kolejne. Ocknęłam się rano. Przeciągnęłam się i rozejrzałam w około. Kilku siatkarzy zniknęło, a kilku wciąż spało. Po cichu wstałam nie chcąc nikogo obudzić. Szybko się umyłam i ubrałam. Kiedy wyszłam z łazienki kilku siatkarzy zdążyło już się obudzić. Ciszę przerywało tylko regularne, miarowe chrapanie Zbyszka. Rzuciłam w niego poduszką co rozbawiło siatkarzy. Atakujący zaskoczony pociskiem zleciał z łóżka i wylądował na ziemi.

- Dzień dobry. – Ignaczak był w wyśmienitym humorze.

Widząc bałagan w pokoju zaczęłam sprzątać puste puszki i butelki. Z pomocą ruszył mi Piotr i Kuba. Wciągu kilku minut mój pokój był już czysty. Pozostał nam tylko kłopot z pozbyciem się tych śmieci. Wszyscy w moim pokoju czekali na siódmą – czas na śniadanie. Kilka minut przed pójściem do stołówki usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Zdziwiona zerknęłam na siatkarzy. Część nich w panice zaczęła ukrywać worki z butelkami i puszkami. Upewniając się, że wszystko jest schowane podeszłam do drzwi i je otworzyłam.

- Cześć. – na korytarzu stał Krystian, z którym już dawno nie zamieniłam słowa.

- Hej. – odpowiedziałam niepewnie nie wiedząc czego chce.

- Edyta, wracaj do mnie. – usłyszałam jęk Nowakowskiego dochodzący z mojego pokoju.

O mało nie wybuchłam śmiechem widząc minę mojego sąsiada.

- Nie widziałem cię dziś rano, ani wczoraj… - zaczął się tłumaczyć jednocześnie zaglądając do mojego pokoju mocno się wychylając.

Zrobiłam krok w przód nie chcąc, żeby cokolwiek zobaczył.

- Chciałem zapytać czy wszystko w porządku. – stwierdził.

- Mam mały urlop. – powiedziałam nie mając ochoty wszystkiego tłumaczyć. – Wszystko jest w porządku.

Nagle przy drzwiach pojawił się Nowakowski. Pewnym krokiem podszedł do mnie i objął mnie ramieniem.

- Jakiś problem? – zapytał zerkając na mnie.

Rozbawiona zauważyłam, że zdjął koszulkę.

- Żaden. – odparłam starając się wczuć w rolę jaką narzucił mi środkowy.

Piotrek zmierzył wzrokiem Krystiana, pocałował mnie w policzek i wrócił  do chłopaków. Po krótkiej rozmowie z sąsiadem zamknęłam drzwi i dołączyłam do siatkarzy. Sportowcy z trudem się opanowywali, więc jak tylko zostaliśmy sami wszyscy  zaczęliśmy się śmiać.

- Piter jak się wczuł. – zauważył Ignaczak kiedy ten z powrotem zakładał swój T-shirt.

- Oscar wędruje do… - westchnął Żygadło.

Nowakowski się zamyślił.

- Może ja się z powołaniem minąłem? – zapytał. – Powinienem zostać aktorem…

- Chyba porno. – stwierdził dobitnie Bartman.

- I kto tu jest gejem? – zaśmiałam się zerkając na atakującego.

- Nie porno. – Piotrek spojrzał spode łba na Zbyszka. – Ja bym u Spielberga grał.

- Wybiła siódma. – powiedziałam przerywając im kolejną dyskusję. – Idziemy jeść?

Panowie popędzili w kierunku drzwi jak gdyby nie jedli przez kilka dni. Wyszłam ostatnia dokładnie zamykając pokój. Powoli zeszłam do stołówki i zajęłam miejsce przy stole siatkarzy.

- Jezu… - Kubiak jęknął i położył się na stole.

- Dwa piwa oddałeś Olkowi. Zostały ci dwa. Po czym ty masz takiego kaca? – zapytałam rozbawiona  machając widelcem.

Bartman zerknął rozbawiony na Michała. Zaraz potem na mnie i z jego twarzy od razu zniknął uśmiech. Posłałam mu znaczące spojrzenie, ale szybko się odwrócił.

- Jak się spało? – zapytałam Piotrka siedzącego naprzeciwko mnie.

- Nieźle. – stwierdził. – Myślałem, że po tych poduszkach na podłodze będzie gorzej.

- Kryśka patrzy. – szepnął Ignaczak

Nowakowski momentalnie złapał mnie za rękę i wlepił we mnie wzrok. Siatkarze nie kryli rozbawienia, a ja ledwo nad sobą panowałam. Cholera, był rzeczywiście dobrym aktorem. Zachowywał się zupełnie naturalnie, więc postanowiłam wziąć z niego przykład. Mierzyliśmy się wzrokiem nawzajem tak długo, aż Krystian zajął się swoimi znajomymi.

- Robimy z siebie idiotów. – powiedziałam rozbawiona. – Tak się nie da cały czas.

Piotrek wzruszył ramionami i wrócił do pochłaniania śniadania.

- Zbychu, co z tobą? – Ignaczak był wyraźnie zaniepokojony zachowaniem atakującego.

Zazwyczaj żywiołowy siatkarz teraz bez słowa czekał aż reszta skończy jeść.

- Nie wyspał się. – stwierdziłam.

- Jak rzuciłaś w niego poduszką to mu się nie dziwię. –zaśmiał się Jarosz. – Nieźle przywalił o tę podłogę.

- Bo chrapał. – próbowałam się usprawiedliwić.

- Bo ty nie chrapiesz. – powiedział rozbawiony Kubiak.

- Ja nie chrapię. – stwierdziłam oburzona. – Ty jesteś na kacu, nie masz prawa się wypowiadać.

Kubiak uniósł obie ręce  w geście kapitulacji. Po śniadaniu wszyscy rozeszliśmy się do swoich pokoi. 

___________________________________________________________________________

Ja chcę wiosnę! :(

Twitter.