XXXI

Epizod XXX.

- Jezu święty… - jęknęłam siadając na łóżku.

Poleżałam kilkanaście minut, a później poszłam do łazienki. Po umyciu się ubrałam piżamę i zabrałam się za czytanie kolejnej książki. Byłam na drugim rozdziale, kiedy nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Chwyciłam telefon i zerknęłam na wyświetlacz. Było grubo po dwudziestej drugiej.

- Proszę! – krzyknęłam nie mając siły wstać.

- Cześć. – do mojego pokoju wparowała Karolina.

Włosy miała owinięte ręcznikiem a sama założyła szlafrok.

- Coś się stało? – zapytałam wynurzając wzrok znad książki.

Karolina zamknęła drzwi i usiadła obok mnie.

- Wymień mi kilka objawów ciąży.

- Brak miesiączki,  nudności, dziwny apetyt, podwyższona temperatura, rozdrażnienie, częste oddawanie moczu… - wymieniłam pogrążona w lekturze automatycznie niczym na sprawdzianie z biologii.

- Chyba będziesz ciocią. – stwierdziła po chwili ciszy.

Uniosłam wzrok znad książki, Karolina odwróciła twarz w przeciwną stronę.

- Ta… - wróciłam do czytania uważając, że znajoma mnie wkręca.

Po chwili jednak usłyszałam ciche szlochanie. Zerwałam się i mocno ją przytuliłam.

- Dziewczyno… - warknęłam próbując ją nieudolnie pocieszyć. – To chyba nie jest najlepszy czas na dziecko, nie?

Karolina w ogóle nie odpowiedziała, tylko rozpłakała się jeszcze mocniej.

- No już, no… - szepnęłam. – To nie jest tragedia. Masz stuprocentową pewność?

- Działałam jak w szwajcarskim zegarku. Pierwszy raz się spóźnia. Tydzień.

- Ma po czym się spóźniać? – zapytałam starając się uśmiechnąć.

- No ma… - przyznała wycierając łzy z twarzy.

- Poradzisz sobie, zobaczysz. – uśmiechnęłam się. – Chłopak ci pomoże, rodzina…

- Nie mam chłopaka.

Kiwnęłam głową kompletnie gubiąc się w całej tej sytuacji.

- Wiem co sobie teraz myślisz… - westchnęła uśmiechając się krzywo.

Zaczerwieniłam się i nic nie odpowiedziałam.

- Znasz go w ogóle? – zapytałam po chwili.

- Jasne, że znam. – odparła, trochę za głośno. – Też go znasz.

Usiłowałam skojarzyć naszych wspólnych znajomych, ale nikogo nie mogłam dopasować do roli przyszłego ojca.

- Krystian. – powiedziała.

- Ten tu? – zapytałam wskazując drzwi.

- Ten tu. – przytaknęła.

- Wydaje się sympatyczny… - stwierdziłam.

- Unika mnie. Nie  chce dziecka. Twierdzi, że to nie jego. – powiedziała wbijając wzrok w podłogę.

Momentalnie wstałam i wyszłam z pokoju trzaskając drzwiami. Podbiegłam do drzwi sąsiada i zaczęłam w nie walić pięściami.

- Otwórz. – krzyknęłam kopiąc je z całej siły.

Z tego wszystkiego prawie w ogóle zapomniałam o bólu. Niektórzy sportowcy wyszli z pokoju chcąc zobaczyć co dzieje się na korytarzu.

- Ecia? – zdziwiony Żygadło wychylił się z pokoju. – Piłaś coś?

Kiedy drzwi pokoju sąsiada otworzyły się i od razu wparowałam do środka.

- Co ty sobie wyobrażasz? –krzyknęłam pchając go na ścianę.

Krystian zerknął na mnie zdezorientowany. Tuż za mną pojawiła się Karolina.

- Nie twój interes. – stwierdził bezczelnie siadając  na łóżku.

- Trzymaj mnie, bo mu przywalę. – warknęłam odwracając się w stronę znajomej.

- Edyta, nie krzycz… - poprosiła. – Wiemy tylko my. Ja, ty i on.

Bez żadnego namysłu podeszłam do niego, zamachnęłam się i uderzyłam go w twarz ściśniętą pięścią. Po sekundzie powtórzyłam czynność. Za drugim razem trafiłam w nos, na białej pościeli pojawiły się krople krwi. Wściekły Krystian wytarł twarz dłonią i zaczął wrzeszczeć. Wstał i ruszył w moim kierunku. Zamiast przystopować nakręciłam się jeszcze bardziej i znów  go uderzyłam. Do pokoju wpadło kilku sportowców. Rozpoznałam dwóch lekkoatletów i Łukasza. Żygadło chwycił mnie w pasie i odciągnął od Krystiana.

- Co jest? – zapytał zaskoczony.

Próbowałam mu się wyrwać, ale Łukasz bez trudu i wysiłku mnie powstrzymywał.

- Ani słowa. – wrzasnęła wściekła Karolina.

- Zrobił ci coś? – zapytał rozgrywający łapiąc moje nadgarstki. – Jej?

- Mi nie. – warknęłam. – Ja mu, owszem.

- Zabierzcie ją stąd. – krzyknął Krystian opanowując krwotok.

Ja, Żygadło i Karolina wyszliśmy na korytarz a Krystian z resztą sportowców zostali tamg gdzie byli.

- Co tam się stało? – zapytał zerkając raz na mnie a raz na moją znajomą.

Spojrzałam na Karolinę i wbiłam wzrok w ziemie wzruszając ramionami.

- Muszę wiedzieć, żeby stawić się po waszej stronie. – powiedział wbijając we mnie wzrok. – Edyta?

- No nie mogę no. – odparłam po chwili sfrustrowana.

- Wpadłaś tam i rozwaliłaś mu twarz. – westchnął. – Musisz to jakoś uzasadnić.

- Zdenerwował mnie.  – powiedziałam. – Nic nie powiem.

- On wie w ogóle za co dostał? – zapytał.

- Tego jestem pewna. – stwierdziłam oglądając swoją rękę.

Była fioletowa, na skórze widziałam ślady krwi Krystiana. Kiedy prostowałam palce czułam lekki ból. Żygadło wszedł do pokoju mojego sąsiada, a ja z Karoliną poszłyśmy do mnie.

- Mogę tutaj dzisiaj zostać? – zapytała. – Tylko na jedną noc…

Kiwnęłam głową. W końcu mój pokój był dwuosobowy, drugie łóżko było nieużywane. Usiadłam przy stoliku i wyjęłam apteczkę schowaną w szafce kuchennej. Obmyłam dłoń i owinęłam ją bandażem.

- Idziemy spać? – o niczym innym bardziej nie marzyłam. – Jestem wykończona.

- Ja też…  - westchnęła. – Ja też…

Wyłączyłam światło w pokoju, zakluczyłam drzwi, nastawiłam budzik i runęłam na łóżko.

____________________________________________________________________________

Macie już jakieś plany na wakacje albo weekend majowy? :)

Twitter.