XXIV

Epizod XXIII.

Do miejsca znalezionego przez policjantów jechałam ponad godzinę. W między czasie rozładowałam baterię w iPodzie i zasnęłam. Obudził mnie podkomisarz oznajmiając, że jesteśmy na miejscu.

- Co to za wieś? – zapytałam rozglądając się po okolicy.

Droga w tragicznym stanie, wokół wszędzie pola i zaledwie kilkanaście domków wymagających gruntownego remontu.

- Ja tutaj byłam? – w ogóle nie kojarzyłam tego miejsca.

Policjanci  zerknęli na siebie i zamknęli auto. Przewiesiłam torbę przez ramię, ziewnęłam i ruszyłam za inspektorem. Idąc w stronę drzwi usłyszałam szczekanie psa.

- Cholera… - szepnęłam sama do siebie.

Nie pierwszy raz słyszałam tego psa. Rozejrzałam się i zobaczyłam brązowego kundelka siedzącego niedaleko jakiejś szopy. Od razu zmieniłam kierunek i ruszyłam w jego stronę.

- Niech pani tam nie idzie. – powiedział podkomisarz ciągnąc mnie w stronę drzwi. – Ten pies jest agresywny.

Wyrwałam mu się i mimo tego poszłam w stronę kundelka. Uklękłam jakieś dwa metry przed nim i zagwizdałam. Pies uważnie mi się przyjrzał i ruszył w moją stronę.

- Pani Edyto! – krzyknął policjant.

- Niech się pan odsunie. – powiedziałam zirytowana. – Bo nie podejdzie.

Niepewnie wyciągnęłam dłoń w stronę kundelka. Kiedy pogłaskałam go po głowie pies od razu usiadł przy moich nogach.

- Pamiętasz mnie? – zapytałam drapiąc go po grzbiecie.

Kiedy policjant się do mnie zbliżył pies wstał i zaczął głośno warczeć.

- Możemy już tam wejść? – policjant był wyraźnie zdenerwowany.

Kiwnęłam głową, pogłaskałam psa i poszłam za podkomisarzem. Dom był zaniedbany, kwiaty stojące w donicach przy drzwiach już dawno uschły. Policjant wskazał ręką drzwi wejściowe. Kopnęłam je nogą i usłyszałam głośne skrzypnięcie. Wnętrze domu nie wyglądało źle. Wszystko było przykryte grubą warstwą kurzu. Przejechałam palcem po komodzie zostawiając cienki ślad na drewnie.   Inspektor zbliżył się do kolejnych drzwi. Otworzyłam je. Prowadziły do piwnicy, w której było naprawdę ciemno. Wyjęłam telefon i włączyłam latarkę. Zerknęłam na podkomisarza sugerując mu, że ma iść pierwszy ale najwyraźniej to ja miałam znaleźć się najszybciej w piwnicy. Żeby zejść na dół trzeba było pokonać  kręte, szare schody. Po pokonaniu kilku schodków usłyszałam skrzypnięcie i trzask. Zanim się zorientowałam co się dzieje leżałam już na dole.

- Nic się pani nie stało? – krzyknął jeden z policjantów.

Zaczęłam głośno kaszleć i dusić się kurzem. Leżałam na plecach. Z trudem wstałam przytrzymując się ściany. Rozciągnęłam się jak mogłam chcąc wyeliminować ból, który czułam po upadku.

- Zostawicie mnie tak tutaj? – wrzasnęłam zirytowana otrzepując się z kurzu.

Po chwili na dół zeszli policjanci, który przeszukali dom i znaleźli równie wiekową co schody drabinę.

- Kurwa mać. – jęknęłam widząc swój telefon roztrzaskany na kawałki.

Wrzuciłam resztki sprzętu do torby i wyrwałam jednemu policjantowi latarkę.

- Poznaje pani to miejsce? – zapytał inspektor kierując promień światła prosto na moją twarz.

- Gdybym coś jeszcze widziała… - westchnęłam zirytowana.

Rozejrzałam się i zauważyłam zwisający sznurek. Pociągnęłam za niego i przy okazji włączyłam światło. Teraz zdecydowanie lepiej mogłam się przyjrzeć tej norze. Policjanci oprowadzali mnie kolejno po wszystkich pokojach w piwnicy. Zrezygnowana i zdenerwowana weszłam do ostatniego pomieszczenia.

- Cholera… - mruknęłam sama do siebie i podeszłam do rogu pokoju.

Uklęknęłam i rzuciłam torbę na ziemię. Odgarnęłam warstwę drewna i gruzu z narożnika. Starłam kurz z cegieł i poświeciłam na nie latarką.

- To tu. – powiedziałam przerażona szeptem.

Odwróciłam się i zerknęłam na policjantów.

- To tu. – powtórzyłam głośniej.

Pokazałam im ścianę pomieszczenia. Było na niej kilka słów i kilka dat. Pamiętam, że po kilku dniach chciałam zacząć prowadzić „dziennik”. Jedyne co pamiętam to to, że kiedy się ocknęłam miałam siniaki w każdym, ale to każdym miejscu na ciele.

- Jest pani pewna? – zapytał po raz kolejny inspektor.

- Jak nigdy w życiu. – powiedziałam znów dusząc się kurzem.

Szybko wyszłam ze „swojego pokoju” i ruszyłam w stronę zawalonych schodów. Dopiero teraz 

uważnie im się przyjrzałam. Od razu rozpoznałam miejsce w którym ukrywałam się przed tym facetem. Pamiętam, jak przerażona schowałam się pod  tymi stopniami.

- Co tutaj znaleźliście? – zapytałam.

- Nic konkretnego. Dwa niedopałki i kilka szmat.

- Nie czułam nigdy dymu. – stwierdziłam zaskoczona. – Te szmaty to mogą być ubrania tych dziewczyn, może będzie tam…

- Nasi ludzie właśnie się tym zajmują. – odparł podkomisarz.

- Wasi ludzie trzy lata się tym zajmowali i nie zrobili nic. – przypomniałam.

- Ojciec mi mówił… - westchnął niższy rangą funkcjonariusz. – Nie idź do szkoły policyjnej, nie będą cię szanować…

- Trzeba było posłuchać tatusia. – odpowiedziałam zirytowana.

- Trzeba było… - przyznał mi rację.

Inspektor rzucił mu kolejne spojrzenie i ruszył przodem. Po chwili, będąc już na zewnątrz poczułam ulgę. Jeszcze raz rozejrzałam się po okolicy. Nie pamiętam, żebym tędy biegła.

- Przesłuchaliście sąsiadów? – zapytałam zatrzymując wzrok na innych zaniedbanych domach.

- Nic nie wiedzą.

- Kto ma wiedzieć jeśli nie oni? – jęknęłam.

Policjanci bezradnie wzruszyli ramionami. Przez te wszystkie lata to denerwowało mnie najbardziej. Bezradność. Niemoc. Pies, którego głaskałam przed wejściem zniknął.

- Zabierzcie mnie do domu. – powiedziałam.

- Musimy jeszcze… - zaczął inspektor.

- Nic nie musimy. – odparłam podnosząc głos. – Mieliśmy umowę. Ja swojej części dotrzymałam, teraz wasza kolej.

Wsiadłam do radiowozu i mocno trzasnęłam drzwiami. Miałam dojść i najzwyczajniej w świecie chciałam wrócić do domu. Do mamy, taty i Huberta. 

____________________________________________________________________________

Potrzebuję jakichś dobrych utworów, muszę powiększyć swoją playlistę do biegania. :) Polecicie mi coś? 

Twitter.