XX

Epizod XIX.

Piotrek powoli podszedł do moich drzwi.

- Wejdziesz? – zapytałam.

Zrobiło mi się zimno, wciąż miałam na sobie tylko ręcznik.

- Ja już chyba wiem, czemu ty i Zbyszek się tak dziwnie zachowujecie. – powiedział uważnie mi się przyglądając.

Zerknęłam na niego nie mając pojęcia o co chodzi.  Gestem ręki zaprosiłam go do środka i ruszyłam w stronę szafy.

- Dasz mi pięć minut? – zapytałam i pognałam do łazienki.

Szybko założyłam jeansy i ciemnozieloną bluzę z białym zamkiem. Kiedy wróciłam do pokoju usiadłam naprzeciwko Nowakowskiego.

- Zbyszek ostatnio zachowuje się trochę inaczej, nie sądzisz? – zapytał.

- Może miał zły dzień? – powiedziałam.

- Dobrze wiesz o co mi chodzi. – stwierdził.

- Okej, zachowuje się dziwnie. – przyznałam. – I co?

- Przez ciebie. – odparł. – Coś ukrywacie. Dzisiaj na stadionie, przed chwilą u…

- Przed chwilą? – znowu nie miałam pojęcia o co chodzi.

- Był u ciebie. – powiedział. – No wiesz…

- Nie, nie wiem. – odparłam zdezorientowana.

- No ty i on. – odpowiedział lekko zirytowany. – Obściskiwanie się na korytarzu, ty w ręcz…

Przerwał kiedy usłyszał mój głośny śmiech.

- Poważnie? – zapytałam wciąż nie mogąc się opanować. – Sądzisz, że ja i Bartman?

Cały czas się śmiałam. Teraz to Piotrek wyglądał na zdezorientowanego.

- Więc co to było? Na stadionie i teraz?

Wzruszyłam ramionami.

- Pomógł mi więc mu podziękowałam.

Nowakowski najwyraźniej wciąż miał wątpliwości.

- Możesz zapytać Zbyszka, sam ci powie.

- Na pewno by się przyznał. – burknął środkowy.

- Piotrek, na stadionie działy się o wiele ważniejsze rzeczy. Przynajmniej dla mnie. Pamiętasz? – zapytałam.

Piter kiwnął twierdząco głową i zaczerwienił się niczym uczeń podstawówki na pierwszej randce.

- Gdybym kręciła z Bartmanem myślisz, że pozwoliłabym ci na to?

- Wiesz… - zaczął. - Ty to w sumie nie miałaś wiele do gadania.

Zaśmiałam się rozumiejąc o co mu chodzi. I za pierwszym razem i za drugim nieźle mnie zaskoczył.

- Piter. – jęknęłam. – Ja i celebryta?

Nowakowski wzruszył ramionami i przyznał, że ta teoria była dziwna.

- Nie lubisz tego Krystiana, nie? – zapytał rozsiadając się na łóżku.

Wstałam i usiadłam obok niego.

- Ja ogólnie nic do niego nie mam. – skrzywiłam się. – On jest tylko trochę upierdliwy…

- Ja nie chcę dłużej udawać. – stwierdził zerkając na mnie.

- O nic cię nie prosiłam. – powiedziałam.

- Nie zrozumieliśmy się. – zauważył rozbawiony. – Nie chcę, żebyśmy udawali.

Kiwnęłam głową.

- Ja nie udaję. – dodał.

- Piotrek, ja nie jestem pe…

- Masz kogoś? – zapytał przerywając mi. – W porządku.

- Nie. – uśmiechnęłam się.

Zerknęłam niepewnie na środkowego. Teraz to ja się zaczerwieniłam.

- A podobno to ja jestem nieśmiały… - westchnął rozbawiony i złapał moją rękę.

- Cichy Pit. – potwierdziłam kiwając głową szybko zabierając rękę

Piotrek zerknął na mnie zaskoczony.

- Nie masz pojęcia w co chcesz się wpakować…– powiedziałam

- Dam radę. – odparł przybliżając się.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową.

- Wątpisz we mnie? – zapytał rozbawiony.

- Raczej w siebie. – przyznałam.

- Edyta, przecież… - zaczął.

- Nie. – odparłam. – Nie, nie, nie, nie, nie.

- Naprawdę? – skrzywił się. – Sześć razy nie?

- Piotrek, jesteś naprawdę świetny, uwiel…

- Tak. – przerwał mi. – Świetny, uwielbiam cię, ale nie. Sześć razy nie.

- Piter. – jęknęłam. - Dopiero niedawno zaczęło się wszystko układać. Wcześniej było u mnie bardzo źle, nie chcę niczego teraz komplikować.

- Nie lubię takiego owijania w bawełnę. – stwierdził wstając. – Nie mogę się wciąż domyślać o co ci chodzi. Nie jestem głupi, wiem, że o czymś mi nie mówisz..

- Nie mogę ci powiedzieć. – odparłam wbijając w niego wzrok.

- Nie możesz czy nie chcesz?

- Nie chcę. – przyznałam. – To moja prywatna sprawa i nie muszę nikomu o niej mówić.

Nowakowski kiwnął głową.

- To twoja prywatna sprawa i nie musisz nikomu o niej mówić. – stwierdził.

- Dziękuję. – powiedziałam lekko zirytowana.

- Ale Bartmanowi powiedziałaś. – odparł zerkając na mnie spode łba.

Miałam ochotę powiedzieć, że to nie jego interes ale coś mnie powstrzymywało.

- Nic mu nie powiedziałam. – wstałam i chwyciłam klucze do pokoju.

Szybko wyszliśmy na korytarz i każde z nas poszło w swoją stronę. 

____________________________________________________________________________

Słońce! :O Słońce widzę!

Twitter.