XXXV

Epizod XXXIV.

Klaudia znów zaserwowała w moją stronę, ale tym razem jakimś cudem udało mi się odbić. Filip pochwalił mnie a ja cieszyłam się zdecydowanie za bardzo. Przybiłam z nim piątkę i roześmiałam się. Kiedy nadszedł czas na serwis Filipa ucieszyłam się. Miałam nadzieję, że wyceluje w swoją znajomą ale piłka poleciała w kierunku Piotra. Nowakowski podbiegł i bez większych problemów odbił piłkę.

- Nie wspominałaś, że coś umie. – powiedział Filip ponownie stając na linii serwisu.

- Nie wiedziałam. – wzruszyłam ramionami zerkając na Klaudię.

Kolejny serwis był zdecydowanie silniejszy i Piotrek sobie z nim nie poradził. Widziałam, że się zdenerwował, a upierdliwa dziewczyna tylko go irytowała. Podeszłam do siatki i pokiwałam ręką do Klaudii. Dziewczyna powoli podeszła do siatki kiwając głową.

- Przestaniesz? – zapytałam ze sztucznym uśmiechem zerkając na Piotra.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz. – powiedziała wesoło machając do Nowakowskiego.

Miałam ochotę zrobić z nią to samo co z Krystianem.

- Uważaj, bo sobie krzywdę zrobisz. – zaśmiała się widząc moją rękę.

Zamachnęłam się rakietą prawie uderzając ją w twarz. Uśmiechnęłam się i podeszłam do linii serwisowej uderzając piłką o kort.

- To łatwe. – powiedział Filip podchodząc do mnie i udzielając mi wskazówek.

Mój partner rzucił rakietę, stanął za mną i pomógł mi odpowiednio się ustawić.

- Gramy? – zapytał Nowakowski podchodząc do siatki.

Filip wrócił na kort a ja podrzuciłam piłkę i z całej siły w nią uderzyłam. Piłka nie przeszła na stronę rywali i odbiła się od siatki.

- Prawie. – pochwalił mnie mój partner. –Jeszcze raz.

Zaserwowałam jeszcze raz. Piłka poleciała z niezłą prędkością w stronę Klaudii, ale oczywiście odebrała ten serwis. Byłam zaskoczona jak mało siły trzeba włożyć w to, żeby piłka leciała naprawdę szybko. Po kilkunastu minutach gry miałam zwyczajnie dość. Nie byłam zmęczona ale widok śliniącej się dziewczyny za siatką doprowadzał mnie do szału.

- Piotrek, miałeś pogadać z trenerem, pamiętasz? – zapytałam krzycząc.

- Faktycznie! – uradowany Nowakowski rzucił rakietę na kort i do mnie podbiegł.

- Dzięki za grę. – Filip podał nam ręce i pogratulował niezłego meczu.

- Nigdy więcej. – powiedział rozbawiony Nowakowski, kiedy Filip i Klaudia zaczęli zbierać sprzęt sportowy.

Chwyciłam piłkę, która leżała tuż obok mojej nogi. Obróciłam ją kilkakrotnie w ręce i odwróciłam się w stronę kortu.

- Edyta, nie rób tego. – zaśmiał się Piotrek domyślając się co chcę zrobić.

Zrobiłam kilka kroków w tył, wzięłam rozbieg, zamachnęłam się i rzuciłam piłką prosto w plecy dziewczyny.

- Zapomniałaś czegoś! – krzyknęłam z uśmiechem na ustach.

- Wiejemy. – Nowakowski złapał mnie za rękę i zaczął uciekać.

Roześmiana ledwo za nim nadążyłam, mimo, że to ja trenuję biegi. Po chwili byliśmy już przy siatkarzach.

- To był głupi pomysł. – przyznałam siadając obok Kubiaka.

- Radwańska to ty nie jesteś. – wyszczerzył się Jarosz na mnie zerkając.

- Jednak wolę biegać. – stwierdziłam zabierając Krzyśkowi resztę piwa.

- Twój trener wygląda na wiecznie wkurwionego. – powiedział nagle Igła.

- Nieprawda. – zaprzeczyłam zerkając w jego stronę.

- On krzyczy nawet kiedy wygrywasz. – do Ignaczaka dołączył Bartman.

- Ty nie krzyczysz kiedy się cieszysz? – zapytałam, a atakujący kiwnął głową po części się ze mną zgadzając.

Rozłożyłam się na niewygodnym, nagrzanym betonie, a głowę oparłam na nogach Nowakowskiego.

- Edyta, Edyta… - westchnął Kurek siadając naprzeciwko mnie.

- Co? – zapytałam zdezorientowana.

- Mogłaś mieć to... – Bartek uniósł swoją koszulkę i pokazał swój umięśniony brzuch.

Roześmiałam się widząc minę Piotrka.

- Wszyscy wyglądacie tak samo. – stwierdziłam. – Nie licząc twarzy.

Oburzeni sportowcy zaczęli przekrzykiwać się nawzajem. Miałam z nich naprawdę niezły ubaw. Wieczorem miałam trening, a później kolację. Kiedy wyszłam spod prysznica przyszedł do mnie Marek. Powiadomił mnie o jutrzejszym wolnym  i powiedział co mam jutro robić. Nie było tego wiele. Mam być ubrana na sportowo, ubrania od sponsora itd. Unikać dziennikarzy. Ogólnie miałam reklamować ośrodek i opowiadać o nim z zachwytem. Łatwa sprawa. Dzień zaczynałam punktualnie o siódmej od śniadania na stołówce. Nastawiłam budzik na szóstą, żeby mieć więcej czasu. Rano wskoczyłam pod prysznic i szybko się umyłam. Starannie się uczesałam, zrobiłam makijaż i zaczęłam się ubierać. Założyłam ciemnoszare spodenki i neonowo żółty top. Na nogach miałam potężne, białe, sportowe buty. Za piętnaście siódma wyszłam z pokoju i ruszyłam w stronę recepcji. Kiedy byłam przy schodach usłyszałam głośni gwizd. Odwróciłam się i zobaczyłam Piotrka.

- Głodny? – zapytałam kiedy podszedł.

- Bardzo. – przyznał i pocałował mnie.

Oboje ruszyliśmy do stołówki. Zerknęłam na nasze splecione ręce i uśmiechnęłam się.

- Boli? – zapytał widząc, ze spoglądam na dłonie.

- Mniej. – przyznałam kiwając głową.

Piotrek uniósł nasze ręce i pocałował moją dłoń. Momentalnie się zaczerwieniłam a rozbawiony Nowakowski pociągnął mnie w stronę drzwi.

- Gdzie kawa?

- Dzień dobry, Paweł. – przywitałam się z uśmiechem siadając na przeciwko niego.

- Potrzebuję kofeiny. – powiedział niemalże błagalnym tonem.

- Dzisiaj musimy z uśmiechem pić tę lurę zapewniając, że nie ma lepszego miejsca niż Spała. – odparłam rozglądając się po sali.

Nie wszyscy dziennikarze przybyli na miejsce, ale część już się pojawiła.

- Widzisz? – zapytałam biorąc łyk kawy.

Siatkarze zerknęli na mnie a  ja usiłowałam przełknąć ten płyn. Nic z tego. Wyplułam wszystko z powrotem do kubka.

- Najlepsza reklama Spały. – zawył Jarosz klepiąc mnie po plecach.

- Dobra, kto chcę tę kawę? – zapytał Nowakowski. – Pojadę tam.

Wszyscy unieśliśmy ręce a Piotrek pobiegł na parking. Paweł bez żadnego skrępowania chwycił kawę, podszedł do okna i wylał zawartość kubka do doniczki. 

_____________________________________________________________________________

Nigdy więcej nie tknę alkoholu!

Twitter.