XLIII

Epizod XLII.

- Spróbuj. – zaśmiał się.

- Czyje to mięso? – zapytałam rozbawiona trącając widelcem kawałek na talerzu.

- Jesteś wegetarianką? – skrzywił się.

- Nie. – zaprzeczyłam. – Ale tak jakoś…

Sama nie wiem. Rzadko jadłam mięso – jeśli już, to tylko  wtedy, kiedy Marek zasłaniał się argumentami o odpowiedniej diecie.

- Jak spróbujesz to ci powiem. – wyszczerzył się.

Wzruszyłam ramionami i ukroiłam kawałek. Zerknęłam niepewnie na siatkarza i włożyłam mięso do ust. Byłam pozytywnie zaskoczona. Nie wiem co jadłam, ale było to delikatne i smaczne.

- Dobre? – zapytał.

Kiwnęłam głową i zabrałam się za krojenie.

- Ośmiornica. – powiedział wesoło.

- Żartujesz. – odparłam przeżuwając coraz wolniej.

Głośno przełknęłam zawartość ust.

- Nigdy wcześniej nie jadłam czegoś takiego. – przyznałam widząc jego minę.

- Teraz twoja kolej.- powiedział wskazując mnie widelcem.

Zerknęłam na niego zdezorientowana. Kolej na co?

- Opowiedz mi o swojej rodzinie. – odparł i wziął łyk wody.

- Mój tata, Darek nie może się pogodzić z tym, że jest stary. – zaczęłam rozbawiona. – Jest botanikiem, uwielbia to. Miłośnik sportu. Ma trudny charakter, mam to po nim.

- Mama? – zapytał kiedy zamilkłam.

- Weronika. – powiedziałam z uśmiechem. – Jest weterynarzem, całkowite przeciwieństwo ojca. Łatwo można nią manipulować. Jest za dobra, uparta optymistka. Został Hubert…

- Młodszy brat. – wyszczerzył się.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Największy kibic Barcelony, uwielbia nożną. Jest wkurzający, ale i tak go kocham.

- Ile ma lat?

- Jedenaście. – odparłam. – Dziesięć lat różnicy.

- Wie o… - zaczął.

- Nie. – szybko mu przerwałam. – I się nie dowie.

Piotrek kiwnął głową.

- Współczuję mu. – westchnął rozbawiony. – Wiem jak to jest mieć starszą siostrę…

- Ej. – pisnęłam. – Jestem wspaniałą siostrą.

- Moje siostry też tak o sobie myślą. – prychnął.

- Chętnie je poznam. – wyszczerzyłam się.

- Dogadacie się. – kiwnął zadowolony głową. – Tego jestem pewien. 

Kiedy skończyliśmy jeść po długiej kłótni o rachunek zapłaciliśmy za jedzenie i wyszliśmy z lokalu.

- Spacer? – zapytał ciągnąc mnie w stronę parku.

- Zgubimy się. – powiedziałam zerkając na niebo.

Nie wiem ile czasu spędziliśmy w restauracji, ale na zewnątrz było już ciemno. Wieczór był zaskakująco ciepły. Warszawa zmieniła się nie do poznania. Zniknęła olbrzymia ilość aut, na ulicach pojawiło się więcej ludzi. Usiedliśmy na ławce, na której przed chwilą siedziała jakaś para. Oparłam głowę o ramię Piotra i wbiłam wzrok w niebo.

- O czym myślisz? – zapytał obejmując mnie ramieniem.

- O tym, co kupić Markowi do jedzenia. – zaśmiałam się. – I o tym, że powinnam właśnie 

biegać.

Piotrek westchnął i rozejrzał się po parku.

- Wrócisz rano do Spały? – zapytałam jednocześnie prosząc. – I tak cały dzień będę poza hotelem. Siłownia, bieganie, sesja… Wrócę wieczorem.

- I tak mam wolne. – odparł. – Wrócimy razem.

Wywróciłam oczami i zerknęłam w stronę, w którą patrzył Piotrek.

- Powinniśmy zacząć klaskać? – zapytałam szeptem.

Kilkanaście metrów od nas, pod olbrzymim dębem jakiś facet oświadczał się swojej dziewczynie. Widać było, że jest zaskoczona bo o mało nie wpadła na pień drzewa.

- Zgodzi się.- powiedziałam po chwili.

Kilka sekund później dziewczyna rzuciła się w objęcia faceta, który był wyraźnie z siebie zadowolony.

- Skąd wiedziałaś? – zapytał. – Przez chwilę miała taką minę, jakby dostała w twarz.

Zaśmiałam się widząc narzeczonych, który nie mogą się od siebie oderwać.

- Chodź. – wstałam i pociągnęłam go w drugą stronę. – Kupimy coś Markowi i wracamy.

Po drodze kupiliśmy mojemu trenerowi jakiś zestaw w fast foodzie. Po kilkudziesięciu minutach byliśmy już przy hotelu. Było kilka minut po dwudziestej drugiej.

- A ty dokąd? – zapytałam, że siatkarz poszedł w innym kierunku niż ja.

- Na parking.

Podeszłam do niego i pociągnęłam go w stronę windy.

- Andrea i reszta tej bandy udusiliby mnie, gdybyś wrócił połamany. – powiedziałam, kiedy jechaliśmy na ósme piętro. – Nie ma nic gorszego dla kręgosłupa niż spanie w aucie.

Kiwnął głową wyraźnie zadowolony i pocałował mnie. Kiedy usłyszeliśmy dźwięk sygnalizujący, że dojechaliśmy na wybrane piętro oderwaliśmy się od siebie i wysiedliśmy z windy.

- Zaraz się zacznie… - westchnęłam.- Co tak późno?! Gdzieś ty była?!

Piotrek zerknął na mnie a ja zapukałam do drzwi Marka.

- Dłużej się nie dało? – warknął niezadowolony, kiedy otworzył drzwi.

Machnęłam ręką a Nowakowski parsknął śmiechem.

- Miałaś biegać. – odparł niezadowolony trener.

Kiwnęłam głową. Tu miał rację.

- Widzimy się o szóstej na śniadaniu. – powiedział i trzasnął drzwiami.

- Musisz mieć do niego anielską cierpliwość… - stwierdził Nowakowski wchodząc do mojego pokoju.

- Chyba on do mnie. – uśmiechnęłam się i weszłam za nim. – Piotrek?

- Tak? – zerknął na mnie  odwracając się.

- Mogę o coś zapytać?

_____________________________________________________________________________

Wiecie coś może o tych siatkarskich strefach kibica na MŚ2014? Wiadomo w jakich miastach się pojawią itd.? :)

Twitter.