XIX

Epizod XVIII.

Wciąż czując skutki tych dwóch wyczerpujących wyścigów. Wzięłam ręcznik leżący na ławce i wytarłam nim morką twarz i kark. Powoli ruszyłam w kierunku barierek – w moim kierunku szedł Krystian machając ręką. Pomachałam w jego stronę nie mając siły uciekać. Nagle znikąd pojawił się Piotrek, który wyprzedził mojego sąsiada i szybko do mnie podszedł.

- O co cho… - nie zdążyłam dokończyć kiedy Nowakowski złapał mnie, przechylił do tyłu i mocno pocałował.

Prawie straciłam równowagę, więc oplotłam ręce wokół jego szyi.

- Piter! – krzyknęłam zaskoczona kiedy się od siebie oderwaliśmy.

- Piter! – Ignaczak był równie zaskoczony co ja.

Ciszę przerwał charakterystyczny śmiech Jarosza, który jak zwykle mnie rozbroił. Nie wiem jaki był cel Piotrka, ale Krystian zniknął z pola mojego widzenia.

- Muszę iść. – powiedziałam widząc minę Karoliny, innych zawodniczek i mojego trenera.

- Znów uciekasz. – stwierdził rozbawiony. - Pogadamy później?

Kiwnęłam głową, odwróciłam się na pięcie i podeszłam do Marka. Gwizdy i okrzyki siatkarzy były coraz głośniejsze, więc szybko uciekłam do szatni. Po dwudziestu minutach byłam już w ośrodku. Kiedy szłam korytarzem ze swojego pokoju wyprysł Ignaczak.

- Jestem zawiedziony. – powiedział.

- Co znowu? – zapytałam rozbawiona otwierając drzwi swojego pokoju.

- Nie było wymiany koszulek po wyścigu. – stwierdził.

Wywróciłam oczami i szybko zniknęłam w swoim pokoju. Pierwsze o czym pomyślałam to prysznic. Szybko ruszyłam do łazienki, jednak po kilku minutach usłyszałam donośne pukanie do drzwi. Zirytowana owinęłam się ręcznikiem i ruszyłam w stronę drzwi.

- Krzysiek, ja naprawdę… - zaczęłam, jednak kiedy otworzyłam drzwi nie zobaczyłam Ignaczaka.

- Mogę? – Bartman nie czekając na odpowiedź wszedł do mojego pokoju i usiadł na łóżku.

Zdziwiona oparłam się o ścianę.

- Czemu im nie powiesz? – zapytał.

- Po co miałabym to robić? – usiadłam obok niego uważnie obserwując siatkarza.

Wzruszył ramionami.

- Mogłem wtedy nie pytać. – przyznał. – Dziwne się czuję. Tylko ja wiem.

- I tak zostanie. – powiedziałam. – Właśnie dlatego nie chcę im mówić.

Bartman zerknął na mnie zaciekawiony.

- Odkąd ci powiedziałam zachowujesz się zupełnie inaczej. – stwierdziłam. – Zawsze sobie dogryzaliśmy, uwielbiałeś mnie denerwować.

- Z wzajemnością. – powiedział z uśmiechem.

Kiwnęłam głową uśmiechając się.

- A teraz? – zapytałam. – Zachowujesz się tak jak gdybym była jakąś kaleką.

- Głupio mi tak jakoś… - skrzywił się.

- Było, minęło. – westchnęłam. – Jest jak jest, nic nie poradzę. Minęły trzy lata…

- Dlatego nie chcesz powiedzieć Piterowi?

- Piterowi, Krzyśkowi… wszystkim. – odparłam. – Myślałam, że jak ci powiem to nie zrobi to na tobie większego wrażenia.

- Temu pierwszemu to chyba najbardziej. – uśmiechnął się. – Ja byłem w szoku.

- Przestań. – zaśmiałam się. – Ja i Piotrek prostu dobrze się dogadujemy.

- Wiesz… - zaczął. – Ja nie wpycham języka do ust każdemu z kim się dogaduję.

Przyłożyłam mu pięścią w bok. Zbyszek pierwszy raz od naszej ostatniej rozmowy się roześmiał.

- I tak powinnaś mu powiedzieć. – stwierdził. – Zanim się na ciebie rzuci kolejny raz.

- Do trzech razy sztuka? – zapytałam rozbawiona.

- Trzech? A to nie był pierwszy?

Przez chwilę się zacięłam a Bartman znów się zaśmiał.

- Widzę, że Piotrek niezłe tempo narzucił. – powiedział wciąż się śmiejąc.

Pokiwałam z niedowierzaniem głową i odprowadziłam atakującego do drzwi.

- Paweł nie pogadał z Krystianem to chociaż Piotrek mi pomaga. – powiedziałam wesoło.

- Myślisz, że gdyby nie gdyby nie miał ochoty to by ci pomagał? – zapytał.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Może i by pomagał, ale nie w taki sposób. – powiedział kiwając znacząco głową.

- Rozmowa nie pomogła to trzeba próbować drastycznych środków. – stwierdziłam. -Pamiętaj, nikomu ani słowa.

- Ten facet… - zaczął Bartman. – On tylko ciebie…

- Nie. – odparłam. – Nie wiem ile nas tam było. Może dziesięć, może piętnaście.

- Długo tam byłaś?

Wzruszyłam ramionami.

- Ja straciłam rachubę. Zniknęłam na dziewięć dni.

Zbyszek pokiwał z niedowierzaniem głową.

- Znałaś tam kogoś? – zapytał.

- Była tam też moja przyjaciółka.

Bartman zerknął na mnie niepewnie.

- Wiesz gdzie to było?

Zaprzeczyłam.

- Próbowałam sobie przypomnieć, ale kiedy uciekałam… Nie patrzyłam na numer domu, nazwę ulicy. – westchnęłam. – Przeszukali teren w promieniu ośmiu kilometrów. Nic nie znaleźli.

Po moich słowach nastała dziwna, niezręczna cisza.

- Cholera… Dlaczego się wtedy nie rozejrzałam tylko biegłam na przód jak idiotka?

- Ja na twoim miejscu zrobiłbym to samo. – powiedział. – Znaleźli go w ogóle?

- Nie. – odparłam opuszczając głowę.

Zbyszek stanął na korytarzu i z uwagą mi się przyglądał.

- Wiesz co? 

Siatkarz zerknął na mnie.

- Jesteś w porządku, celebryto. – zaśmiałam się i go przytuliłam. – Dzięki.

- No dobra, wezmę cię na ten pokaz Zienia. – stwierdził wesoło.

- Trzymam cię za słowo. – powiedziałam. – Błysk fleszy, paparazzi, pierwszy rząd… To jest to.

- Uciekaj, zanim stracę cierpliwość. – zaśmiał się.

- Zibi? – Nowakowski stał kilka metrów od nas.

Bartman zrobił krok w tył, kiwnął głową zerkając na mnie i zadowolony odszedł w kierunku swojego piętra.

___________________________________________________________________________

Zaczynamy weekend! Macie jakieś plany? :>

Twitter.