XXVI

Epizod XXV.

- Coś ty mu powiedział? – zapytałam zdenerwowana.

- Nic mu nie powiedziałem. – powiedział unosząc rękę jak harcerz. – Przysięgam.

- Zbyszek… - skrzywiłam się.

Byłam pewna, że atakujący kłamie.

- Obiecałeś, że nic mu nie powiesz. – przypomniałam.

- Obiecałem i słowa dotrzymam. – powiedział wracając do stolika.

Wywróciłam oczami i wróciłam na swoje miejsce.

- Dobra, kto zjadł mój obiad? – zapytałam patrząc na swoją pustą tacę.

Ignaczak, który bardzo szybko przeżuwał teraz przestał i spojrzał na mnie przestraszony. Pokazałam mu środkowy palec i wyszłam bez słowa ze stołówki. Pognałam do swojego pokoju i po chwili wróciłam z batonikiem – wciąż byłam cholernie głowa.

- O czym rozmawiają? – zapytałam szeptem kiedy usiadłam na swoim miejscu.

- Zastanawiają się czy strzeliłaś focha czy nie. – odpowiedział Kosok.

- Nie mam focha. – powiedziałam. – Mam batona.

Otworzyłam go i zaczęłam pochłaniać w ekspresowym tempie. Grzesiek siedzący obok mnie wprost pożerał go oczami.

- Masz. – niechętnie oddałam połowę siatkarzowi.

Krzysiek pomachał ręką dając znak, że też chce. Grzesiek poszedł w moje ślady i pokazał libero środkowy palec. Zawodnik szybko zjadł resztę batona śmiejąc się z Ignaczaka.

- Trener się dowie. – Krzysiek potarł ręce chichocząc. – Zapłacisz za tego batona, Kosa.

- Myślę, że wybaczy mi tego Snickersa, kiedy dowie się o twoich podwójnych obiadach. – prychnął Kosok. – Edyta masy nie może nabrać przez ciebie.

- Masę mam, teraz będę rzeźbić. – powiedziałam naciągając biceps.

Bartman roześmiał się widząc moje „mięśnie”, więc pokazałam mu język. Po obiedzie poszłam do trenera po mój nowy plan i wróciłam do swojego pokoju.

- Można? – do pokoju władował mi się Piotrek.

- A jeśli nie? –zapytałam nie wstając z łóżka.

- To się wproszę. – Nowakowski rzucił się na łóżko i położył się obok mnie. 

Przewróciłam kolejną stronę książki i nie przerwałam czytania.

- Zbyszek mi powiedział. – Nowakowski położył się na plecach i oparł głowę

- Co? – zapytałam zaskoczona zerkając na niego.

- Zbyszek mi powiedział.

- Kiedy? – zamknęłam książkę i usiadłam po turecku.

- Dwa dni po twoim wyjeździe. Dopytywałem go kiedy tylko mogłem. Na siłowni, hali, sali, stołówce… Wszędzie go męczyłem. Chciałem...

- Nie kłam. – powiedziałam z uśmiechem.

Zerknął na mnie zaskoczony.

- Nie podajesz szczegółów, mówisz głośno, a kiedy poprosiłam o powtórzenie odpowiedziałeś krótko i szybko, powtarzając się.

- Co? – zapytał zdezorientowany rozsiadając się na łóżku.

- To nie jest twój szczęśliwy dzień.- powiedziałam rozbawiona pokazując okładkę książki.

- „Mentalizm. Mowa ciała, wykrywanie kłamstwa.”  - przeczytał i rzucił książkę na brzeg. – Protestuję.

- Protestujesz? – zapytałam śmiejąc się.

- Nie wyjdę stąd do póki mi nie powiesz.

- Obawiam się, że trochę tu posiedzisz. – powiedziałam.

Chciałam wstać, ale Piotrek mnie złapał i nie dawał odejść.

- W sumie… - rozejrzał się po pokoju. – Czysto tu masz.

- Pedant. – zaśmiałam się.

- Pamiętasz, jak rozmawialiśmy przed wyjazdem? – zapytał. – Mówiłaś, że w siebie nie wierzysz.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Co miałaś na myśli?

- To, że nie nadaję się do takich rzeczy. – westchnęłam.

- Każdy się nadaje. – powiedział rozbawiony.

- Nie nadaję się do takich rzeczy.

- Teraz ty kłamiesz. – stwierdził. – Powtarzasz się, mówisz szybko i głośno.

- Cholera… - zaśmiałam się zdając sobie sprawę, że załatwił mnie moją własną bronią.

- W czym problem?

- Gdyby… Gdybym była normalna, pewnie nie było by problemu. – powiedziałam z uśmiechem.

- Ja tam też do końca zdrowy nie jestem. – zaśmiał się łapiąc mnie za rękę. – Lubię cię, wariatko.

- Powinnam ci powiedzieć… - odparłam zerkając na nasze dłonie. – Ale nie chcę, żebyś się zmienił.

- W tym nie ma logiki. – stwierdził nagle. – Nic nie rozumiem.

- Jestem dziewczyną, czego się spodziewałeś? – zaśmiałam się.

- Dlaczego miałbym się zmienić? – zapytał. – Nie zamierzam.

- To ci się nie spodoba. – westchnęłam kiwając głową. – Zmienisz plany.

- Masz męża? – zapytał niepewnie a ja zaśmiałam się.

- Nie. – odparłam po chwili nadal rozbawiona.

- W takim razie… Nie ma takiej siły, która zmieniłaby moje plany. – stwierdził z uśmiechem.

- Na pewno? – zapytałam chcąc się upewnić.

- Na sto procent. – odparł.

- No to przygotuj się na niezłą historię… - westchnęłam lekko rozbawiona widząc jego minę. 

___________________________________________________________________________

Weekend! Macie jakieś plany? :)

Twitter.