XXXVII

Epizod XXXVI.

- Co ty, do Playboya pozujesz? – zaśmiał się Jarosz wyrywając mi gazetę.

- Jakoś trzeba sprzedać ten kalendarz, nie? – odparłam bez większego przekonania.

Piotrek zerknął na mnie przerażony.

- Kompletnie nago? – zapytał nie odrywając ode mnie wzorku.

- Będę miała buty. – wyszczerzyłam się. – Reprezentuję biegi.

- Nie mogłaś reprezentować czegoś innego? – jęknął z wyrzutem.

- Co miałabym niby reprezentować? – zapytałam rozbawiona.

- A ja wiem? Biegi w workach? – odparł machając rękoma.

Parsknęłam śmiechem.

- Trenuję biegi lekkoatletyczne, więc to je będę reprezentować. – odpowiedziałam. – To chyba oczywiste, że Skowrońska będzie reprezentować siatkówkę a nie rzut młotem.

- Skowrońska też pozuje? – zapytał podekscytowany Bartman.

- Nie gadaj! – krzyknął Żygadło siadając bliżej mnie.

- Żądamy prenumeraty tego cuda. – stwierdził Zbyszek.

- Poszaleliście? – zapytał zdezorientowany Nowakowski.

- Piter, wesprzeć akcji charytatywnej nie chcesz?! – ryknął libero podnosząc głos.

- Na co zbierają pieniądze? – zapytał środkowy.

- No ten… - Krzysiek się zaciął. – Na pomoc chorym ludziom, no!

Zaśmiałam się widząc jak Piter z politowaniem kręci głową. Wiedząc, że siatkarzy znów niedługo nawiedzi grupa dziennikarzy postanowiłam wyjść stamtąd jak najszybciej. Do wieczora kręciłam się bez celu i dopiero kiedy kamery zostały wyłączone na dobre wyszłam z ukrycia. Po dwudziestej pierwszej zrobiło się chłodno, więc postanowiłam się przebrać. Założyłam szare leginsy i jaskrawożółtą bluzę. Wychodząc natknęłam się na Krystiana, który przeszedł obok mnie bez słowa trącając mnie ramieniem.

- Że dentystę odwiedzałeś to wiem. – powiedziałam zdenerwowana. – Ale okulista też by się chyba przydał. Patrz pod nogi.

Krystian szedł dalej w ogóle nie reagując.

- I laryngolog! – wrzasnęłam.

Wyszłam z ośrodka i obeszłam go. Zauważyłam rozpalone ognisko i gromadzące się wokół niego osoby. Część osób grzała na kijach kiełbaski i chleb. Usiadłam na ławce stojącej przy ścianie budynku.

- Ja się nie zgadzam na tę sesję. – powiedział Piotrek dosiadając się do mnie.

Wystraszyłam się, bo go wcześniej nie zauważyłam.

- Nie pytałam się o zgodę. – wyszczerzyłam się. – Tylko informowałam.

- Ja nie wyrażam zgody żeby moja dziewczyna rozbierała się przed jakimś facetem.

- Piter… - zaczęłam chcąc mu przerwać, ale siatkarz nie dał mi dojść do słowa.

- Będziesz tam nago i co? Jakiś napalony gówniarz z cyfrówką będzie wokół ciebie skakał, a wokół następna gromada niewyżytych stylistów, fryzjerów…

- Piotrek. – roześmiałam się.

- Pójdzie taki kierowca tira, kupi taki kalendarz i co?

- Wesprze naszą akcję? – zapytałam siadając po turecku.

- To kierowca tira! – zamachał rękami jak gdyby tłumaczył coś oczywistego. – Stary zboczeniec!

- Piter, czy ty siebie słyszysz? – zaśmiałam się.

- Nie i koniec. – stwierdził krzyżując ręce na piersiach.

- Jestem twoją dziewczyną? – zapytałam po chwili przypominając sobie jego słowa.

- Tak.

- Od kiedy? – naprawdę nie miałam pojęcia.

- Od teraz. – burknął zdenerwowany.

- Piteeeeeer. – objęłam jego ramię i przytuliłam się do niego.

- Co?

- Nie bądź zły za tę sesję, no. – szturchnęłam go starając się uśmiechnąć.

- Nie jestem zły bo w niczym takim nie weźmiesz udziału. – stwierdził wesoło i pocałował mnie.

- Nie zrezygnuję. – powiedziałam.

Nowakowski od razu przyjął pokerowy wyraz twarzy i znów skrzyżował ręce na piersiach.

- Już widzę tych kierowców ti…

- Coś ty się tak uparł na tych kierowców? – zapytałam zirytowana. – Praca jak każda inna. Ty grasz w siatkówkę, oni jeżdżą.

- Chłopacy nie dadzą ci żyć. – stwierdził od niechcenia wskazując grupę siatkarzy przy ognisku.

- Co jest, Piter? – wrzasnął Jarosz.

Nowakowski nie odpowiedział i wbił we mnie wzrok.

- Co mnie to interesuje? – wzruszyłam ramionami. – Jeśli w ten sposób komuś pomogę, to warto.

Piotrek wciąż nie był przekonany.

- I tak się ciągle ze mnie śmieją. – stwierdziłam rozbawiona. – Co za różnica z jakiego powodu? Zrobimy sesję, zbierzemy kasę i kupimy mammobus, który może uratować komuś życie.

- Nie musisz się rozbierać, żeby zdobyć pieniądze. – odparł.

- To nie był mój pomysł, sama tego nie wymyśliłam. – odpowiedziałam. – To koncepcja wydawnictwa, nie będę się mieszać. Bądźmy szczerzy. Wiadomo, że to sprzeda się najlepiej.

- Nie podoba mi się ten pomysł. – stwierdził kiwając głową. – Nie boisz się?

Wiedziałam o co mu chodzi. Zawsze, kiedy wracał do tematu „trzy lata temu było źle” diametralnie zmieniał mu się wyraz twarzy.

- Boję. – przyznałam. – Boję się, że spanikuję i zepsuję cały ten projekt. Zgodziłam się bez namysłu, to było głupie. Ale nie żałuję.

- Jesteś niesamowita, wiesz? – zapytał uśmiechając się.

Wzruszyłam nieporadnie ramionami niezupełnie wiedząc co ma na myśli.

- Nie jesteś zły? – uśmiechnęłam się kiedy objął mnie ramieniem.

Zrobiło się naprawdę chłodno, więc schowałam ręce pod rękawami bluzy.

- Jesteś moją dziewczyną. – stwierdził kiwając głową.

- Czyli będziesz mnie wspierał w każdej mojej decyzji? – uśmiechnęłam się.

- Czyli nie weźmiesz udziału w tej sesji. – odparł zadowolony i pocałował mnie.

____________________________________________________________________________

Jak tam pierwszy dzień testów? :) A ja od dziś do 6 maja mam urlop! :>

Twitter.