XL

Epizod XXXIX. 

Przez cały tydzień żyłam weekendowym wyjazdem. Byłam niesamowicie podekscytowana co naprawdę denerwowało Piotra.

- Upadek Führera. – rzucił Żygadło widząc zrezygnowanego i obrażonego środkowego.

Piter wciąż próbował mnie namawiać do rezygnacji, nawet w dzień wyjazdu. Po śniadaniu poszłam się pakować, o czternastej musiałam być już na planie sesji. Za  ogromną radością patrzyłam na zdenerwowanego siatkarza siedzącego na moim łóżku.

- Nie możesz tam pojechać. – powiedział.

To zdanie słyszałam ostatnio częściej od wrzasku Marka, a to już jest coś.

- Mogę, muszę, chcę. – uśmiechnęłam się wrzucając buty do walizki.

- Kto przyniesie kawę Pawłowi? – zapytał próbując się do czegoś przyczepić.

- Nic mu się nie stanie, jeśli jutro pójdzie po nią sam. Przestań.

Zrezygnowany położył się na łóżku i rozejrzał po pokoju.

- A jak ktoś zajmie twój pokój?

- To wprowadzę się do ciebie i Bartka. – odparłam zirytowana zamykając walizkę.

- Edyta! – znajomy wrzask dochodził z korytarza.

Marek już na mnie czekał, więc posłusznie ruszyłam w kierunku drzwi. Piotrek oparł się o nie tak, żebym nie miała jak wyjść.

- Już idę. – krzyknęłam i zerknęłam na siatkarza.

Piotrek wbił we mnie wzrok nie ruszając się na krok.

- Nie rozbieraj się tam za bardzo, dobra? – westchnął.

- Zamierzam biegać nago po całym planie. Po co ja w ogóle zabrałam ze sobą ubrania? – zapytałam.

- Mówię poważnie. – odparł przyciągając mnie do siebie.

- Postaram się. – kiwnęłam głową. – Mogę już iść?

- Jeszcze nie. – wyszczerzył się.

Pocałowałam go i szybko uciekłam z pokoju. Marek chwycił moją walizkę a ja zamknęłam drzwi pokoju na klucz. Przytuliłam siatkarza i ruszyłam za swoim trenerem. Pożegnałam się z dozorcą i ruszyłam w drogę do Warszawy. Podróż minęła naprawdę szybko. Mój trener wysadził mnie przed studiem i pojechał do hotelu zarezerwować dwa pokoje. Zestresowana weszłam do budynku. Hala przypominała bardziej jakiś magazyn niż studio. Przywitałam się z ekipą i poszukałam Anny. Nie miałam dużo czasu, więc od razu ruszyłam do garderoby. Tam czekał wysoki, szczupły mężczyzna.

- Edyta Ruciak. – powiedział zadowolony widząc mnie.

Nie miałam pojęcia kim jest, ale facet szybko mi się przedstawił.

- Tutaj masz bieliznę i szlafrok. – wskazał krzesło.

- Bieliznę? – zapytałam zdenerwowana.

- Usuniemy ją komputerowo. Załóż tylko dół. – odparł starając się mnie uspokoić.

- Przejdź później dalej, tam Marcin ułoży ci włosy, a Aśka zajmie się makijażem.

Kiwnęłam głową nie wiedząc co ze sobą zrobić. Chwyciłam uszykowane rzeczy i weszłam do przebieralni. Rozebrałam się do naga, włożyłam bieliznę i narzuciłam na siebie szlafrok. Zaczęłam nieźle panikować. Kiedy wyszłam z przebieralni usłyszałam krótki, ale głośny sygnał. Nie zdążyłam schować swoich ubrań kiedy usłyszałam znajomy krzyk.

- Co ty tu robisz? – jęknęłam widząc Nowakowskiego.

- Mam pilną sprawę. – krzyknął.

- Kto cię tu wpuścił? – zapytałam rozbawiona.

Ja żeby wejść musiałam przez dziesięć minut kłócić się z dozorcami i ochroną.

- Nie możesz się rozebrać. – stwierdził.

- Naprawdę? – odparłam wyraźnie znudzona.

- Jakiś podstarzały fotograf ma cię zobaczyć nago przede mną? – kiwnął głową. – Tak nie może być.

Zaśmiałam się i zabrałam się za zakładanie butów. Zabrałam najlepsze jakie miałam. Były biało-szare i wyglądały naprawdę potężnie. Stwierdziłam, że może choć trochę odciągną uwagę od nagiego ciała.

- Sam jesteś podstarzały. – odpowiedziałam pokazując mu język.- Przyjechałeś tu ze Spały? Masz obiad za godzinę, później siłownię a Andrea…

Moje słowa nie zrobiły na nim większego wrażenia. 

- I tak cię nie wpuszczą na plan.

- Tutaj mnie wpuścili to i tam to zrobią. – odparł zadowolony i pocałował mnie w czubek nosa.

- Jeśli o to poproszę to nie. Będę tylko ja i fotograf.

Ruszyłam dalej do makijażystki i fryzjera. Usiadłam na fotelu i od razu pojawiło się przy mnie mnóstwo ludzi. Piotrek kręcił się wokół nich wyraźnie im przeszkadzając.

- Błagam, wracaj do Spały. – poprosiłam.

- Wrócę, ale razem z tobą. – stwierdził krzyżując ręce na piersiach.

- Ten pan nie powinien tutaj się znajdować. – wskazałam Nowakowskiego.

- Wyjdzie sam czy wezwać ochronę? – zapytał fryzjer układając moje włosy.

- Piter? – zerknęłam na siatkarza.

- Ja się stąd nie ruszam.

- Ochrona! – wrzasnął fryzjer tak, że poczułam przeszywający ból w uszach.

Nowakowski machnął ręką i pospiesznie odszedł w kierunku wyjścia. Odetchnęłam i zerknęłam w lustro. Z miejsca przypomniałam sobie o pozowaniu nago i znów zaczęłam się stresować. Jedną z wielu zalet Piotrka było to, że dzięki niemu potrafiłam chociaż na chwilę zapomnieć o swoich troskach.

- Co za twarz. – zachwycił się fotograf podchodzący do mojego krzesła. – Jest fantastyczna, Anna!

- Prawda? – zapytała z uśmiechem nakładając na moją twarz kolejną warstwę makijażu.

Poczułam się jak pies na wystawie, ale bardziej mnie to rozbawiło niż zdenerwowało.

- Te oczy… - westchnął łapiąc ręką mój podbródek i odwracając moją twarz ku sobie.

Uśmiechnęłam się lekko starając ukryć swój narastający strach.

- Jesteś gotowa. – stwierdziła Anna.

Zerknęłam w lustro. Miałam mocno podkreślone oczy, ale fryzura niewiele się zmieniła. Moje blond fale były jedynie lekko podkręcone i spryskane czymś, od czego się strasznie błyszczały. Fotograf wziął mnie pod rękę i ruszył do osobnego pomieszczenia, w którym powstawały zdjęcia.

- Lubię pracować z muzyką. – odparł włączając odtwarzacz.

Uśmiechnęłam się nerwowo i odwiązałam pasek od szlafroka. 

____________________________________________________________________________

Jedna z  czytelniczek podsunęła mi pomysł (Dziękuję!). Mam małe pytanie. W jaki sposób trafiłyście po raz pierwszy na mój blog? :)

Twitter.