XLII

Epizod XLI.

Marek wparował do pokoju i stanął jak wryty widząc Piotrka.

- Co on tu robi?

- W sumie… - zaczęłam. – Sama nie wiem. Piotrek?

Nowakowski wzruszył ramionami i wlepił wzrok w ekran.

- Zostaje tu? – trener wskazał siedzącego na łóżku siatkarza.

Kiwnęłam twierdząco głową a Marek się skrzywił. Przypomniał mi o ciąży Karoliny co rozbawiło siatkarza. Mój trener zamieniał się w nadopiekuńczego ojca.

- Jutro wstajesz o szóstej. Śniadanie i na siłownię. – mówił, kiedy próbowałam go nakłonić do wyjścia z pokoju.

Dopiero po minucie niezręcznej ciszy pożegnał się i poszedł do siebie.

- Przypomina mi moją matkę. – stwierdził mrucząc pod nosem.

- Kto? Ja? – zapytałam zaskoczona.

- On. – machnął ręką wyłączając komputer.

- Jeśli twoja matka ma jego charakter, to ja… - zaczęłam rozbawiona.

- Jest strasznie nadopiekuńcza. – wyszczerzył się. – Zresztą… Sama zobaczysz.

- Zobaczę? – zapytałam siadając obok niego.

- W maju mamy wolny weekend. Obiecałem im, że przyjadę z niespodzianką. – uśmiechnął się i pocałował mnie.

- To kup im wino. – odparłam rozbawiona. – Ja wolałabym wino.

- Za późno.

- Nigdy nie jest za późno. – wyszczerzyłam się zdejmując bluzę.

- Powiedziałem, że niespodzianka ma na imię Edyta. – powiedział rozbawiony. – Nie znajdę takiego wina.

- Do maja jest sporo czasu. Znajdziesz coś odpowiedniego. – zaśmiałam się.

- Nie muszę już szukać. – odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem.

Twarz bolała mnie od nieustającego uśmiechu. Dlaczego nie potrafiłam być taka jak Piotrek? Bezpośrednia, wesoła, optymistycznie nastawiona? 

- Chętnie ją poznam. – odparłam po chwili.

To miesiąc czasu, nie mam czym się przejmować – powtarzałam sobie w myślach jak nienormalna.

- Idziemy coś zjeść? – zapytał po chwili siatkarz.

- Ty idziesz. Ja muszę biegać.

- Jeść też musisz. – pociągnął mnie w stronę drzwi.

Chwyciłam w biegu bluzę, klucze i telefon. Piotrek zapukał do drzwi Marka i poczekał aż mój trener je otworzył.

- Idziemy na kolację. Wziąć coś na wynos?

Marek uważnie zerknął na kolację. Śmierdziało lizusostwem.

- Edyta wie co lubię. – mruknął i zamknął drzwi.

- Widzisz? – Piotrek wesoło wzruszył ramionami, chwycił mnie na rękę i oboje ruszyliśmy schodami w dół.

Idąc do wyjścia zastanawiałam się co wybrać dla Marka, ale Nowakowski szybko mnie zagadał. Kiedy oglądałam mecze zawsze wydawało mi się, że coś z nim nie tak. Wszyscy się cieszą, on ledwo się uśmiechnie. Zdobędzie punkt, a wygląda jak gdyby stał w kolejce w warzywniaku. Zero emocji. Tymczasem Piotrkowi poza boiskiem nie zamykają się usta. Zagadałby każdego. Chyba jeszcze nie widziałam go w złym humorze. 

- Opowiedz mi o tej twojej mamie. – szturchnęłam go i uśmiechnęłam się.

- Jest nadopiekuńcza, traktuje mnie jak dziecko. – wywrócił oczami otwierając przede mną drzwi. – Moja siostra…

- Masz siostrę? – zapytałam zaskoczona.

- Mam, mam. Nawet dwie. – westchnął ciężko i roześmiał się. – Najstarsza jest jeszcze gorsza niż matka. Są podobne jak dwie krople wody. Nie mów im tego. Matka się ucieszy, siostra załamie.

Zaśmiałam się zakładając bluzę.

- Co z tatą? – wyszczerzyłam się.

- W sumie to nic. – wzruszył ramionami. – Jest w porządku.

Dam sobie rękę odciąć, że Piotrek jest do niego podobny. Nie wiem dlaczego. Coraz bardziej miałam ochotę tam jechać.

- Nie za wcześnie organizujesz to spotkanie? – zapytałam niepewnie się uśmiechając.

- Widzę ich raz na miesiąc, dwa miesiące. – odparł mocniej ściskając moją dłoń. – Kto wie kiedy będzie kolejna okazja?

Kiwnęłam głową po części przyznając mu rację.

- Moja mama nie może się doczekać. – przyznał rozbawiony. – Spodziewaj się obiadu, kolacji, deseru. All inclusive.

- Żartujesz. – roześmiałam się.

Zaprzeczył kiwając głową.

- Weź jej powiedz, żeby nic takiego nie szykowała. – poprosiłam.

- Nie wiesz co mówisz… - westchnął rozbawiony. – Na tydzień przed będzie siedziała dzień i noc w kuchni. Trzeba zrobić dobrze wrażenie.

- To ja tam będę od robienia dobrego wrażenia. – odparłam. – Swoją drogą… Muszą być z ciebie niesamowicie dumni.

- Ja tylko gram. – wzruszył ramionami. – I tak jest lepiej niż zakładałem.

Nowakowski opowiedział mi o swoim dzieciństwie i początkowych planach.

- Kujon. – zaśmiałam się, kiedy dowiedziałam się, że rok w rok miał świadectwo z czerwonym paskiem.

- Długo namawiałem mamę, żeby pozwoliła mi grać.  – przyznał. – Widziała mnie w SGH w Warszawie. Potem urosłem…

Zmierzyłam siatkarza od stóp do głów i roześmiałam się.

-… i nie miała wyjścia. Decydowałem sam.

- I wybrałeś siatkówkę. – uśmiechnęłam się ciesząc się z takiego wyboru.

Weszliśmy do najbliższej restauracji i zajęliśmy stolik na środku lokalu.

- Na co masz ochotę? – zapytał, kiedy podszedł do nas kelner.

- Zdaję się na twój gust. – uśmiechnęłam się.

- Chyba się dziś nie najesz. – roześmiał się i złożył zamówienie.

Po dłuższym czasie czułam już mocny ścisk w żołądku. Kiedy zobaczyłam kelnera idącego w naszą stronę prawie krzyknęłam z radości.

- Smacznego. – mężczyzna zostawił nasze zamówienie i odszedł.

- Co to jest? – zapytałam rozbawiona otwierając szerzej oczy.

Piotrek roześmiał się widząc moją zdezorientowaną minę.

_____________________________________________________________________________

Gdybyście mogły dostać dzisiaj jedną wymarzoną rzecz. Tylko i wyłącznie jedną. Co byście wybrały? :)

Twitter.