XXIX

Epizod XXVIII.

Rzuciłam się na walizkę i wyjęłam z niej kilka rzeczy. Zerknęłam za okno. Była prawie dziewiętnasta, a mimo to na dworze było jasno i ciepło. Założyłam dżinsowe rurki, T-shirt i rozpinaną bluzę w kanarkowym kolorze. Rozpuściłam swoje włosy i poprawiłam makijaż. Szybko założyłam białe trampki i zerknęłam na wyświetlacz telefonu. Dziewiętnasta zero zero. Kiwnęłam z niedowierzaniem głową słysząc pukanie do drzwi. Zerknęłam w lustro i otworzyłam Piotrkowi.

- Mamy pół godziny. – powiedział wyciągając mnie z pokoju. – Pospiesz się.

Zamknęłam szybko drzwi i schowałam klucz do kieszeni bluzy. Nowakowski złapał mnie za rękę i popędził na dół. Biegłam starając się dotrzymać mu kroku.

- Gdzie idziemy? – zapytałam nie zatrzymując się.

- Zobaczysz. – odparł przyspieszając jeszcze bardziej.

Po chwili znaleźliśmy się na parkingu. Piotrek otworzył swoje auto. Szybko zajęliśmy miejsca.

- Pasy. – powiedział odpalając silnik.

Wywróciłam oczami, ale posłusznie wykonałam polecenie.

- Piotrek, za pół godziny musimy być z powrotem w Spale. – przypomniałam mu rozbawiona.

Jak na zawołanie środkowy przyspieszył. Nie jechaliśmy długo, nie minęło nawet pięć minut. Dobrze znałam tę ulicę. Przebiegałam tędy codziennie. Odpięłam pasy i wyskoczyłam z auta.

- Dokąd teraz? – zapytałam Piotrka.

Nowakowski wyjął z bagażnika wielki wiklinowy kosz, chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę parku. Rozłożyliśmy koc i rozsiedliśmy się na trawie. Okolica wiosną była naprawdę piękna. Wszędzie widać było zieleń, słońce przyjemnie grzało mimo późnej pory.

- Okej. Na randkach robi się trzy rzeczy. – powiedział Nowakowski prostując nogi.

Zerknęłam na niego zaciekawiona.

- Ogląda się filmy, tańczy się i dużo się je. – wyliczył na palach.

- Skąd masz takie informacje? – zapytałam rozbawiona.

- Od Igły. – odparł z taką miną, jak gdyby wszystko co mówi Ignaczak było święte i prawdziwe.

W koszu oprócz  jedzenia był laptop. Zaczęliśmy oglądać najlepsze sceny z różnych komedii wybuchając co chwilę śmiechem. W ekspresowym tempie zjedliśmy całe jedzenie.

- Skąd wytrzasnąłeś te babeczki? – zapytałam.

- Staszek pomógł. – odparł. – Wysłałem go do piekarni.

- Biedny Staszek. – zaśmiałam się wyobrażając sobie natrętnego Nowakowskiego proszącego o przysługę.

- Zostało trzynaście minut. – powiedział zerkając na zegarek,

- Nie mam ochoty wracać.  – stwierdziłam rozkładając się na kocu.

- Jedzenie zaliczone, film zaliczony. – odparł i wstał. – Tańczymy.

- Tu? – zapytałam rozbawiona. – Chyba sobie żartujesz.

Nowakowski schylił się, włączył muzykę w laptopie i podniósł mnie prawie w ogóle nie używając siły. Przetańczyliśmy kilka szybkich utworów nie zważając na przechodniów. Od nadmiaru piruetów i obrotów zakręciło mi się w głowie.

- Pięć minut. – Piter skrzywił się.

- Musimy częściej organizować te ekspresowe randki. – powiedziałam spoglądając na jego zegarek.

- Teraz najlepsza część spotkania. – stwierdził zadowolony przyciągając mnie do siebie.

- Sprzątamy? – zapytałam rozbawiona.

Ujęłam jego twarz w dłonie i przybliżyłam ją do swojej. Szeroko się uśmiechnęłam i znów poczułam jego wargi na moich. Nie miałam ochoty się od niego odrywać.

- Minuta. – powiedziałam po dłuższej chwili.

- Zawsze można się spóźnić. –stwierdził nie wypuszczając mnie z objęć.

- I dostać pięć dodatkowych kilometrów. – powiedziałam całując go w policzek. – Chodź.

Zebraliśmy szybko wszystkie rzeczy i wróciliśmy do auta. Przez całą drogę z uwagą mu się przyglądałam.

- Co? – zapytał po chwili zerkając na mnie.

- Nic. – uśmiechnęłam się szeroko. – Warto było się spóźnić.

- Dzięki mnie więcej trenujesz. – kiwnął głową robiąc dumną minę. – Jestem częścią twojego sukcesu.

Parsknęłam śmiechem, jednak po chwili zdałam sobie sprawę, że ma cholernie dużo racji. Myślałam, że będę żałować tego, że mu powiedziałam a było wręcz przeciwnie. Pierwszy raz od dawna poczułam się świetnie. Normalnie.

- Będę musiała oddać ci połowę pensji. – stwierdziłam rozbawiona.

- Kawa wystarczy. – wyszczerzył się.

- Wiedziałam! – roześmiałam się zamykając okno w aucie.

Po kilku minutach byliśmy już w Spale. Wyskoczyłam z auta i rozprostowałam nogi. Poczekałam, aż środkowy wyjdzie z samochodu i wspólnie ruszyliśmy do góry. W myślach modliłam się, żeby nie spotkać Marka, który wpadł już pewnie w furię. Po chwili byłam już na drugim piętrze. Widząc swoje drzwi od razu poszłam w ich kierunku, jednak coś mną szarpnęło. Piotrek przyciągnął mnie do siebie i jeszcze raz pocałował.

- Do zobaczenia później. – uśmiechnął się.

Kiwnęłam głową i uciekłam do swojego pokoju. Moje policzki były czerwone. Wywróciłam oczami widząc te ślady na twarzy i poszłam do łazienki. Obmyłam twarz lodowatą wodą i szybko przebrałam się w szare, sportowe legginsy i biały top. Kiedy zakładałam buty usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Wiedziałam, że to Marek. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się co zrobić. Otworzyć czy poczekać aż pójdzie? Postawiłam na drugą opcję. Po minucie pukanie ustało. Otworzyłam drzwi i niepewnie wychyliłam głowę.

- Bu! – usłyszałam krzyk.

Przerażona krzyknęłam i prawie podskoczyłam w miejscu. Odwróciłam się i zobaczyłam pokładającego się ze śmiechu Kurka a za nim Nowakowskiego, Ignaczaka, Ruciaka i Winiarskiego.

- Świnia. – powiedziałam uderzając go w bark. – Myślałam, że to Marek.

- Edyta! – wrzasnął mój trener stojący na końcu korytarza.

- Złożycie się na jakiś wieniec pogrzebowy, co? – zapytałam wystraszona siatkarzy widząc jak Marek do nas podchodzi.

- Królu najdroższy, to nasza wina. – jęknął Ignaczak unosząc ręce w górę.

- Zagadaliśmy ją. – krzyknął Nowakowski.

- Zajmij się pan swoją siatkówką. – burknął mój trener, chwycił mnie za rękę i pociągnął mnie w stronę schodów.

Kiedy Marek się odwrócił Ignaczak się zamachnął jak gdyby chciał go uderzyć. Wyszczerzyłam się, a reszta siatkarzy zaczęła się śmiać. Trener odwrócił się i spojrzał na nich wszystkich jeszcze raz.

- Idziemy. – warknął, odwrócił się na pięcie i ruszył przed siebie.

_____________________________________________________________________________

No to odliczamy do soboty. :) Jak Wasz poniedziałek?

Twitter.