XXXIII

Epizod XXXII.

- Jakim cudem ona zaszła w ciąże? – krzyknął trzaskając drzwiami w moim pokoju.

- Nie wiesz jak się robi dzieci? – zapytałam zerkając na niego.

- Błyskotliwa jak zawsze. – prychnął ironicznie się uśmiechając. – To ja organizuję to wszystko, wybieram ją z ogromnej grupy dziewczyn a ona?

- Myślisz, że zrobiła to, żeby zrobić ci na złość? – krzyknęłam. – Nie planowała tego, ale trudno. Czasu nie cofnie.

- Niewdzięczna kretynka. – krzyknął kopiąc krzesło. – Daję jej szansę, robię co mogę a ona wszystko niszczy!

- Nie będę sprzątać tego syfu. – powiedziałam  zerkając na przewrócone krzesło.

Marek usiadł obok mnie i próbował się uspokoić.

- Powiedz mi jak można zajść w ciąże mając dwadzieścia lat i całą karierę przed sobą?!  - wybuchnął ponownie i złapał mnie za nadgarstki.

- Ja jej zrobiłam tego dzieciaka?!  - wrzasnęłam wyrywając mu się.

- Co ja mam teraz powiedzieć? – krzyknął. – Zmieniam skład sztafety drużyny bo jakaś idiotka zaszła w ciążę?!

- To już nie mój problem. – odparłam podnosząc z podłogi krzesło.

- Pewnie. – krzyknął. – Wszystkie macie mnie i moją pracę w dupie.

- Chcę pomóc ale nie mam jak kiedy wchodzisz tu, drzesz się bez powodu i rozwalasz mi pokój. – wrzasnęłam.

- Co proponujesz? – zapytał próbując nad sobą zapanować.

Kiedy był zły wpadał w furię, czasem to było nawet zabawne, ale teraz siedziałam tam przerażona. Nie wiedziałam czego się po nim spodziewać.

- Jest nas osiem. – powiedziałam. – Teraz już siedem.

Kiwnął głową zgadzając się z tymi słowami.

- Wybierzmy którąś z pozostałych dziewczyn. – zaproponowałam. – A jeśli będzie trzeba, to poszuka się jeszcze dalej. Sam mówiłeś o ogromnej grupie dziewczyn.

Ostatnie zdanie chyba do zdenerwowało.

- Niedawno nas mierzyliście. – ciągnęłam dalej. – Sprawdź, która miała najlepsze wyniki i gotowe.

- Myślisz? – zapytał niepewnie.

- Nie wiem czy znajdzie się taka, która z tobą wytrzyma… - westchnęłam. – Ale nie mamy nic do stracenia. 

Usłyszeliśmy pukanie do drzwi, więc oboje wstaliśmy i ruszyliśmy w ich kierunku.

- Można? – za drzwiami stał Nowakowski.

- Marek właśnie wychodził. – powiedziałam z uśmiechem otwierając szerzej drzwi.

- Nie prawda. – stwierdził zdezorientowany.

- Prawda. – odparłam wypychając go na korytarz.

- Kolego… - mój trener zaczepił Piotrka kładąc mu rękę na ramieniu.

Zdziwiony siatkarz odwrócił się i spojrzał na Marka.

- Żadnego seksu, jasne? – powiedział wbijając we mnie wzrok.

- Co? – Piter był wyraźnie rozbawiony, ja też się zaśmiałam.

Pokiwałam z niedowierzaniem głową i zamknęłam drzwi swojego pokoju.

- Co tu się stało? – zapytał Nowakowski widząc porozrzucane rzeczy.

- Wkurzył się. – westchnęłam i zaczęłam zbierać wszystkie przedmioty.

- O co mu chodziło z tym seksem? – zapytał rozbawiony siadając na podłodze i pomagając mi w sprzątaniu.

- Karolina, moja znajoma wyjechała. – powiedziałam. – Zaszła w ciąże i teraz Marek ma kłopot, bo sztafeta to cztery osoby, nie trzy.

- Ta twoja sąsiadka? – zapytał zaskoczony.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Łukasz wspominał o niej dzisiaj. – zamyślił się. – Powiedział, że pójdzie za współudział.

Zaśmiałam się przypominając sobie wczorajszą sytuację, mimo, ze wtedy byłam równie wściekła jak Marek dzisiaj.

- Ojcem dzieciaka jest Krystian, ale się nie przyznaje. – powiedziałam po chwili. – Zdenerwowałam się i mu przyłożyłam no. 

- Jak się nie przyznaje? – Piotrek usiadł po turecku i oparł plecy o łóżko.

- Normalnie. To nie jego, zaszła z kimś innym. – machnęłam ręką.

- A ona jest pewna, że to on jest ojcem? – Nowakowski nie odpuszczał.

- No tak. – odparłam.

- No to ja nie widzę problemu. – stwierdził po chwili.

- Trzymasz jego stronę? – zapytałam  zerkając na niego.

- Ja? Nie! – odparł głośno. – Ale jeśli jest pewna, to wystarczą testy na ojcostwo.

- Wiesz ile potrwa, zanim ona udowodni mu to ojcostwo? Dzieciak zdąży pójść do podstawówki.

- Jakim człowiekiem trzeba być, żeby nie przyznać się do własnego dzieciaka? – zapytał.

- Ja mu się w sumie nie dziwię… - powiedziałam cicho. – Dałam mu w twarz, ale gdybym była na jego miejscu…

- Nie przyznałabyś się? – był wyraźnie zaskoczony.

- Dwadzieścia lat, początek kariery, treningi… I nagle dziecko. – powiedziałam. – Przyznałabym się, ale czy zerwałabym ze sportem… Chyba nie.

- Wy jesteście w gorszej sytuacji. –odparł. – On nic nie musi robić, to dziewczyna nosi to dziecko, rodzi je…

- Zazwyczaj tak jest, że to kobieta rodzi. – zaśmiałam się.

- W tych czasach nic już mnie nie zszokuje. – stwierdził machając ręką.

- Feministki. – wyszczerzyłam się.

- Macie więcej praw niż my. – odpowiedział po chwili.

Kiedy wszystko już posprzątaliśmy usiadłam przy stole i otworzyłam apteczkę. Musiałam  zmienić ten opatrunek.

- Daj. – Piotrek przejął sprzęt medyczny widząc jak nieudolnie zdejmowałam bandaż.

Nowakowski zachowywał się jak profesjonalista.

- Nie ruszaj się. – polecił widząc, że cały czas się z niego śmieję.

- Przepraszam. – odparłam próbując się uspokoić.

Skrzywiłam się dopiero wtedy, kiedy poczułam wodę utlenioną na przetartej skórze.

- Boli. – skrzywiłam się prostując palce.

- Trzeba było się tak nie rzucać. – zaśmiał się delikatnie zakładając mi nowy bandaż.

- Należało mu się.

- Trzeba było mnie zawołać. – stwierdził.

- Tobie są ręce potrzebne, mi nie. – powiedziałam  z uśmiechem. – Miałbyś kłopoty.

- Ty nie miałaś.

- Przyznałbyś się, że dostałeś od dziewczyny? – zapytałam wesoło i podziękowałam za pomoc z opatrunkiem.

_____________________________________________________________________________

Weekend! Jakie macie plany? :)

Twitter.