XXXVI

Epizod XXXV.

- Kawa! – krzyknęłam widząc wchodzącego na stołówkę Piotra.

Wrócił naprawdę szybko. Z niecierpliwością czekaliśmy na środkowego.

- Słodki Jezu… - westchnął Paweł biorąc łyk kawy.

Wyciągnęłam rękę po kubek, ale Nowakowski się odwrócił.

- Ej! – pisnęłam.

- Coś za coś. – stwierdził trzymając mój kubek wysoko nade mną.

Próbowałam go chwycić, ale ręce Piotrka były dwa razy dłuższe od moich. Zerknęłam na niego i błagalnym wzrokiem poprosiłam o kawę. Mocno go pocałowałam nie bacząc na reakcję siatkarzy.

- Proszę bardzo. – powiedział wesoło i podał mi kubek.

- Daj pyska. – Krzysiek nachylił się, ale Nowakowski z obrzydzeniem cofnął się do tyłu.

- Od was nie chcę. – skrzywił się i zaczął pochłaniać swoje śniadanie.

- Edyta, bądź tak miła i spłać nasz dług. – Paweł machnął ręką i wbił widelec w jajecznicę.

- Co ja będę z tego miała? – zapytałam podejrzliwie.

- Toż to sama przyjemność. – stwierdził Ignaczak.

- Lubisz całować Pita? – Bartman szturchnął libero.

Nowakowski udawał, że ma odruch wymiotny a Krzysiek przesłał mu całusa w powietrzu.

- No mówiłem, że gej.- powiedział Zbyszek.

- Gdzie moja wejściówka na pokaz Zienia? – zapytałam podsuwając resztę swojego śniadania pod nos atakującego.

- Obiecałem i słowa dotrzymam. – powiedział zabierając się do jedzenia. – Pójdziemy na ten pokaz.

Zaśmiałam się nie biorąc go na poważnie i dokończyłam swoją kawę.

- Panowie, możemy zacząć? –zapytał jakiś dziennikarz.

- Eminencjo, dajże piętnaście minut na śniadanie. – jęknął Ignaczak.

Mężczyzna posłusznie kiwnął głową i odszedł.

- Do jutra. – powiedziałam zgniatając kubek i zbierając się do wyjścia.

- Dokąd to? – Piotrek pociągnął mnie za koszulkę.

- Wszyscy kręcą się wokół was. – stwierdziłam rozglądając się po stołówce. – Wolę mieć święty spokój.

Wyrzuciłam kubek do kosza i ruszyłam w kierunku wyjścia. Przez cały dzień unikałam dziennikarzy jak ognia. Mimo wolnego i tak poszłam pobiegać na stadion. Popołudniu w ośrodku było więcej dziennikarzy niż sportowców. Usiadłam na ławce kończąc kolejną już butelkę wody.

- Pani Edyta Ruciak? – nade mną stanęła młoda kobieta z notesem w ręce.

Kiwnęłam głową i uścisnęłam dłoń dziewczyny. Była niewiele starsza ode mnie. Rozmawiałyśmy bardzo długo, propozycja kobiety naprawdę mnie zaskoczyła. Nie zastanawiałam się długo. Wymieniłyśmy się numerami i obiecałyśmy być w kontakcie. Podekscytowana wróciłam do swojego pokoju i odłożyłam wizytówkę na stolik. Zadowolona wyszłam z pokoju i ruszyłam na dół.

- Pani Edyto, prosimy! – usłyszałam krzyk Bartosza Kurka.

Wokół niego i grupy siatkarzy zgromadziło się sporo dziennikarzy. Zaśmiałam się i zaprzeczyłam kiwaniem głowy.

- Oto przyszłość polskich biegów proszę pana! – krzyknął Ignaczak podbiegając do mnie.

Bartek opowiadał o mnie a Krzysiek w tym czasie prezentował mnie machając rękami niczym modelka reklamująca najnowszy model Audi na konferencji prasowej.

- Szybka, pracowita, zawzięta… - wymieniał Kurek.

- Dziewięćdziesiąt, sześćdziesiąt, dziewięćdziesiąt. – powiedział Krzysiek pokazując ręką mój biust, talię i biodra.

Roześmiałam się widząc miny siatkarzy. Stanęłam pod ścianą i poczekałam aż siatkarze skończą wywiad.

- Celebrytka! – krzyknął wesoło Bartman i wziął mnie pod rękę. – Ile wywiadów dzisiaj zaliczyłaś?

- Ten był pierwszy. – odparłam zgodnie z prawdą. – Ale… Mam coś lepszego!

- Zamieniam się w słuch.- roześmiał się prowadząc mnie do pokoju Krzyśka.

- Sesja zdjęciowa. – powiedziałam dumnie.

Siatkarze zerknęli na mnie zdziwieni.

- Rozmawiałam dzisiaj z jakąś kobietą. Wydaje kalendarz charytatywny ze zdjęciami sportowców.

- A ja? – jęknął Ignaczak napinając biceps.

- Same kobiety. – uśmiechnęłam się. – Cały zysk pójdzie na kupno mammobusu. 

- Fajna sprawa. – kiwnął głową Żygadło.

- Połowa kobiet to znani sportowcy, a reszta to… - zacięłam się nie wiedząc jak dokończyć zdanie.

- Zaczynające karierę dzieciaki?

Potwierdziłam kiwając głową.

- Będę marcem. – stwierdziłam zadowolona.

- W marcu rodzą się najlepsi… - westchnął Kosok.

- Kiedy masz tę sesję? – zapytał Nowakowski.

Wzruszyłam ramionami. Sama nie wiedziałam, miałam czekać nad wiadomość od kobiety, z którą dzisiaj rozmawiałam.

- Zbyszek częściej jest na takich sesjach, niż na boisku. – zaśmiał się Kubiak.

Bartman przyłożył mu poduszką.

- Zbychu, koleżanka czeka na wskazówki.

- Twoje rady chyba mi się nie przydadzą. – stwierdziłam.

- Wierz mi, Bartman jest w co drugiej gazecie. – powiedział Rucek. – O, patrz.

Przyjmujący chwycił jakieś czasopismo i pokazał zdjęcie Zbyszka.

- Najpierw zajmie się tobą banda specjalistów. Fryzjerzy, makijażystki… - wymieniał Bartman.

Zerknęłam na niego rozbawiona.

- Później przyjdzie stylista i wybierze ci jakieś ubranie.

Roześmiałam się słuchając atakującego.

- Obawiam się, że stylista nie będzie potrzebny. – odparłam.

- Co to znaczy, że nie będzie potrzebny? – zapytał Piotrek zerkając na mnie podejrzliwie. 

____________________________________________________________________________

Małe pytanie. Robił ktoś z Was kiedyś szóstkę Weidera? :)

Twitter.