XXXII

Epizod XXXI.

Obudziło mnie głośne pikanie budzika. Szybko go wyłączyłam nie chcąc, żeby Karolina się ocknęła. Umyłam się, ubrałam i wybiegłam z ośrodka. Na zewnątrz było ciepło, ale rześko. Zaciągnęłam się świeżym powietrzem i pognałam do kawiarni. Wzięłam sześć kaw, jedną bezkofeinową. Drogę powrotną pokonałam spacerem. Wciąż czułam skutek wczorajszego treningu, a jako bonus miałam rozwaloną rękę. Po kilkunastu minutach szybszego marszu byłam już w ośrodku. Wbiegłam na drugie piętro i weszłam do swojego pokoju.

- Dzień dobry. – Karolina była już ubrana.

Uśmiechnęłam się i dałam jej bezkofeinową kawę.

- Zobaczymy się na stołówce? – zapytałam widząc, że wychodzi z pokoju.

Kiwnęła głową i trzasnęła drzwiami. Odłożyłam karton z kubkami na stół i szybko się przebrałam. Termometr pierwszy raz od dawna wskazał  ponad dwadzieścia stopni. Adekwatnie do pogody założyłam krótkie dżinsowe szorty i biały, luźny T-shirt. Chwyciłam karton z kawami i wyszłam z pokoju zamykając je na klucz. Tradycyjnie ruszyłam na czwarte piętro i wręczyłam kawę trenerowi. Zostały już tylko cztery. Powoli zeszłam do recepcji i dałam jeden kubek Staszkowi, który właśnie rozwiązywał krzyżówkę.

- Z jakiej to okazji? – zapytał chwytając kawę.

- Pan dobrze wie z jakiej. – wyszczerzyłam się i ruszyłam dalej.

- Edyta!

Cofnęłam się i zerknęłam na dozorcę.

- Denuncjacja. – powiedział. -  Na pięć liter.

Zamyśliłam się.

- Donos? – zapytałam.

- Nie pasuje. – skrzywił się.

- Pozew?

Staszek kiwnął głową i zachwycony wpisał hasło. Kiedy weszłam do stołówki uważnie się rozejrzałam. Przy stole niedaleko drzwi siedział Krystian. Przerwał rozmowę i spojrzał na mnie spode łba. Jego koledzy zerknęli na mnie i wybuchli śmiechem. Uśmiechnęłam się sztucznie, pokiwałam mu i ruszyłam dalej. Stolik, który zawsze zajmowała Karolina był pusty.

- Tu jesteśmy. – Ignaczak pomachał do mnie.

Uśmiechnęłam się blado i jeszcze raz rozejrzałam się po sali. Ani śladu Karoliny. Podeszłam do stoliku siatkarzy i podałam kubek Pawłowi. Kiwnął zadowolony głową i od razu zabrał się do picia. Druga kawa powędrowała do Piotrka, który podziękował mi całując mnie w policzek.

- Zaraz się zrzygam. – burknął Kubiak patrząc na nas.

- Ja jem, debilu. – Bartman skrzywił się i szturchnął Dzika.

Po chwili wstałam i ruszyłam do kuchni. Wróciłam z sałatką owocową – to było jedno z nielicznych dań, które naprawdę było dobre. Zadowolona od razu zaczęłam jeść.

- Co ci się stało? –zapytał Piotrek chwytając moją rękę.

- Obiła mordę sąsiadowi. –powiedział od niechcenia Żygadło machając widelcem, który trzymał w ręce.

Ciszę przerwał śmiech Jarosza, który jak zwykle rozbawił wszystkich, którzy go słyszeli.

- To ten upierdliwy? – zapytał Guma.

Potwierdziłam kiwając głową a siatkarze rozejrzeli się po stołówce szukając mojej ofiary.

- Nieźle. – powiedział z uznaniem Ruciak wbijając wzrok w czerwono-fioletowy nos Krystiana.

- Zrobił ci coś? – zapytał cicho Piotrek.

- Tylko by spróbował… - prychnęłam, mimo, że dobrze wiedziałam, że mój sąsiad jest dwa razy silniejszy.

- Więc obiłaś mu twarz z nudów, bez powodu? – zapytał rozbawiony Bartman.

- Z nudów mogę obić co najwyżej twoją. – stwierdziłam pokazując mu język. – Zdenerwował mnie.

- Boli? – Nowakowski zerknął na moją obandażowaną rękę.

- Nie bardziej niż jego nos. – odparłam zadowolona i kontynuowałam jedzenie.

- Piotrek, ja ci radzę uważać. – powiedział Kubiak. – Możesz dostać w pysk i nawet nie będziesz wiedział za co.

- On dobrze wie za co dostał. – prychnęłam.

- Bo zupa była za słona… - powiedział Ignaczak zerkając na Krystiana.

Jarosz znów się zaśmiał a ja o mało co się nie zakrztusiłam.

- Mogę na chwilę ją porwać? – nagle tuż obok stolika pojawiła się Karolina.

- Tylko na minutę. – odparł Nowakowski spoglądając na moją znajomą.

Szybko wstałam i poszłam za nią. Obie wyszłyśmy  ze stołówki i zatrzymałyśmy się w recepcji.

- Wyjeżdżam. – powiedziała siadając na swojej walizce. – Powiedziałam trenerowi, zadzwoniłam do rodziców.

Kiwnęłam głową. Przerwanie treningów w jej stanie to normalna rzecz. Nie wiadomo, czy chemia którą w nas ładują nie zaszkodziła by dziecku.

- Co ze sztafetą? – zapytałam.

- Znajdziecie kogoś. -  odparła. – Marek ma talent do wyszukiwania diamentów.

- Będzie wściekły. – powiedziałam kiwając głową.

Od kilkunastu miesięcy Marek zajmował się również sztafetą po rezygnacji poprzedniego trenera. Nie będzie zadowolony z wyjazdu Karoliny.

- Nie mam siły się z nim użerać. – stwierdziła. – Nigdy go nie lubiłam. Tak będzie lepiej.

Wzruszyłam ramionami nie mając pojęcia co odpowiedzieć.

- Nieźle mu wczoraj przywaliłaś. – zachichotała spoglądając na drzwi stołówki. – Podobno rano był u dentysty.

Wyszczerzyłam się zadowolona i zerknęłam na swoją obandażowaną rękę. Warto było! Po kilku minutach pożegnałyśmy się. Przytuliłam  ją i życzyłam dużo, dużo szczęścia. Miałam nadzieję, że jak najszybciej wróci do biegania, bo jest cholernie dobra. Po dłużej chwili wróciłam na stołówkę i usiadłam obok Piotrka.

- Gdzie jest mój obiad? – jęknęłam.

Wszyscy siatkarze wymownie spojrzało w sufit, a kilku zawodników wskazało palcem Ignaczaka.

- Edyta! – w stołówce pojawił się wrzeszczący Marek.

- Czy on zawsze musi drzeć tę mordę? – zapytał zirytowany Nowakowski.

- Cicho. – szturchnęłam go. – Straciliśmy jedną dziewczynę w sztafecie,  jest wściekły.

- Chodź ze mną. – krzyknął podchodząc do stolika.

- Przepraszam najmocniej… - Ignaczak zwrócił się do mojego trenera.

Odwróciłam się i błagalnym wzrokiem poprosiłam, żeby Krzysiek nic nie mówił.

- Miłego dnia. – Krzysztof wyszczerzył się a ja odetchnęłam i poszłam za trenerem.

____________________________________________________________________________

Co o TYM sądzicie? :)

Twitter.