XXI

Epizod XX.

Skierowałam się na czwarte piętro. Mimo, że przebiegłam dzisiaj zaledwie kilometr moje nogi były strasznie obolałe. Od jutra miałam wrócić do normalnych treningów – o dziwo, cieszyłam się i to bardzo. Zapukałam do drzwi pokoju trenera i po cichu weszłam do środka.

- Dzień dobry. – powiedziałam widząc trenera Krystiana.

- Gratulacje. – kiwnął głową. – Marek nie mówi o niczym innym, tylko twój wyścig.

- Przepraszam. – zaśmiałam się.

Kiedy w pokoju pojawił się mój trener z zadowoleniem przyznał, że udało mu się wprowadzić kilka zmian do mojego planu dnia. Nie musiałam już wstawać tak wcześnie, jednak miałam mniej czasów wieczorem. Wzięłam gotowe kartki, jeszcze raz podziękowałam trenerowi i pobiegłam na stołówkę. Zauważyłam siedzącą samotnie Karolinę, więc od razu się do niej dosiadłam.

- Jak tam? – zapytałam wesoło.

- Chyba dam sobie spokój. –skrzywiła się. – Byłam piąta.

- Piąta, a nie ósma. – przypomniałam jej. – Nie możesz rezygnować z powodu jakichś głupich pomiarów.

Karolina szybko dokończyła swój posiłek i uciekła. Ja zostawiłam swoje kartki na stoliku i poszłam do kuchni po swoją porcję. Kiedy wróciłam kartki zniknęły z mojego miejsca. Rozejrzałam się po stołówce. Siatkarze przywołali mnie do siebie machając moimi papierami.

- Edyta! – usłyszałam wrzask Ignaczaka. – Wyjaśnisz mi coś?

Powoli i niepewne podeszłam do stolika siatkarzy i usiadłam naprzeciwko libero.

- Co to ma być? – pomachał moim planem.

- Super, nie? – zapytałam z entuzjazmem. – Wreszcie ludzkie godziny.

- Czy to sobie zdajesz sprawę, że masz wolne wtedy kiedy my trening i na odwrót?

- Będę tęsknić. – roześmiałam się.

- A kawa będzie? – Zagumnego interesowała tylko jedna rzecz.

- Mieliśmy umowę. – odparłam. – Ja swój honor mam.

- Coraz mniej podoba mi się ten Marek… - mruknął Piotrek zerkając na moje kartki.

- Jak mam beznadziejny plan, mówisz, że go nie lubisz. Kiedy mi pomaga i poprawia sytuację, dokładnie to samo. – stwierdziłam zirytowana.

Nowakowski wzruszył ramionami a ja chwyciłam sztućce.  Z obrzydzeniem odsunęłam kawałek mięsa i zabrałam się za warzywa.

- Wegetarianka? – jęknął Kubiak.

Bartman wbił widelec w mojego kurczaka i  porwał go na swój talerz. Zerknęłam na niego rozbawiona a ten wyszczerzył się nie przerywając przeżuwania jedzenia

- Zwierzęta mają prawo do życia, one też czują. – krzyknął Kurek parodiując nawiedzonego obrońcę praw zwierząt.

- Upieczony kurczak też? – zapytał zdziwiony atakujący.

- Śmiem twierdzić, że to nawet obok kurczaka nie leżało.

Bartman skrzywił się i głośno przełknął zawartość. Nabiłam na widelec kawałek ziemniaka i wróciłam do pochłaniania swojego posiłku.

- Ecia, komu ty właściwie kibicujesz? – zapytał znienacka Żygadło.

- Ecia? – roześmiałam się.

- Nie zmieniaj tematu. – powiedział Ignaczak grożąc mi palcem.

- No jak to komu? – zapytałam zirytowana. – No wam.                                           

- Ja o klub pytam. – westchnął Łukasz.

- Na pewno nie Ruskom. – odparłam. – Swoją drogą, mógłbyś już wrócić do nas.

- Trzeba być patriotą. – szturchnął go Jarosz.

- Rudy, ty nie lepszy. – odpowiedziałam. – Włochy.

- Z ziemi włoskiej do Polski! – powiedział próbując obronić swoją teorię.

Pomachałam z niedowierzaniem głową.

- Więc który polski klub jest najlepszy?

- Ja to w sumie na siatkę nie patrzę… - skłamałam machając ręką.

Najwyraźniej byłam kiepską kłamczuchą, bo siatkarze wciąż czekali na odpowiedź. Nagle do stołówki wbiegł Ruciak krzycząc w niebogłosy.

- Wiem! – wrzasnął i usiadł obok Ignaczaka.

Wszyscy zerknęli na niego nie mając pojęcia o co mu chodzi.

- Siostra kuzynki mojego ojca ma brata ciotecznego, którego żona jest chrzestną siostry kuzynki twojej matki.

- Co? – zapytałam rozbawiona nie rozumiejąc ani słowa.

Michał powtórzył ten ciąg jeszcze raz, a ja mimo to wciąż nie miałam pojęcia o kim on mówi.

- Jakieś nazwiska? – jęknęłam.

- Nowak.

- Nowak? – roześmiałam się. – Wiesz ile jest Nowaków?

- Ale ja mam rację. – powiedział z entuzjazmem w głosie.

- Michał, chyba bym wiedziała, że mam siatkarza w rodzinie! – odparłam.

- No posłuchaj mnie, siostra kuzynki mojego…

Kiwnęłam przecząco głową, reszta siatkarzy zrobiła dokładnie to samo.

- Nie masz żadnego Nowaka w rodzinie?

- No mam, ale… - zacięłam się. – Każdy ma Nowaka w rodzinie.

Zrezygnowany Michał poszedł do kuchni po swój obiad. Zerknęłam na siedzącego obok mnie Kosoka, który potrząsał głową i słuchał muzyki. Zadowolona zauważyłam, że ma takie same słuchawki jak ja – różniły się tylko kolorem. Grzesiek prawie wszędzie słuchał muzyki, z odtwarzaczem rozstawał się tylko wtedy, kiedy była taka potrzeba. Przechwyciłam jego słuchawki chcąc sprawdzić czego słucha środkowy.

- Grzesiek, jesteś moim mistrzem. – krzyknęłam zaskoczona słysząc piosenkę Republiki.

- Ta piosenka jest… - zanucił Ignaczak.

- … pisana dla pieniędzy! – zaśpiewaliśmy równo z Kosokiem i przybiliśmy sobie piątkę.

Z duchu podziękowałam tacie, który „torturował” mnie taką muzyką od najmłodszych lat. Resztę obiadu spędziliśmy na śpiewaniu różnych piosenek – od Ich Troje po Gotye, gdzie najbardziej wykazał się Michał Winiarski. Znaczna część  sportowców szybko uciekła ze stołówki słysząc nasze wokale.

___________________________________________________________________________

Wiosna! :) Już niedługo mecz! Jaki wynik obstawiacie? :>

Twitter.