LXXI

Epizod LXX.

- Piotrek! – krzyknęłam.

- Ciszej. – jęknął podbiegając do mnie. – Spieprzamy. Chłopacy już wiedzą, wyjeżdżamy za dwadzieścia minut.

- Co jest? – zapytałam rozbawiona.

- Byłaś w łazience?

- Nie. – odparłam po chwili namysłu.

- Bierzemy bagaże i idziemy na dół. – chwycił mnie za rękę i zaciągnął do naszego pokoju.

- Mój bagaż jest w innym hotelu. – zaśmiałam się. – Przyjechałam z Markiem.

Zadzwoniłam do trenera, obiecał zabrać ze sobą moją walizkę. Tutaj miałam tylko swoją torbę, w której miałam dokumenty, telefon i inne pierdoły. Kiedy Nowakowski zabierał swój bagaż z ciekawości zajrzałam do łazienki i od razu tego pożałowałam.

- Jezu… - jęknęłam szybko zamykając drzwi i zasłaniając usta ręką.

Wszyscy szybko zebrali się na holu głównym. Nie jedząc śniadania uciekliśmy z hotelu najszybciej jak to było możliwe.

- Andrea nas pokarał za to wczorajsze chlanie. – jęknął Bartman wsiadając do autobusu. – Nie zdążyłem nawet wejść pod prysznic.

- To nie Andrea, tylko Piotrek. – stwierdziłam rozbawiona.

- Przecież on jest w najgorszym stanie z nas wszystkich. – odparł Jarosz kładąc się na fotelach.

- Zarzygał całą łazienkę. – skrzywiłam się.

- Piteeeeeeeer. – jęknął Zagumny. – Pić to trzeba umieć.

- Widziałeś te sprzątaczki? – zapytał Nowakowski z pretensją w głosie. – One są przerażające. Nogi z dupy by mi powyrywały za…

- W życiu czegoś takiego nie widziałam. – stwierdziłam z obrzydzeniem. – Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że łazienkę zapaskudziła połowa kadry, a nie on sam.

- Zaraz ja się zrzygam. – powiedział Winiarski chwytając się za usta. – Zmieńcie temat. 

- A ja się czuję bardzo dobrze! – stwierdziłam wesoło siadając obok Piotra.

- Czyli Nowakowski zanim zarzygał łazienkę… - uśmiechnął się znacząco Bartman.

- On? – zaśmiałam się. – Zasnął.

- Jeszcze raz ktoś wspomni o rzyganiu…- zaczął Winiarski.

- Rzyganie. – powiedział Zagumny wbijając wzrok w siatkarza. – Co mi grozi?

Michał machnął ręką i przykrył się szarą bluzą. Po kilku minutach ktoś do mnie zadzwonił. Skacowani siatkarze jęknęli słysząc głośny dzwonek. Wyrzuciłam wszystkie rzeczy z torebki na siedzenie i chwyciłam telefon.

- Już? – zapytałam zaskoczona, kiedy dowiedziałam się, że Marek jest już w samolocie. – Do zobaczenia w Rzeszowie.

Chwyciłam swoją torebkę chcąc zapakować do niej z powrotem wszystkie rzeczy, kiedy wydarł mi ją Piotrek i przyłożył ją sobie do twarzy.

- Jezu, nie! Błagam... – jęknęłam.

Nowakowski znów zwrócił zawartość swojego żołądka. Tym razem ucierpiała moja torebka.

- Zatrzymajcie to. – wrzasnął Zagumny.

Piotrek wyleciał z autobusu i pognał do łazienki. Ja chwyciłam swoją torbę i wyrzuciłam ją do pierwszego kosza, który zobaczyłam po wyjściu z autobusu. Wróciłam na swoje miejsce i zaczęłam upychać swoje rzeczy w kieszeniach. W bluzie schowałam dokumenty, krem do rąk, chusteczki i gumę do żucia, a do kieszeni spodni włożyłam telefon i klucze.

- Edyta, przepraszam… - jęknął Piter wsiadając do autobusu.

- Torebka od Prady poszła się jeb…

- Bartman! – krzyknęłam rozbawiona. – Mnie na Pradę nie stać.

- Kupię ci inną. – powiedział Nowakowski przytulając mnie.

Pokiwałam z niedowierzaniem głową i rzuciłam w niego paczką gum do żucia.

- Facet obrzygał jej torebkę, a ta nie ma pretensji. – stwierdził ze zdumieniem Bartman.

- Lepiej, że wycelował w torebkę niż we mnie, nie?

- Będzie zemsta. – powiedział po chwili Zagumny. – Ona zapaskudzi ci kiedyś tapicerkę, zobaczysz.

- Mogłabym już kopać sobie grób. – prychnęłam.

- Aleś ją sobie ustawił! – ryknął wesoło Paweł i przybił piątkę Nowakowskiemu.

- Czy w tym autobusie jest ktoś, kto zachował umiar i nie będzie dzisiaj rzy…

- Edyta! – jęknął zirytowany Winiarski.

Wstałam i usiadłam za trenerem kadry, który namiętnie grał w karty z częścią sztabu. Wszyscy mierzyli się wzrokiem jak gdyby grali na śmierć i życie. Z niekrytym rozbawieniem obserwowałam im umiejętności taktyczne. Rozbroił mnie Olek, który grał z okularami przeciwsłonecznymi na nosie – wszyscy widzieli jego karty.

- Olek… - powiedziałam cicho i gestem pokazałam mu, żeby zdjął szkła.

- Edyta! – zdenerwowani mężczyźni pokiwali głowami.

- Ej! – krzyknął zdenerwowany Olek rzucając okularami. – Przerżnąłem dwie stówy!

Szybko uciekłam do Piotra nie chcąc znów narazić się hazardzistom. Usiadłam obok Nowakowskiego, który momentalnie położył się na moich nogach.

- Jeszcze godzina jazdy i trzy godziny lotu…- westchnęła rozbawiona Iwona, która była dokładnie tak samo zmiażdżona przez Ignaczaka.

Skrzywiłam się i przymknęłam oczy. O niczym innym nie marzyłam tak bardzo jak o powrocie do Rzeszowa. Rzuciłabym się na łóżko i nie wstawałabym przez tydzień, a potem pojechałabym z medalami do rodziców.

- Edyta,  co powiesz na ciążę? – zapytał po chwili Nowakowski.

Zaczęłam kaszleć jak nienormalna, zakrztusiłam się własną śliną.

- Piter! – krzyknął wesoło Krzysiek.

- No co? – wzruszył ramionami.

- Od dziś nie pijesz alkoholu. – powiedziałam stanowczo.

- Jestem trzeźwy. – powiedział zirytowany.

-Trzeźwy człowiek nie ucieka z hotelu po zarz…

- Edyta! – krzyknął Winiarski.

- No przepraszam! – machnęłam ręką. – Ja nie będę teraz rodzić żadnego dzieciaka!

- Nie teraz. – jęknął Piotr. – Za dziewięć miesięcy.

- Mam igrzyska za rok, odpada. – stwierdziłam.

- Za dwa lata?

- Mistrzostwa Świata. Już drugie.

- Za trzy?

- Kolejne mistrzostwa Europy. – powiedziałam wesoło. - Pociągnę do wieku emerytalnego, potem możesz robić z moją macicą co chcesz.

- To by była oryginalna przysięga małżeńska, co? – stwierdził Ignaczak. – „I możesz robić z moją macicą co chcesz”.

- Amen.

- Chcę dziecko. Teraz. – odparł obrażonym tonem, jak gdybym zabrała mu lizaka i nie chciała go oddać.

- To sobie zrób. – wzruszyłam ramionami.

Piotrek wymienił znaczące spojrzenia z Krzyśkiem.

- Uprzedzę twoje pytanie. – westchnęłam. – To byłby gwałt.

Nowakowski skrzywił się, przewrócił na drugą stronę i kontynuował drzemkę.

____________________________________________________________________________

Dobra, pochwalcie się. Kto zobaczy Ligę Światową na żywo? :)

Twitter.