LXXXVI

Epizod LXXXV.

Obudziłam się wcześnie rano, Piotr jeszcze spał. Budziłam się kilka razy, wciąż myślałam o tamtej dziewczynie. Podeszłam do balkonowych drzwi i szarpnęłam zasłony. Uśmiechnęłam się widząc słońce. Otworzyłam swoją walizkę i wyciągnęłam z niej kilka rzeczy. Ruszyłam do łazienki, w której umyłam się, zrobiłam makijaż i założyłam ubrania. Wróciłam do pokoju i chwyciłam swoją torbę. Wrzuciłam do niej mnóstwo rzeczy i zostawiłam liścik Piotrkowi. Po cichu wyszłam z pokoju i ruszyłam na podbój zaspanego Rzymu. Wzięłam kilka głębszych oddechów i zatrzymałam się przy kawiarni, w której wczoraj jedliśmy lody. Usiadłam przy stoliku stojącym najbliżej lady – dziewczyna nie miała wyjścia, musiała podejść. Dzisiaj była sama, ja też.

- Mogę przyjąć zamówienie? – zapytała po angielsku patrząc w innym kierunku.

- Jeszcze się zastanawiam. – odparłam przyglądając jej się.

Wbiłam wzrok w kartę, ale uważnie ją obserwowałam. Ta twarz, ten głos… Cholera, to musiała być ona. Miałam ochotę rzucić się na nią, mocno ją przytulić, zapytać ją co się stało.

- Przepraszam?

- Tak?

- Co pani zrobiła? – zapytałam wskazując jej rękę, miała paskudną bliznę przy nadgarstku.

- Chce coś pani zamówić? – unikała odpowiedzi.

- Grillowany bakłażan z ziołami. – odparłam widząc, że nic mi nie powie. – I szklankę wody.

Dziewczyna przyjęła zamówienie i poszła do kuchni. Po chwili wróciła i stanęła za ladą. Wbiłam w nią wzrok. Zerknęła na mnie błagalnym spojrzeniem i kiwnęła głową. Nie wytrzymałam. Wstałam ze swojego miejsca i do niej podeszłam.

- Chciałaby pani zamówić coś jeszcze?

- Beata, przestań. – poprosiłam. – Proszę cię…

- Edyta… - dziewczyna rzuciła się na mnie i mocno mnie przytuliła.

- Nie mogę uwierzyć, że żyjesz. – szepnęłam wplatając swoją rękę w jej włosy. – Co ty tu robisz? Dlaczego nie wróciłaś do domu? Czemu…

Drzwi kuchni otworzyły się, kucharz przywołał Beatę a ja zostałam sama. Usiadłam na swoim miejscu. Po kilku minutach przyszła do mnie z moim zamówieniem.

- Porozmawiaj ze mną – powiedziałam, kiedy chciała odejść.

Musiała obsłużyć innych klientów, którzy pojawili się w kawiarni. Kiedy ona przyjmowała zamówienie ja odebrałam telefon – dzwonił zdenerwowany Piotrek, który najwyraźniej nie znalazł mojej kartki. Obiecał, że zaraz do mnie dołączy. Zabrałam się za jedzenie. Cały czas patrzyłam na Beatę. Miałam milion pytań. Jakim cudem udało jej się uciec? Dlaczego jest we Włoszech? Czemu jej rodzina nic nie wie? Co się stało z resztą dziewczyn? Kim był tamten facet?

- Dlaczego mnie nie obudziłaś? – zapytał z wyrzutem Piotrek całując mnie w policzek.

Zajął miejsce naprzeciwko i chwycił kartę.

- Nie chciałam. – uśmiechnęłam się.

- Przepraszam? – Nowakowski przywołał do siebie kelnerkę.

Dziewczyna podeszła i jak gdyby nigdy nic przyjęła zamówienie. Zaraz potem weszła do kuchni.

- Wszystko w porządku? – zapytał biorąc łyk mojej wody. – Coś się stało.

- Ta dziewczyna to Beata. – szepnęłam podekscytowana.

Piotrek rozbawiony kiwnął głową i odłożył kartę. Myślał, że żartuję. Po kilku minutach Beata przyszła z jego zamówieniem.

- Grazie. – Piotr grzecznie podziękował i zabrał się za jedzenie.

- Beata. – powiedziałam zerkając na Nowakowskiego. – Musimy porozmawiać, ja chcę…

Kelnerka zerknęła na Piotrka, który o mało co się nie udławił.

- Wie o wszystkim. – westchnęłam.

Beata zerkała raz na mnie a raz na niego.

- Beata, miło mi. – moja przyjaciółka wyciągnęła dłoń w stronę Piotra, który siedział i był po prostu przerażony.

- Cześć. – uścisnął jej rękę i zrobił miejsce obok siebie.

- Nie mogę z wami usiąść, jestem w pracy.

- Muszę z tobą porozmawiać. – powiedziałam. – Jak udało ci się…

- Wieczorem. – poprosiła. – Znajdziesz czas?

Zerknęłam na Piotra, który kiwnął głową.

- Kończę o osiemnastej. Przyjdź po mnie tutaj. Sama.

Pospiesznie odeszła od naszego stolika i ruszyła do innych klientów.

- Mówiłaś, że tylko ty uciekłaś. – powiedział zaskoczony szeptem.

- Bo tak było. – odparłam.

- Co ona tu robi? Dlaczego jej rodzina o niczym nie wie? Co z…

- Nie wiem. Nic nie wiem. Porozmawiam z nią wieczorem. Wciąż nie mogę uwierzyć, że ją widzę… Myślałam… - pokręciłam z niedowierzaniem głową.

- Idę tam z tobą. – stwierdził Nowakowski.

- Nie. Mam iść sama. Muszę z nią porozmawiać.

- Chcę wiedzieć co z tym facetem. – odparł.

- Powiem ci wszystko co wiem, obiecuję.

- Nie. Też tam idę.

Głośno westchnęłam i skończyłam jeść swoją porcję. Rozejrzałam się wokół. Beata pracowała, biegała od stolika do stolika. Kiedy Piotrek skończył jeść wsiedliśmy w taksówkę i przejechaliśmy ponad trzysta kilometrów. Zapłaciliśmy fortunę taksówkarzowi i usiedliśmy na plaży.

- Myślisz, że wie kto zrobił? – zapytał rzucając kamieniami do wody.

- Nie mam pojęcia. Próbuję wymyślić cokolwiek ale kompletnie nie wiem jakim cudem ona żyje. Dlaczego nie powiedziała nic rodzinie?

- Ja muszę tam iść. – odparł.

 Po spacerze i zwiedzeniu tej małej miejscowości wróciliśmy do Rzymu. Przebrałam się i poszłam do kawiarni. Piotrek był ze mną.

- Co on tu robi? – zapytała niezadowolona.

- Wiem o wszystkim, muszę się dowiedzieć kto to zrobił.

- Nie martw się, tamten facet nie zrobi już nikomu krzywdy. – odparła ściskając pięści.

- Beata, proszę…

- Chodźcie. – powiedziała podchodząc do swojego auta. – Porozmawiamy u mnie. 

____________________________________________________________________________

Dziewczyny, udało się! Jesteście cudowne! Bilet zdobyty. Gdybyście tylko widziały reakcję mojego przyjaciela... Warto było! Uwielbiam spełniać czyjeś marzenia. :) Jeszcze raz wielkie dzięki, jesteście najlepsze!

Twitter.