LXXVII

Epizod LXXVI.

Przez cały czas nie mogłam sobie poradzić z tymi cholernymi łzami. Cały czas nie mogłam uwierzyć w to co się stało. Kurczowo ściskałam w pięści medal, tak jakby miał zaraz zniknąć.

- Edyta Ruciak-Nowakowska. – pobiegł do mnie reporter z Polski, na mikrofonie miał logo TVP1.

- O nie, nie teraz. – jęknęłam rozbawiona i schowałam się za kawałkiem flagi, którą byłam wciąż okryta. – Mam niewyjściową twarz.

Wytarłam łzy i starałam się opanować, co było naprawdę trudne.

- To nasz trzeci złoty medal na tych igrzyskach, gratulacje. Mimo sporych sukcesów niewielu na ciebie stawiało.

- Obiecałam trenerowi, że udowodnię, że warto było we mnie zainwestować. Lepszego dowodu niż ten medal chyba nie ma. – uśmiechnęłam się.

- Co teraz zamierzasz zrobić?

- Biegnę na halę numer dwa kibicować siatkarzom. – wyszczerzyłam się.

- Dziękuję bardzo i jeszcze raz gratuluję. – mężczyzna wyciągnął dłoń w moją stronę.

- Dzięki. – uścisnęłam jego rękę, klepnęłam go w ramię i pobiegłam w stronę Marka.

Był niesamowicie szczęśliwy. Chyba po raz setny rzuciłam mu się na szyję. Po kilkunastu minutach opuściliśmy stadion i ruszyliśmy w kierunku wioski olimpijskiej. Zamierzałam iść do siatkarzy, ale powstrzymał mnie mój trener. Zostało im do zdobycia kilkanaście punktów, nie zdążyłabym nawet dotrzeć na miejsce.

- Jesteś wielka, mała. – uśmiechnął się Marek oglądając medal.

Po kilku minutach wrócił do siebie i zostawił mnie samą. Odbierał telefon za telefonem, do mnie też co chwilę ktoś się dobijał. Porozmawiałam z rodzicami i Hubertem. Później wyłączyłam telefon i odpaliłam laptopa. Szybko znalazłam transmisję z meczu siatkarzy. Prowadzili dwa do zera w setach, a do zwycięstwa brakowało im kilku punktów. Ostatni punkt zdobył Michał Winiarski, który przebił się przez blok Niemców. Siatkarze zaczęli świętować. Wyłączyłam laptopa i chwyciłam swój medal.  Był zdecydowanie cięższy, niż sobie wyobrażałam. Siatkarze wygrali z Niemcami, a ja zdobyłam złoto i pobiłam trzy rekordy.  Znów poczułam napływające łzy. Zirytowana skuliłam się i schowałam twarz w poduszce. Ten medal wart był wszystkiego. Siedziałam tak przez dłuższy czas próbując uporządkować sobie to wszystko w głowie. Nagle do mojego pokoju wpadł Nowakowski, który zdążył już wrócić do wioski olimpijskiej.

- Edyta… - zatrzymał się przy drzwiach nie wiedząc co robić.

- Co jest? – Ignaczak wpadł do pokoju.

Wytarłam łzy z twarzy i uśmiechnęłam się do siatkarzy.

- Gratulacje. – powiedziałam. – Zdążyłam na końcówkę trzeciego seta.

- To nie koniec świata. – szturchnął mnie Krzysiek. – To twoje pierwsze igrzyska, czekają cię jeszcze co najmniej dwa.

- Ale…

- Cztery lata temu nie przywieźliśmy z Londynu nic. Nikt się nie załamał, ty też nie możesz. – stwierdził Nowakowski przytulając mnie.

- Nie widzieliście biegu, prawda? – zapytałam uśmiechając się.

- Co? Falstart? Zaliczyłaś glebę? – wyszczerzył się Ignaczak. – Zdarza się.

Wyjęłam medal z kieszeni bluzy i rzuciłam go Krzyśkowi. Opadła mu szczęka na widok złotego krążka.

- To jakaś zabawka wyprodukowana w Chinach kupiona w kiosku przed stadionem, prawda? – zapytał Ignaczak wgryzając się w medal.

- Jak swój zdobędziesz to sobie pogryziesz. – powiedziałam rozbawiona zabierając mu medal.

- Widzieliście ją? – zapytał Bartman, który wpadł do mojego pokoju.

Libero chwycił mojego laptopa i zaczął szukać jakiegokolwiek nagrania.

- Idę korytarzem i spotykam Pyrek. Mówi, że mamy kolejne złoto. No to wiadomo, bajeruję ją, gratuluję a ona mówi, że to nie jej tylko Nowakowskiej.  – wrzasnął.

- Nie krzycz tak, wszyscy cię słyszymy. – zaśmiałam się. – Monika Pyrek wie kim jestem!?

Wszyscy siatkarze wyściskali mnie i na zmianę oglądali złoty medal.

- Dobra, mam! – krzyknął Ignaczak i włączył film znajdujący się na stronie TVP1.

Panowie wbili wzrok w ekran. Cały dystans pokonałam w 10 sekund i 47 setnych. Kiedy biegłam dałabym sobie rękę uciąć, że to trwało kilka minut. To było dziwne, oglądać to z tej perspektywy. Nagrali dosłownie wszystko. Bieg, wrzeszczącego Marka, mnie na kolanach, wręczenie medalu, Mazurka Dąbrowskiego i wywiad z dziennikarzem.

- I ty tak ryczysz od godziny? – zapytał Bartman.

- Już nie. – rzuciłam w niego poduszką.

- Zdobyć złoto olimpijskie… Dziewczyno, czy ty w ogóle wiesz co właśnie zrobiłaś? – zapytał Zagumny oglądając medal.

Kiwnęłam twierdząco głową i założyłam swój medal.

- Nie oddasz go, prawda? – zapytał rozbawiony Ignaczak.

- Za nic. – ścisnęłam krążek.

Siatkarze po kilkunastu minutach rozeszli się do swoich pokoi, chyba tak samo jak ja nie wierzyli w złoty medal na mojej szyi.

- Wiedziałem, że dasz radę. – Nowakowski mocno mnie przytulił.

- Teraz kolej na was. – uśmiechnęłam się. – Ćwierćfinał z Francją?

- Dokładnie.

- Półfinał z Rosją, finał z Brazylią… - rozmarzyłam się.

- Z Brazylią?

- Chcę zobaczyć Fontelesa w akcji. – zaśmiałam się.

- Zaraz zobaczysz Nowakowskiego w akcji. – stwierdził.

- Nie mam siły. – odparłam rozbawiona. – Panie Nowakowski, proszę oszczędzać się na mecze!

- Mam bardzo dużo sił. – powiedział całując moją szyję.

- O nie, zapomnij. – odsunęłam się. – W Rio tylko i wyłącznie sport.

Piotrek skrzywił się i nie przestał się do mnie dobierać.

- Pokaż złoty medal to pogadamy. – pocałowałam go w czubek nosa.

Nowakowski chwycił mój medal i pomachał mi nim przed twarzą. Pokiwałam z niedowierzaniem głową i pocałowałam go. Posiedzieliśmy jeszcze chwilę a później każdy zajął się sobą. Wzięłam prysznic i schowałam swój medal na samym dnie walizki.

- To jakiś pieprzony sen. – powiedziałam sama do siebie.

Zgasiłam światło i wskoczyłam do wielkiego łóżka. Byłam wykończona.

____________________________________________________________________________

Poleci mi ktoś jakieś fajne miejsce na wakacje? :)

Twitter.