LXXII

Epizod LXXI.

Do Polski wróciliśmy dopiero wieczorem. Siatkarzy przywitało stado dziennikarzy, zorganizowano nawet konferencję prasową. Wyczerpana usiadłam niedaleko sportowców i bawiłam się z Sebastianem, synem Ignaczaka. Zawodnicy również nie byli zachwyceni – nie mieli siły ani chęci odpowiadać na pytania zadawane przez reporterów.

- Cieszycie się, ze zwycięstwa? – Nowakowski przedrzeźniał jednego z dziennikarzy. – Nie, rozpaczamy. Dlaczego ciebie tak nie przepytują?

- Bo mają w dupie bieganie. – odparłam. - A mi to na rękę.

- Zaraz umrę. – jęknął Winiarski. – Powinienem leżeć w łóżku, pić kefir, odpoczywać…

- Trzeba było nie chlać. – stwierdziłam zirytowana ich narzekaniami. – Wszyscy wiecie jak to się skończy a mimo to wlewacie w siebie jeszcze więcej.

- Oszczędź mi tych mądrości życiowych… - westchnął Michał.

- Przepiłam was wszystkich a jestem w najlepszym stanie. – prychnęłam.

Po podsumowaniu mistrzostw przez trenera siatkarze w końcu byli wolni. Zamówiłam taksówkę i z warszawskiego lotniska wróciliśmy do Rzeszowa autem.

- Jesteś zła? – zapytał cicho kiedy jechaliśmy.

Zaprzeczyłam kiwają głową. Niebo zrobiło się granatowe, po chwili zobaczyłam krople deszczu na szybie.

- Nie może pan szybciej? – jęknęłam patrząc na kierowcę.

- To jest Warszawa, droga pani. – westchnął. – Fotoradary stoją co piętnaście metrów.

- Niech pan jedzie, opłacę te mandaty. – stwierdziłam rozbawiona.

- Przyznaj się, jesteś zła. – powiedział Nowakowski dźgając mnie w ramię.

Odpięłam pasy, które i tak mi nie były potrzebne w korku i przytuliłam się do niego.

- Jestem po prostu zmęczona. – odparłam. – Ten urlop to nie był głupi pomysł.

- Gdybyś była w ciąży na pewno byś odpoczęła.

- Myślałam, że już to omówiliśmy. – westchnęłam.

- Ty to omówiłaś. – stwierdził.

- Chcę tydzień urlopu, nie dwa lata. – powiedziałam. – Nie chcę z niczego rezygnować, przecież jest dobrze…

Nie wyglądał na przekonanego.

 - Chcesz, żeby nianie widziały dzieciaka częściej niż my? – zapytałam. – Nie zabiorę go na bieżnię czy siłownię, ty go na mecz też nie.

- Nie zrezygnujesz z biegania, prawda?

- Nie. – odparłam po dłużej chwili. – Marek we mnie zainwestował, poświęciłam mnóstwo rzeczy, żeby…

- Marek. – powiedział i zerknął na mnie z wyrzutem.

- Myślisz, że Andrea byłby zachwycony, gdybyś poprosił go o urlop tacierzyński?

- To co innego.

- Jasne. – stwierdziłam. – Ja siedzę w domu z dzieckiem i kończę karierę a ty grasz dalej. Układ idealny, nie?

- Nie chcę, żebyś kończyła karierę. – powiedział.

- Chcesz. – odparłam wiedząc, że mam rację. – Wtedy nie byłoby żadnego problemu.

- Nie mogę cię do niczego zmusić. – przyznał po chwili.

- Otóż to. – uśmiechnęłam się.

- A gdybyś teoretycznie złapała jakąś większą kontuzję?

- Piotrek! – zaśmiałam się zirytowana. – Sam sobie łap takie kontuzje.

- Nie mogę być w ciąży. – prychnął.

- Słyszałam o takich przypadkach. – odparłam wesoło. – Jak będę na kolejnych badaniach kontrolnych mogę podpytać jakiegoś ginekologa.

- Nie chcę być w ciąży. – skrzywił się.

- Widzisz jak my się dogadujemy? – zapytałam i pocałowałam go. – Ja też nie.

Kiedy dojechaliśmy do Rzeszowa odetchnęłam. Nareszcie. Miałam trzy dni urlopu, później wracałam do normalnego treningu.

- Jeśli jeszcze raz będę narzekał na monotonię, proszę, uderz mnie. – stwierdził rzucając się na kanapę w salonie.

- Nie ma sprawy. – podeszłam do telefonu i wcisnęłam zielony przycisk.

Położyłam się obok Piotra i w skupieniu czekałam na wiadomości. Po chwili załączyła się automatyczna sekretarka. Po kolei odsłuchiwaliśmy wszystkie wiadomości. Raz dzwonił znajomy z gratulacjami, raz konsultantka z jakiegoś banku, raz ktoś z krewnych. Po kilkunastu minutach usłyszeliśmy pikanie i komunikat o usuwaniu wiadomości.

- Twoja kolej. – powiedziałam słysząc, że ktoś dzwoni.

- Ja odbierałem dwa tygodnie temu przy śniadaniu. – jęknął.

Powoli wstałam i niechętnie podeszłam do stolika z telefonem. Podniosłam słuchawkę i przedstawiłam się.

- Edyta, wiej. – krzyknęła moja mama.

- Co? – zapytałam rozbawiona.

- Krystyna zaraz tam będzie. – powiedziała.

- Krystyna? – zdziwiłam się.

- Z gazowni. – wyszczerzył się Piotrek słysząc moje słowa.

Rozbawiona rzuciłam w niego poduszką i usiadłam na kanapie. Moją rozmowę przerwało pukanie do drzwi.

- Muszę kończyć. – szepnęłam do słuchawki i rozłączyłam się. – Nie otwieraj!

- Ktoś puka. – stwierdził nie przestając iść w kierunku drzwi.

- To moja ciotka! – powiedziałam szeptem. – Ona jest walnięta!

- Edyta! – usłyszałam skrzekliwy wrzask.

Piotrek cofnął się metr w tył i zerknął na mnie przerażony.

- Wiem, że tam jesteś, moja droga!

- Nie ma nas! – wrzasnął Piotrek.

- Debil. – parsknęłam rozbawiona i podeszłam do drzwi. – Nie słuchaj jej to wszystko będzie w porządku, zgoda?

- Postaram się. – stwierdził uśmiechając się.

Powoli otworzyłam drzwi naszego mieszkania.

- Witaj ciociu. – uśmiechnęłam się krzywo. – Miło cię widzieć.

- Daruj sobie. – prychnęła. – Musimy poważnie porozmawiać.

Nowakowski odsunął się i ruszył w stronę kuchni.

- Panie siatkarz! – krzyknęła. – Pan też.

Moja ciotka wskazała Piotrowi miejsce na kanapie. Przerażony usiadł obok mnie i złapał mnie za rękę. 

_____________________________________________________________________________

Dopiero środa a ja już ledwo żyję. :c

Twitter.