LXXVIII

Epizod LXXVII.

- Wstajemy, mistrzyni. – w drzwiach mojego pokoju pojawił się Marek.

Wyskoczyłam z łóżka wyspana jak nigdy, mimo, że mój sen trwał tylko kilka godzin. Wzięłam szybki prysznic i przygotowałam się do wyjścia. Założyłam szare leginsy, białe, sportowe buty i biało-czerwoną bluzę. Włosy związałam w kucyka i zrobiłam sobie delikatny makijaż.

- Gotowa na śniadanie? – zapytał Marek kiedy wyszłam z łazienki.

- Jestem głodna jak wilk. – wyszczerzyłam się i włożyłam swój telefon do kieszeni bluzy.

Wspólnie wyszliśmy z pokoju i ruszyliśmy w kierunku olbrzymiej stołówki, która bardziej przypominała jakiś magazyn lub halę. Jedli tam wszyscy sportowcy biorący udział w igrzyskach, każda z reprezentacji miała wyznaczone godziny, których i tak nikt nie przestrzegał. Co chwilę spotykaliśmy kogoś, kto gratulował nam medalu. Marek był dumny jak paw przyjmując komplementy, a ja z trudem panowałam nad swoim śmiechem. Odetchnęłam kiedy w końcu usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy jeść.

- E, celebrytka! – krzyknął Ignaczak. – Nie pamiętasz już nas?

- Sodówka uderzyła do głowy? – zaśmiał się Bartman.

Zerknęłam na swojego trenera. Kiwnął ręką i poszedł usiąść obok swojego znajomego. Dosiadłam się do chłopaków i kontynuowałam jedzenie.

- Co? – zapytałam czując na sobie ich wzrok.

- Wciąż nie wierzą, że wygrałaś. – szepnął  Nowakowski.

- Wyprzedziła brudasy! – krzyknął wesoło Jarosz.

- Zamknij otwór gębowy, rudzielcu. – skarcił go Możdżonek.  – Ktoś usłyszy i dyskwalifikacja gotowa.

- Za brudasy? – zdziwił się.

- Nie wiem co gorsze… Być rudym czy być czarnym? – westchnął Bartman kradnąc mi kiwi z sałatki owocowej.

- Zapytaj Pawła. – roześmiałam się widząc minę rozgrywającego. – Gotowi na Francję?

- Oui. – Bartek kiwnął głową.

- Dzisiaj przyjdę, obiecuję. – powiedziałam.

- Jasne. – Zbyszek prychnął i zabrał mi kolejny kawałek owocu.

- Naprawdę. – uśmiechnęłam się. – Zaraz po treningu wbijam na halę.

Tuż po zjedzeniu śniadania pognałam na trening. Ćwiczenie w Rio było znacznie przyjemniejsze niż w Spale. Marek nie wymagał ode mnie tyle ile w Polsce. Na siłowni kręciło się mnóstwo osób, więc co chwilę poznawałam kogoś innego. Jadąc tu bałam się, że każdy będzie patrzył na każdego wilkiem. Tymczasem wszyscy są życzliwi, korzystają z okazji, zawierają nowe znajomości. Pobiegałam trochę na bieżni, porozciągałam się, poćwiczyłam. Później razem z Markiem pozwiedzaliśmy teren całej wioski olimpijskiej. Obiad zjadłam też razem z trenerem, siatkarze byli już wtedy na hali. Po zjedzeniu posiłku pognałam do swojego pokoju. Na łóżku zauważyłam reprezentacyjną koszulkę Piotrka. Uśmiechnęłam się i szybko zdjęłam swoją bluzę i swój T-shirt. Założyłam prezent od męża i ruszyłam do łazienki. Rozpuściłam włosy i zrobiłam ciut mocniejszy makijaż. Wyjęłam telefon z kieszeni bluzy i wcisnęłam go za gumkę od leginsów – nie miałam żadnych kieszeni. Zawiązałam sznurowadła lewego buta i biegiem ruszyłam na halę. Marek został w swoim pokoju i obiecał dołączyć jak tylko załatwi wszystkie ważne sprawy. Co może być ważniejsze od ćwierćfinału z żabojadami? Po kilkunastu minutach udało mi się dotrzeć do hali. O dziwo nie miałam większych problemów z dostaniem się do odpowiedniego sektora. Przywitałam się z rodzinami siatkarzy, które przyleciały kibicować chłopakom. Poprawiłam koszulkę, która była za duża o kilka rozmiarów i oparłam się o barierkę. Po boisku kręcili się techniczni i niektóre osoby ze sztabu. Dopiero po kilkunastu minutach pojawiły się obie drużyny i zaczęły rozgrzewkę. Pokiwałam rozciągającemu się Piotrkowi. Uśmiechnął się szeroko i kontynuował ćwiczenia. Kilka minut po szesnastej usłyszeliśmy gwizdek sędziego sygnalizujący rozpoczęcie meczu. W polu zagrywki stanął Michał Winiarski. Piłka uderzyła w siatkę. Zły na siebie siatkarz skrzywił się i pokręcił głową. Krzysiek klepnął go i zachęcił do dalszej gry. Co my byśmy zrobili bez Ignaczaka?

- Też myślisz, że to jego ostatnie igrzyska? – zapytała Iwona stając obok mnie.

- Zastanawiam się jak oni sobie bez niego poradzą. – westchnęłam zerkając na siatkarza.

- Trzeba ustąpić miejsca młodszym. – uśmiechnęła się. – Ma trzydzieści osiem lat.

- Widziałaś te maszyny z Rosji? – zapytałam rozbawiona. – Średnia wieku w ich kadrze to czterdzieści lat, a grają na bardzo wysokim poziomie. Oni mogą, to Krzysiek tym bardziej. I Paweł.

- Gdyby mógł, grałby do pięćdziesiątki.

- Niech gra. – wyszczerzyłam się. – Kontuzje dzięki Bogu go omijają, to co to za różnica ile ma lat?

- Nie wiem co będzie, jak zastąpią go kimś innym.

- Zostaje jeszcze Resovia. – uśmiechnęłam się. – A potem piękna i długa kariera trenera.

- Myślisz?

- Uwielbia uczyć, poradziłby sobie. – zaśmiałam się. – Wziąłby Pawła do pomocy i gotowe.

Tak się zagadałyśmy, że nie zauważyliśmy ani pierwszej ani drugiej przerwy technicznej. Siatkarze prowadzili kilkoma punktami, wygrana z Francją zdawała się być tylko kwestią czasu. Po wygranym pierwszym secie siatkarze porozmawiali z trenerem, a później przyszli do nas.

- I jak? – zapytał Nowakowski wycierając twarz ręcznikiem.

- Ładnie. – uśmiechnęłam się i pocałowałam go.

- Przeklęte ćwierćfinały… - wyszczerzył się.

Widać było, że jest zdenerwowany.

- Dacie radę. Ćwierćfinał, półfinał, finał… Jeden pies.

- Łatwo ci mówić, swój medal już masz. – stwierdził rozbawiony.

- Muszę zdobyć jeszcze jeden. – przypomniałam mu. – Ty też, do roboty.

Klepnęłam go w pośladki i oparłam się z powrotem o barierkę. Drugi set oglądałam już w pewnym skupieniu. Francuzi wzięli się za siebie, ale mimo to Polacy wygrali kolejnego seta. Półfinał był coraz bliżej.

- Wiesz jak idzie innym? – zapytał Nowakowski wlewając w siebie picie z butelki.

- Rosja prowadzi dwa do jednego z Kubą. – powiedziałam. – Jeśli wygrają…

- Zagramy z nimi. – kiwnął głową.

Wcisnął mi w rękę butelkę, pocałował mnie w policzek i ruszył z powrotem na boisko. W trzecim secie Andrea dokonał wielu istotnych zmian. Na drugiej przerwie technicznej przeciwnicy prowadzili czterema punktami, trener był wyraźnie zaniepokojony. Na boisko wszedł Michał Ruciak, który moim zdaniem był niedoceniany. Zawsze brał się za czarną robotę. Dzięki perfekcyjnemu przyjęciu siatkarza Paweł spokojnie rozegrał piłkę. Zaraz potem Michał stanął w polu zagrywki i posłał kilka asów pod rząd. Bezradni Francuzi rozglądali się po hali. Dzięki temu Polacy szybko nadrobili stratę i po kilku minutach cieszyli się ze zwycięstwa. Czas rozwalić Rosję.

____________________________________________________________________________

Gdybyście miały po raz ostatni posłuchać muzyki, co byście włączyły? :)

Twitter.