LXX

Epizod LXIX.

Piłka w powietrzu. Serwis uderzył w przyjmującego Włochów. Mężczyzna przewrócił się i nie zdołał odbić zagrywki. Hala wybuchła, polscy siatkarze wbiegli na boisko i razem ze sztabem świętowali zwycięstwo. Rzuciłam się na stojącą obok Iwonę i resztę towarzystwa. Widok tak szczęśliwych siatkarzy był niesamowity. Po wielkim wybuchu radości podbiegli do barierek. Piotrek przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Chwycił mnie w pasie pomagając mi przejść przez barierki. Mocno mnie przytulił i znów pocałował.

- Gratulacje, mistrzu. – uśmiechnęłam się.

- Piotrek! – wrzasnął Igła. – Na podium!

Oboje pobiegli i dołączyli do innych zawodników. Kiedy weszli na najwyższy stopień odebrali złote medale. Wrzeszczeli jak nienormalni, ale kiedy usłyszeli hymn wszyscy stanęli na baczność. Z uśmiechami na twarzy odśpiewali Mazurka Dąbrowskiego. Iwona strasznie się wzruszyła, ja też nie wytrzymałam i poczułam spływające łzy.

- I co beczysz? – zapytał rozbawiony Ignaczak, kiedy zszedł z podium i podbiegł do swojej żony.

- Przecież wygraliśmy. – stwierdził Piotrek wycierając łzy z mojej twarzy.

- Zdolnego mam męża. – uśmiechnęłam się i przytuliłam go.

Nowakowski zdjął medal i założył go mnie.

- Piotr Nowakowski!

- Co jest? – zapytał słysząc swoje nazwisko.

- Indywidualną dostałeś, debilu. – krzyknął Ignaczak. – Idź tam bo dadzą komuś innemu.

Piotrek szybko podbiegł do podium jak gdyby  naprawdę mieli mu odebrać statuetkę. Zadowolony przyjął nagrodę i pomachał nią w stronę Ignaczaka. Czterech Polaków otrzymało takie wyróżnienia. Po zrobieniu zdjęcia grupowego wrócił z powrotem do nas.

- To co teraz? – uśmiechnęłam się. - Urlop?

- Możemy nadrobić podróż poślubną… - rozmarzył się. – Ostatnio nam trochę nie wyszło, co?

Potwierdziłam kiwając głową.

- Później Rzeszów i Resovia. – stwierdził zadowolony.

- Gdzie pojedziemy? – zapytałam.

- Ciechocinek. – zaproponował Ignaczak.

Marek opuścił halę zdecydowanie szybciej. Kiedy my byliśmy jeszcze wewnątrz on wrócił do hotelu.

- Melanż! – wrzasnął Bartman otwierając kolejną butelkę szampana.

Pod ogromny sportowy obiekt został podstawiony reprezentacyjny autobus, który zabrał nas wszystkich do jakiegoś klubu. Panowie świętowali pijąc do upadłego i tańcząc na parkiecie.

- Zmęczony? – zapytałam widząc, że Piotr nie bawi się tak jak reszta.

- Wolałbym inaczej świętować. – stwierdził całując mnie w policzek. – Co powiesz na ucieczkę?

- Nie będą źli? – zaśmiałam się.

- Każdy świętuje na swój sposób. – odparł i zaciągnął mnie na parkiet.

Muzyka była szybka i głośna, ale mimo to przytulaliśmy się jak na jakimś wolnym kawałku.

- Piotrek, wytrzymaj jeszcze trochę. – wrzasnął Kurek widząc jak Nowakowski całuje moją szyję.

- Musisz pić częściej. – stwierdziłam rozbawiona.

Nowakowski jak na zawołanie podszedł do baru, zamówił whisky i od razu ją wypił.

- Spokojnie. – zaśmiałam się, kiedy pochłaniał alkohol w zastraszającym tempie.

Pierwszy raz widziałam pijanego Piotrka. Zaciągnął mnie na parking i dobijał się do zamkniętego autobusu. Płakałam ze śmiechu kiedy błagał kierowcę, którego tam nie było, o zawiezienie go do hotelu. Przesiedzieliśmy na parkingu godzinę, bo wszyscy postanowili wrócić dopiero nad ranem. Kiedy drzwi pojazdu się otworzyły Piotrek rzucił się na siedzenie i przespał całą drogę. Obudziłam go na miejscu. Od razu się na mnie rzucił myśląc, że jesteśmy sami w hotelowym pokoju.

- Pijak. – zaśmiałam się wyprowadzając go z autobusu.

Wchodzenie po schodach było najgorsze. Nowakowski wciąż się potykał, zaliczyliśmy kilka niezłych upadków. Andrea pokiwał głową z niedowierzaniem widząc siatkarza leżącego na schodach. Chyba tylko trener zachował dzisiaj umiar, jeśli chodzi o picie alkoholu.

- Już prawie jesteśmy. – powiedziałam chcąc zachęcić siatkarza.

Niechętnie wstał i ruszył dalej. Odbijał się od ścian, a ja ugięta pod jego ciężarem ledwie stawiałam kolejne kroki. Odetchnęłam widząc numer jego pokoju.

- Dwieście trzy. – krzyknęłam zadowolona i otworzyłam drzwi.

Zaprowadziłam Piotrka prosto do łóżka. Położył na nim, ale chwycił mnie i pociągnął w swoją stronę. Rozbawiona  wylądowałam na siatkarzu. Zaczął mnie nieporadnie rozbierać, był tak pijany, że nawet nie wiedział co robi.

- Może chociaż zamknę drzwi, co? – zapytałam.

Mruknął coś zapewne zgadzając się z moimi słowami. Wstałam, wzięłam klucz i zamknęłam drzwi. Kiedy wróciłam Piotrek już spał rozwalony na całym łóżku. Zdjęłam bluzę i położyłam się obok niego. Oparłam głowę na jego torsie i przytuliłam go. Ocknął się po kilku minutach i znów chciał mnie rozebrać.

- Piotrek, idź spać. – jęknęłam.

Byłam wykończona podróżą, kibicowaniem i świętowaniem. Marzyłam o tym, żeby się wyspać.

- Mieliśmy świętować. – zabełkotał.

- Jutro. – pocałowałam go i zamknęłam oczy.

Po chwili znów usłyszałam głośne chrapanie i zadowolona poszłam spać. Ocknęłam się dopiero w południe. Przetarłam twarz i rozejrzałam się po pokoju. Nigdzie nie widziałam Piotrka.

- Piotr? – krzyknęłam.

Cisza.

- Piter!

Zaniepokojona wyszłam z pokoju i rozejrzałam się po korytarzu. Rozciągnęłam się i ziewnęłam. Miałam zamiar zapukać do pokoju obok, kiedy nagle zobaczyłam Ignaczaka.

- Widziałeś Piotra?

- Na litość boską, nie krzycz… - jęknął. – Nie widziałem go.

- Gdzie on jest… - westchnęłam zirytowana.

Ruszyłam na kolejne piętro w poszukiwaniu siatkarza. 

_____________________________________________________________________________

Wróciłam! :) Jeszcze raz przepraszam za tydzień bez wpisów. Jak minął Wam poniedziałek? :>

Twitter.