LXXVI

Epizod LXXV.

Kolejne miesiące były naprawdę ciężkie. Trenowaliśmy od świtu do nocy, każdy denerwował się zbliżającymi się igrzyskami. Czas w Spale zawsze mijał bardzo szybkom mimo pracy. Od mojej pierwszej wizyty w ośrodku minęły trzy lata. Kiedy to wszystko minęło? Pamiętam, jak poznałam chłopaków, jak Karolina zaszła w ciążę… Teraz jej syn miał prawie dwa lata. Na początku lipca zostałam zaproszona na galę wręczenia powołań do kadry Polski na Igrzyska Olimpijskie 2016. Uroczystość była kolejnym pretekstem do zakupów z Darią i Julią.  Ja i Piotr dotarliśmy na miejsce grubo po czasie, powołania wręczano w kolejności alfabetycznej.

- Piotr Nowakowski. – z dumą obserwowałam jak Piotrek idzie w kierunku sceny i odbiera powołanie.

Reszta siatkarzy dała mu głośne owacje. Mężczyzna na scenie wciąż odczytywał kolejne nazwiska.

- Michał Ruciak. – po kilkunastu minutach  wywołano przyjmującego.

Przyjął powołanie, wymienił uścisk dłoni z wszystkimi stojącymi na scenie .

- Edyta Ruciak-Nowakowska.

Zdenerwowana ruszyłam w kierunku sceny. Mijający mnie Ruciak przybił mi piątkę, co rozbawiło sportowców obecnych w hali. Odebrałam swoje powołanie i wróciłam do siatkarzy. Zaraz po uroczystości udaliśmy się do ogromnej sali w której czekał na nas posiłek. Wieczorem wróciliśmy do Spały i kontynuowaliśmy treningi. Pod koniec lipca, dwudziestego trzeciego pierwsi Polacy wyjechali do Rio. Ja poleciałam dwa dni później razem z innymi lekkoatletami. Na zlecenie siatkarzy wykonałam mnóstwo zdjęć wioski olimpijskiej, naszych pokoi i warunków. Podobało mi się tam od samego początku. Poznałam mnóstwo sportowców z innych krajów, ludzie byli niesamowicie sympatyczni. Czułam, że biorę udział w czymś wyjątkowym. Tydzień później do Rio przybyli kolejni sportowcy, w tym siatkarze. Dni przed rozpoczęciem IO nie różniły się niczym jak dni w Spale. Po prostu trenowaliśmy. Piątego sierpnia było otwarcie igrzysk. Panowie założyli czarne garnitury, białe koszule i czerwone krawaty. Panie musiały założyć czerwone sukienki z białymi akcentami. Mówiąc szczerze, nasze stroje nie wyglądały dobrze, ale nie przejmowałam się tym – i tak większość czasu spędzę tutaj w dresie a nie w sukience. Przejście przez stadion razem z innymi Polakami było niesamowitym doświadczeniem. Dwa dni po otwarciu siatkarze rozgrywali pierwszy mecz z Bułgarią. Wygrali gładko 3:0, najbardziej zadowolony ze zwycięstwa był Ignaczak. Trzy dni po meczu nadszedł czas na preeliminacje. Dzień później eliminacje, a następnie półfinał. Udało się. Siatkarze cały czas mnie dopingowali. Osiem dni po otwarciu był finał. Na moje nieszczęście odbywał się on w tym samym czasie co mecz biało-czerwonych z Niemcami.

- Nie denerwuj się. – Piotrek szturchnął mnie kiedy siedziałam na korytarzu.

- Za dwie godziny będę walczyła o medal, jak mam się nie denerwować. – zapytałam.

- Ja się nie denerwuję. – prychnął Ignaczak.

- Bo potrafisz grać. - odparłam. - I nie grasz dziś finału.

- A ty umiesz biegać. – wzruszył ramionami.

- Nie daj się wyprzedzić brudasom.

- Rasiści. – zaśmiałam się.

Godzinę przed startem zaczęłam się zbierać. Podziękowałam siatkarzom za wsparcie. Od każdego dostałam kopniaka na szczęście, ja również obiecałam trzymać za nich kciuki. Wzięłam swoją torbę, poczekałam na Marka i razem ruszyliśmy w kierunku stadionu.

- Jakiekolwiek miejsce zajmiesz i tak będzie dobrze. – powiedział. – Jesteś w ósemce najszybszych kobiet świata. Pamiętasz swój rekord?

- Pamiętam. Swój, świata i olimpijski. Pobije je wszystkie. Dzisiaj.

- 10 sekund 49 setnych. Dla mnie jesteś najlepsza, pamiętaj.

Po dojściu na stadion przywitałam się z innymi Polakami i zajęłam swoje miejsce. Kilkanaście minut przed startem zrzuciłam dres i potruchtałam trochę w miejscu.

- Jak siatkarze? – zapytałam.

- Prowadzą cztery do dwóch w pierwszym secie. – powiedział po chwili Marek zerkając na wyświetlacz swojego telefonu. – Skup się na bieganiu, poradzą sobie.

Kiwnęłam głową. Wiem, że sobie poradzą. Na kilka minut przed startem przywitałam się z rywalkami.

- Udowodnię ci, że warto było we mnie zainwestować. – stwierdziłam przytulając Marka.

Weszłam na bieżnię i stanęłam przy linii startu. Modliłam się o to, żeby nie wystartować za wcześnie  - trzy lata biegania poszłyby na marne. Ustawiłam się na blokach startowych. Wszystkie w skupieniu czekałyśmy na wystrzał. Serce waliło mi jak cholera – jeśli nie dobiegnę, to zejdę na zawał. Kiedy tylko usłyszałam huk zerwałam się, ale coś było nie tak. Reprezentanta Stanów zaliczyła falstart. Dyskwalifikacja. Dziewczyna zaczęła protestować, ale już po chwili stała za bieżnią zalana łzami. Zerknęłam na Marka, który miał zabójczą minę. Po raz kolejny czekałyśmy na wystrzał sygnalizujący start  - tym razem w siódemkę. Kolejny huk. Wystartowałyśmy wszystkie zgodnie z przepisami. Gnałam przed siebie widząc białą linię mety. Nie zwracałam uwagi na resztę, a mimo to dobrze wiedziałam, że biegnę łeb w łeb z dwiema reprezentantkami Jamajki. „Nie daj się wyprzedzić brudasom”. Nie mając nic do stracenia przyspieszyłam najbardziej jak mogłam. Nogi mnie paliły, a sekundy zdawały się być godzinami. Tuż przed finiszem wypchnęłam klatkę piersiową, bo to ona decydowała o kolejności na mecie. Przebiegłam przez białą linię i zrobiłam jeszcze kilkanaście metrów nie mogąc się zatrzymać. Oparłam ręce na udach i pochyliłam się – z trudem łapałam oddech. Zerknęłam przez ramię na swoje przeciwniczki – wyglądały tak jak ja, były wykończone.

- Edyta! – krzyknął Marek i biegł do mnie przez bieżnię. – Tablica!

Zerknęłam na niego zdezorientowana.

- Spójrz na jebaną tablicę! – wrzasnął.

Odwróciłam się i zerknęłam na ogromny elektroniczny wyświetlacz. Nogi się pode mną ugięły, upadłam na kolana i schowałam twarz w dłoniach. Rozpłakałam się jak dziecko i nie mogłam się opanować. „1. Edyta Ruciak-Nowakowska POL 10,47”. Nie mogłam uwierzyć w to co zobaczyłam na tablicy.  Po chwili był już przy mnie Marek, który wrzeszczał jak nienormalny. Mocno się do niego przytuliłam próbując przestać wylewać łzy. Otarłam krople  z twarzy i owinęłam się biało-czerwoną flagą, którą rzucił na mnie trener. Podał mi rękę i pociągnął mnie ku górze. Wstałam i obiegłam całą stadion wokół po bieżni. Podbiegła do mnie grupa polskich sportowców, wszyscy mnie wyściskali i pogratulowali.

- Przestać wyć, dziewczyno. – zaśmiała się Michalina, która tego dnia miała kwalifikacje do skoku o tyczce. – Wstydu nie rób.

Zdobyłam złoto, pobiłam rekord olimpijski, rekord świata i przede wszystkim swój życiowy rekord. Wyprzedziłam brudasy! Marek popchnął mnie w stronę podium, gdzie mieli mi wręczyć za raz medal. Złoty medal Igrzysk Olimpijskich, obiekt pożądania każdego sportowca, marzenie każdego człowieka biorących udział w tych igrzyskach. Nagroda najlepsza z najlepszych. Nie mogłam uwierzyć, za zaraz mi go wręczą. Obok mnie stały dwie reprezentantki Jamajki – pogratulowałam im  drugiego i trzeciego miejsca. Wejście na podium było niesamowite. Po chwili miałam swój medal na szyi a w ręce ogromny bukiet kwiatów. Po owacjach i wiwatach ludzi na chwilę zapadła cisza. Zaraz potem usłyszałam Mazurka Dąbrowskiego. Odśpiewałam cały hymn walcząc ze łzami. Wbiłam wzrok w niebo i co chwilę ukradkiem wycierałam krople z twarzy. Lata treningów, wyrzeczeń, zmęczenia, kontuzji, zakwasów… Warto było. 

____________________________________________________________________________

Jak minęła Wam końcówka weekendu? Jaki wynik obstawiacie dzisiaj? :)

Twitter.