LXXIX

Epizod LXXVIII.

Znowu to samo. Linia startu. Stres. Patrzą miliony. Zerknęłam na Marka, który ze stoickim spokojem stał kilkanaście metrów dalej. Potruchtałam w miejscu, rozejrzałam się po stadionie. Wzięłam kilka głębszych oddechów i przygotowałam się do biegu. Byłam jedyną, która bierze udział w biegach na 100 metrów i na 800 metrów. Wszyscy inni widzieli przepaść między tymi konkurencjami. Złoto zdobyte, nie mam nic do stracenia. Kiedy ja czekałam na wystrzał siatkarze walczyli o wejście do finału. Miałam ochotę wstać i iść na ten mecz, ale nie mogłam. Rozejrzałam się. Obok mnie stała reprezentantka Brazylii, po drugiej stronie miałam dziewczynę z Nigerii. Mimo ogromnego hałasu na stadionie słyszałam tylko swój oddech i swoje bicie serca. Wbiłam wzrok w bieżnię czekając na wystrzał. Po chwili usłyszałam huk. Nie wystartowałam dobrze, ale też nie beznadziejnie. Przez pierwsze sto metrów każda z nas gnała swoim pasem, później wszystkie zaczęły się przepychać jak staruszki stojące w kolejce po mleko za komuny. Po przebiegnięciu pierwszego okrążenia wszyscy mogli zauważyć dwie grupki. Ja biegłam w pierwszej walcząc o kolejny medal, kilka metrów za nami biegły inne dziewczyny. Pod koniec drugiego okrążenia przyspieszyłam jak tylko potrafiłam. Oprócz mnie na prowadzenie wysunęła się jeszcze jedna z dziewczyn, była strasznie zawzięta. Pędziłyśmy razem do samego finiszu, kiedy przekraczałam linię mety nie miałam pojęcia, które miejsce mam. Tymczasem moja przeciwniczka owinęła się flagą Brazylii i zaczęła biec pozdrawiając kibiców. Opuściłam głowę w dół i pokręciłam głową.

- Co ona kurwa robi?! – usłyszałam znajomy wrzask.

Podbiegłam do Marka, który szedł w moją stronę. Rzucił mi ręcznik i pokazał tablicę. Nie było jeszcze wyników.

- Nie wiem, która byłam. – wzruszyłam ramionami i wytarłam twarz w biały puch. – Może wie, że dobiegła pierwsza?

W skupieniu obserwowałam szalejącą z radości dziewczynę. Marek nie widząc wyników wpadł w furię. Zauważyłam szamotających się przy stanowisku sędziowskim mężczyzn.

- Wygrała, trudno.

Nagle zgromadzona na stadionie publiczność zaczęła krzyczeć. Wszyscy odwróciliśmy się w stronę tablicy. Byłam pierwsza. Szybsza o dwie setne. Rozejrzałam się wokoło chcąc upewnić się, że każdy na stadionie widzi to co ja.

- Edyta! – Marek tak klepnął mnie w plecy, że poleciałam z dwa metry do przodu.

Zerknęłam na Brazylijkę. Zatrzymała się i zerknęła na tablicę. Upuściła flagę i zerknęła w naszą stronę. Marek zaczął chichotać, a mi, mimo że byłam szczęśliwa jak nigdy, zrobiło się głupio. Chwyciłam polską flagę, którą ktoś rzucił w moją stronę. Owinęłam się nią i podbiegłam do Brazylijki, która już schodziła z bieżni. Chwyciłam ją i zaciągnęłam z powrotem na miejsce. Na początku protestowała, ale później wspólnie przebiegłyśmy okrążenie trzymając się za ręce. Pogratulowałyśmy sobie wzajemnie i uściskałyśmy się. Zaraz potem odbyła się ceremonia wręczenia medali. Kiedy usłyszałam po raz drugi Mazurka Dąbrowskiego… Nie wytrzymałam. Szybko wytarłam łzy i odśpiewałam cały hymn. Zaraz potem wciągnęłam na najwyższy stopień podium Brazylijkę i dziewczynę z Kenii, która zdobyła brąz. Zrobiłyśmy sobie wspólne zdjęcie i zamieniłyśmy kilka zdań łamanym angielskim. Dopiero kiedy usiadłam na ławce przypomniałam sobie o meczu siatkarzy z Rosją. Wrzuciłam wszystkie swoje rzeczy do dużej torby treningowej i wybiegłam ze stadionu. Wciąż miałam na sobie tylko biały top z numerem i czerwone krótkie spodenki. Zbliżając się do hali słyszałam coraz głośniejsze krzyki kibiców – byłam dumna z tego, że najbardziej słychać Polaków. Przyspieszyłam jeszcze bardziej. Tuż przed drzwiami wejściowymi zdjęłam medal i wrzuciłam go do torby. Wyjęłam biało-czerwoną bluzę od dresu i narzuciłam ją na siebie.

- Edyta, kochanie! – krzyknęła Iwona widząc,  że przybiegłam prosto ze stadionu. - I jak?

- Złoto! – przytuliłam ją mocno i przywitałam się zresztą dziewczyn.

Wszystkie zaczęły mi gratulować. Szybko podziękowałam i skupiłam się na meczu siatkarzy. Był remis, jeden do jednego, ale to Rosja objęła prowadzenie w trzecim secie. Po kilku akcjach trójkolorowym udało zdobyć się ostatni punkt – zaraz potem obie drużyny zeszły na przerwę. Rosja 2:1 Polska. Panowie głośno dyskutowali z trenerem, najbardziej oberwało się Winiarskiemu, który nie radził sobie ani z przyjęciem ani z przedzieraniem się przez rosyjski blok.

- Hej. – Piotrek uśmiechnął się krzywo i pocałował mnie w policzek. – Jak finał?

- Zwycięstwo. – odparłam niepewnie. – Co z wami?

- Gratulacje. – oparł się o barierki i zarzucił sobie ręcznik na szyję. – Nie wiem… Pierwszy set był naprawdę dobry, potem zaczęło się psuć.

Pogłaskałam go po głowie i uniosłam jego twarz podciągając do góry podbródek.

- Będzie dobrze. – pocałowałam go. – Wiem, że potraficie skopać im dupy. Skaczesz wyżej, uderzasz mocniej.

Wychyliłam się i zerknęłam na Rosjan.

- I wyglądasz lepiej. – uśmiechnęłam się.

- Jesteś najlepsza. – zaśmiał się i pocałował mnie. – Chętnie bym ci pogratulował…

- Jesteś na hali, grasz z Rosją o finał, pamiętasz? – dźgnęłam go w ramię. – Do roboty, pogratulujemy sobie potem.

Nowakowski odszedł do grupy siatkarzy i już po chwili znów weszli na boisko. Zaczął Bartman, który niestety przestrzelił. Błąd w meczu z Rosją boli dwa razy bardziej. Ten set był naprawdę dziwny. Raz prowadzili Polacy, a raz Rosjanie. Byłam zła na Andreę, że nie zmienił Winiarskiego. Siatkarz wciąż sobie nie radził a na ławce byli zawodnicy, którzy daliby radę go zastąpić. Miałam ochotę iść i nawrzeszczeć na trenera siatkarzy, Ruciak siedzący na ławce chyba też to planował.

- Nie wygrają jeśli nie będzie przyjmował ich zagrywek… - mruknęłam zirytowana.

- Ciszej. – szturchnęła mnie Iwona. – Pani Winiarska nie lubi krytyki.

- Nie krytykuje jej tylko jej męża. – szepnęłam.

Czwarty set był totalną katastrofą, na drugiej przerwie technicznej Rosja prowadziła czterema punktami. Nasi przeciwnicy rozluźnili się i grali jeszcze pewniej. Ryzykowali, ale opłacało im się to. Patrzyłam na zrezygnowanych siatkarzy i wściekłego Andreę. Wykorzystał już wszystkie przerwy, modliłam się o to, żeby nie wtargnął na boisko – w życiu nie widziałam go w tak  złym humorze. Miałam ochotę ryczeć widząc to co Rosjanie robili z naszymi graczami.

- Wyłączmy  prąd, podpalmy coś. Przerwijmy to. – powiedziała nerwowo Iwona.

Nim się obejrzałyśmy do porażki Polaków brakowało już tylko dwóch punktów. Zagrywka Rosjan. Ubrany na niebiesko siatkarz stanął w polu zagrywki i wycelował idealnie w róg boiska. Trójkolorowi krzyknęli z radości, został tylko jeden punkt. Przez całe spotkanie Rosjanie zachowywali się fatalnie. Brzydkie gesty, nadmierna pewność siebie. Twarze chłopaków mówiły dosłownie wszystko. Szybko wytarłam łzę nie chcąc, żeby ktokolwiek ją zobaczył. Zerknęłam na Iwonę – wbiła we mnie wzrok i kiwnęła głową. Nie chciałam patrzeć na boisko. Chwilę później usłyszałam gwizdek końcowy. Polska 1:3 Rosja. Koniec marzeń o złocie. Początek walki o brąz. Pokręciłam głową i oparłam ją  na rękach położonych na barierkach – nie mogłam uwierzyć w ich porażkę. Tak dobrze im szło, miażdżyli każdy zespół, który stanął na ich drodze… Aż do dziś. Zrezygnowani zawodnicy ruszyli w naszą stronę, Rosjanie cieszyli się ze zwycięstwa kilkanaście metrów dalej. Przeskoczyłam przez barierkę i mocno przytuliłam Nowakowskiego. Kompletnie nie wiedziałam co powiedzieć.

- Przepraszam. – powiedział po chwili nie odrywając się ode mnie.

____________________________________________________________________________

Kochani, mam do Was ogromną prośbę! Mój przyjaciel startuje w konkursie i potrzebuje pomocy. Jeśli znajdziecie czas wejdźcie na tę stronę i kliknijcie "Lubię to". Później wskoczcie tutaj (galeria->najlepsze) i polubcie cztery prace Macieja.  Nie martwcie się - na Waszych tablicach nic się nie pojawi, sprawdziłam to osobiście bo sama nie lubię zaśmiecania mojej tablicy. :)

Bardzo dziękuję wszystkim którzy znajdą czas i pomogą Maćkowi. :)