LXXIII

Epizod LXXII.

- Oszalałaś?! – krzyknęła krążąc wokół fotela.

Spojrzałam na Piotra, ale on tylko wzruszył ramionami.

- Przyjeżdżam do ciebie w odwiedziny, a ciebie nie ma! I czego się dowiaduję?

- Niech zgadnę. Że mieszkam w Rzeszowie? – zapytałam zirytowana.

- Że jesteś po ślubie! – krzyknęła. – Co z weselem, co ze ślubem kościelnym?

- Przepraszam bardzo, ale to chyba…

- Z panem rozmawiam? – zapytała mierząc wzrokiem siatkarza.

- Ja już wzięłam ślub, widzi ciocia? – podniosłam rękę  i pokazałam pierścionki. – Mi szopka dla sąsiadów nie jest potrzebna.

- Magda piękny ślub miała, prawie cała rodz…

- Przestańcie mi machać tą Magdą przed oczami. – powiedziałam zirytowana. – Chciała ślub to go zrobiła. Nam to nie jest potrzebne.

- Edyta ma rację, ja nie widzę potrz…

- Aleś sobie męża znalazła. – prychnęła ciotka. – Niewychowany, niekulturalny…

Zdenerwowana wstałam i podeszłam do drzwi. Otworzyłam je i oparłam się o ścianę.

- Dziękuję za wizytę. – powiedziałam.

- Edyta, przestań. – poprosił cicho Nowakowski.

- Mam dość. – stwierdziłam po chwili. – Zajęłaby się ciocia własnym życiem, a nie wtrącała w cudze. Nie mam dziesięciu lat, więc przestań traktować mnie jak dziecko. Nie dam sobie wejść na głowę jak reszta z Magdą na czele.

- Ale Magda…

- Tak, wiem. Skończyła studia, wzięła ślub kościelny. Wybitne osiągnięcia. – odparłam.

- Zawiodłam się na tobie, Edyta. – prychnęła obrażona ciotka, ale zamiast wyjść usiadła na kanapie. – Zrób mi herbaty.

Trzasnęłam drzwiami i ruszyłam w kierunku kuchni.

- Pomogę ci. – stwierdził Nowakowski.

- Pan siatkarz zostanie ze mną. – powiedziała Krystyna.

- Pan siatkarz ma imię. Piotr. – prychnęłam wchodząc do kuchni.

Po kilku minutach dołączyłam do nich i podałam ciotce herbatę. Z trudem powstrzymałam się przed wylaniem na nią wrzątku. Usiadłam obok Piotrka i przytuliłam się do niego.

- I co ja mam z wami zrobić? – westchnęła tak jak gdybyśmy to my byli problemem, a nie ona.

- Zróbmy to wesele dla świętego spokoju. – szepnął Nowakowski.

- O nie, ja nie ustąpię. Nie będę robiła wesela na odpieprz. Zrobimy je wtedy, kiedy będziemy mieli na nie czas i ochotę.

- Co ludzie powiedzą? – zapytała. – Stara panna!

- Proponuję postawić bilbord w ogródku z informacją, że wyszłam za mąż i mam się dobrze. Wtedy wszyscy sąsiedzi będą się czuli poinformowani.

-  Bądź mężczyzną i ją przekonaj!

- Przekonuję cię. – powiedział Nowakowski i zirytowany zerknął na Krystynę. – Jest pani zadowolona?

- Wygląda na to, że sama będę musiała wszystko zorganizować… - westchnęła i wzięła łyk herbaty.

- Pani chyba sobie żartuje. – Piotrek był równie zszokowany co ja.

- Organizuj co chcesz, ja nie wezmę udziału w tym cyrku. – powiedziałam.

- Magda miała taką ładną salę, orkies…

- Wyrzuć ją albo ja to zrobię. – szepnęłam do Piotra.

- Chyba musimy już wyjść, prawda? – zapytał Nowakowski.

- Racja. – westchnęłam udając, że ubolewam nad zbliżającym się rozstaniem z ciotką. – Ja mam trening, Piotrek zgrupowanie.

- Zgrupowanie? Jakie zgrupowanie?

- Bardzo dziękujemy za odwiedziny i troskę. Doceniamy, doceniamy…

- Ale ja chciałam…

- Niech ciocia pozdrowi wszystkich. – podałam jej płaszcz i torebkę. – Magdę szczególnie.

- Bezpiecznej podróży. – Piotrek niemalże wypchnął moją ciotkę na zewnątrz. – Dziękujemy za wizytę.

Pomachałam zdezorientowanej kobiecie i zamknęłam drzwi.

- Ja pierdole… - Nowakowski złapał się za głowę i roześmiał się.

- Ostrzegałam, że jest walnięta.

- Zawiodłam się na tobie. Zrób mi herbaty. – Piotrek zaskrzeczał jaki Krystyna a ja parsknęłam śmiechem.

- Mogłam tam napluć… - westchnęłam po chwili.

Resztę dnia spędziliśmy rozwaleni na kanapie. Cały czas śmialiśmy się z wizyty mojej nawiedzonej ciotki. Obiecałam sobie, że podziękuję mamie za ostrzeżenie. Po północy wskoczyłam pod prysznic i ubrałam piżamę. Nie ma piękniejszej chwili niż moment położenia się we własnym łóżku po kilku miesiącach przerwy.

- A może byśmy jednak zorganizowali takie wesele, co? – zapytał kładąc się obok mnie.

- Albo sobie żartujesz albo moja ciotka jest jakimś pieprzonym medium. – powiedziałam zaskoczona.

- Nie mówię o takim weselu jak ona. – stwierdził przytulając. – Skromna, mała uroczystość dla najbliższych gdzieś na świeżym powietrzu, bez przepychu. Bez ciotki.

- W sumie… - zastanowiłam się. – Ciotka nie miałaby się do czego przyczepić.

- Chętnie zobaczyłbym cię w białej sukni ślubnej. – puścił mi oczko.

Następnego dnia wykorzystaliśmy wolny czas i wstępnie zaplanowaliśmy uroczystość. Znaleźliśmy mały, wiekowy kościół w przepięknej miejscowości. Od razu nam się spodobało. Kilka kilometrów dalej znajdował się mały, biały pałac, który można było wynajmować na różne imprezy okolicznościowe. Idealnie. Wykonaliśmy kilka telefonów i zarezerwowaliśmy terminy. Następnego dnia pojechaliśmy na miejsce chcąc upewnić się w wyborze. Kościół był idealny, pałac też prezentował się bardzo dobrze. Pierwszym kłopotem była lista gości. Nie mogliśmy się zdecydować kogo zaprosić, a kogo nie. Planowaliśmy małą uroczystość, a zaproszenie siatkarzy z reprezentacji i Resovii oraz sztabu z osobami towarzyszącymi… Sama ta grupa to ponad 60 osób. Po dodaniu znajomych i rodziny wyszło nam ponad 150 osób. Cały czas zastanawiałam się nad tym, czy zaprosić swoją upierdliwą ciotkę. Niechętnie wpisaliśmy ją na listę gości. Nie chcieliśmy mieć wesela zimą, dlatego wstępnie zaplanowaliśmy, że uroczystość odbędzie się 18 kwietnia. Po świętach i Nowym Roku rozesłaliśmy wszystkim zaproszenia.

____________________________________________________________________________

Ale upał. :) 

Twitter.