LXXX

Epizod LXXIX.

Po tym meczu chyba nikt nie miał humoru. Drugi medal schowałam głęboko do torby i modliłam się, żeby żaden z siatkarzy nie zapytał o mój finał. Największym plusem było chyba to, że mimo wygranej nikt nie zostawił na nich suchej nitki za ich zachowanie. Nie krytykowano ich tylko w ojczyźnie, tam oczywiście nikt nie widział ich prostackiego zachowania. Najpierw pocieszałam Piotra, ale potem dałam sobie spokój. Zaczęłam go motywować. Wszyscy byli na siebie wściekli. Igrzyska w Rio miało być zemstą za Londyn. Miało być złoto, teraz muszą walczyć o najniższy stopień podium. Andrea był niesamowity. Kazał im zapomnieć o tym meczu i starał się jak najlepiej przygotować zespół do kolejnej walki. Po pechowym meczu z Rosją nadszedł czas na wielką bitwę z Serbią, która została wyeliminowana przez Brazylię. Trzy dni po meczu z Rosjanami, o jedenastej był mecz finałowy. Kilka godzin później miał być rozegrany mecz o  brąz.

- Edyta, jest pomysł. Ale musisz nam trochę pomóc. – powiedział Możdżonek siadając na łóżku w moim pokoju.

Zamknęłam książkę, którą czytałam i kiwnęłam głową.

- Pewnie wiesz, że nie przepadamy za Rosją. – zaczął, a ja próbowałam ukryć swoje rozbawienie. – Idziemy kibicować Brazylii.

- Super. – ucieszyłam się. – Grają za cztery godziny, prawda?

- Masz trzy godziny na załatwienie nam koszulek Brazylijczyków. – wyszczerzył się. – Trzeba pokazać Ruskom, że wszyscy stoimy za zielonymi.

- Rosji nie lubimy od zawsze, to jest fakt. – uśmiechnęłam się. – Ale od kiedy wy lubicie Brazylię?

- Odkąd z nimi wygrywamy. – zaśmiał się. – Będziesz miała okazję poznać Fontelesa…

- Obiecujesz mi to od dawna, wiesz o tym? – burknęłam.

- Chodź. – Marcin wstał i wyciągnął ku mnie rękę.

- Po co ja mam tam iść? – zapytałam. – Dadzą wam je bez problemu.

Możdżonek pomógł mi wstać i wspólnie wyszliśmy z budynku. Marcin mógłby być przewodnikiem – bez problemu poruszał się w wiosce, w której co chwilę się gubiłam. Po kilkunastu minutach dotarliśmy na miejsce. Byłam niesamowicie podekscytowana, co wyraźnie rozbawiło najwyższego siatkarza naszej reprezentacji. Marcin wykonał jeden telefon – rozmawiał z którymś zawodnikiem Brazylii. Kilka minut później na korytarzu pojawiło się kilku siatkarzy ubranych w zielono-żółte dresy. Możdżonek przywitał się z nimi jak ze starymi znajomymi – nieraz razem grali, zwłaszcza z Fontelesem.

- To Edyta, nasza… - zaczął Marcin mówiąc ze śmiesznym akcentem.

- Biegaczka. – Felipe uścisnął moją dłoń, a zaraz potem zrobiła to reszta przybyłych zawodników. – Oglądałem twoje wyścigi, jesteś naprawdę dobra.

- Widziałeś mnie? – zapytałam wyraźnie zaskoczona błagając w myślach, żeby zrozumiał mój angielsko-podobny bełkot.

- Dwa złote medale. – uśmiechnął się. – Gratulacje.

Grzecznie podziękowałam i odsunęłam się nie chcąc przeszkadzać im w rozmowie. Dyskutowali o zachowaniu Rosjan na całych igrzyskach, a zwłaszcza o ich popisie kultury na meczu z Polską. Brazylijczykom pomysł się bardzo spodobał. Poszliśmy razem do ich szatni, która była tuż obok niewielkiej siłowni i dostaliśmy od każdego siatkarza po jednej sztuce.

- Trzymaj. – Fonteles podał mi swoją koszulkę.

- Mogę o coś zapytać? – kiwnęłam głową łapiąc ubranie.

Siatkarz zachęcił mnie uśmiechem.

- Kiedy do nas wrócisz? – zaśmiałam się. – Obiecałeś nam to, wciąż pamiętamy.

- Fanka Zaksy? – zapytał rozbawiony Możdżonka.

Marcin dumnie kiwnął głową i powiedział, że mam rację. Zaraz potem ja i Marcin zostaliśmy obrzuceni ubraniami. Obładowani podziękowaliśmy i obiecaliśmy im kibicować. Zadowoleni wróciliśmy do mojego pokoju i rozłożyliśmy wszystkie koszulki na łóżkach. Zawołaliśmy siatkarzy, którzy zaczęli wybierać ubrania.

- Rezerwuję Lipe! – krzyknęłam i rzuciłam się na bluzkę z nazwiskiem Brazylijczyka.

- Felipe chyba nie wie, że jesteś zajęta. – zachichotał Marcin.

Pokazałam mu  obrączkę i pierścionek zaręczynowy na palcu.

- Myślę, że patrzył na coś innego niż dłonie. – stwierdził dobitnie Możdżonek.

Rozbawiona rzuciłam w niego poduszką. Godzinę przed meczem zaczęliśmy wielkie przygotowania. Na zielono-żółto ubrała się cała reprezentacja siatkarzy, łącznie ze sztabem i trenerem. Założyłam szare leginsy, białe sportowe buty i koszulkę Fontelesa. Związałam włosy w kitkę i po kilkunastu minutach byłam gotowa do wyjścia. Po chwil wszyscy ruszyliśmy na halę. Po drodze mijało nas mnóstwo ludzi, którzy przeważnie też szli kibicować Brazylii. Najpierw poszliśmy się przywitać z siatkarzami.

- Pasuje ci. – Fonteles uśmiechnął się widząc mnie w swojej koszulce.

- Pokonajcie ich, dobra? – Nowakowski przyciągnął mnie do siebie i pocałował mój policzek.

Życzyliśmy im powodzenia i zajęliśmy swoje miejsca. Siedzieliśmy praktycznie tuż za sztabem Rosji, mieliśmy idealny widok na boisko. Kiedy Rosjanie już się rozgrzali podeszli do drabinek. Jedni pili, drudzy rozmawiali z trenerem. Zauważyłam zadowolona, że większość hali wypełniona jest osobami kibicującymi Brazylii. Kiedy reprezentacja Rosji zauważyła nas siatkarze wymownie im pokiwali. Dzisiaj wszyscy jesteśmy Brazylijczykami. Kilkanaście minut później rozpoczął się mecz. Polacy mieli zagrać o brąz za kilka godzin. Spędzili dzisiaj poranek w siłowni, później byli już wolni. Dobrze, że przyszliśmy na ten mecz. Mieli okazję się rozluźnić i odprężyć. Choć na chwilę zapomnieć o tym co niedługo ich czeka. Po czterdziestu minutach i wyczerpującym pierwszym secie na prowadzenie wysunęła się Brazylia. Kibicowałam najlepiej jak potrafiłam. Krzyczałam za każdym razem, kiedy zdobyli punkt i gwizdałam za każdym razem, kiedy piłka była po stronie Rosji. Prawie cała hala była przeciwko nim. Tylko jeden sektor wypełniony był biało-niebiesko-czerwonymi ludźmi. Później  Rosjanom udało się wyrównać, co spowodowało, że znów zaczęli się zachowywać jak zwykłe chamy. Wspieraliśmy Brazylijczyków jak tylko mogliśmy – poskutkowało, kolejnego seta wygrali, ale następnego znów zdobyła Rosja.

- Tie-break. – jęknął Ignaczak, kiedy nasi wrogowie zdobyli ostatni punkt w czwartym secie.

- Będzie dobrze. – powiedziałam – Prawda, Marcin?

Kapitan przybił mi piątkę i kiwnął głowę. Po przerwie zaczął się kolejny, ostatni już set. Brazylia zaczęła bardzo dobrze, ale nim się obejrzeliśmy był remis. Dziesięć do dziesięciu.

- Fonteles na zagrywce. – zaśmiał się Ruciak.

Wszyscy doskonale znali umiejętności tego siatkarza. Cała hala zamilkła. Wyrzut, rozbieg, uderzenie… As serwisowy. Felipe krzyknął i uniósł pięść w geście triumfu, zaraz potem ponownie stanął w polu zagrywki. Wyrzut, rozbieg, uderzenie… As serwisowy. Znów. W to samo miejsce. Brazylijscy siatkarze szaleli z radości.

- Do trzech razy sztuka? – zapytałam z uśmiechem.

Fonteles znów ustawił się w polu zagrywki. Tym razem by przestrzelił, ale piłka uderzyła w przebiegającego Rosjanina. Zaczęłam krzyczeć jak nienormalna, za to Rosjanie byli wściekli. Trzynaście do dziesięciu dla Brazylii. Kolejna zagrywka Felipe. Zaryzykuje. Kolejny wyrzut, kolejny rozbieg, kolejne uderzenie… Siatka. Przyjmujący skrzywił się i kiwnął głową. Rosja też zepsuła zagrywkę. Został tylko jeden punkt. W polu zagrywki stanął rozgrywający Rosji. Piłka uderzyła w taśmę i spłynęła po siatce lądując w polu Rosjan. Cała hala wybuchła, wszyscy wstaliśmy i zaczęliśmy świętować sukces Brazylii. Złoto powędrowało we właściwe ręce.

_____________________________________________________________________________

Ma ktoś z was młodsze rodzeństwo (ok. 5 lat) ? Co można porobić z takim małym dzieciakiem? 

Twitter.

PS. Dzięki wszystkim za wczorajszą pomoc! :)