LXXXI

Epizod LXXX.

Zaraz potem zmieniliśmy halę. Szybko się przebrałam i byłam gotowa do kibicowania Polakom. Wyszli niesamowicie zdeterminowani. Ogromnym zaskoczeniem była forma Serbów, a raczej jej brak. Popełniali mnóstwo błędów, nasi siatkarze nie musieli robić nic, żeby mieć trzecie miejsce. Po nudnym, krótkim meczu Polacy „zdobyli” brąz. Odbierając je uśmiechali się, ale chyba nikt nie był zadowolony z koloru medalu. Byłam z nich dumna i cieszyłam się, że już wracamy do domu.

- Do twarzy ci z medalem. – powiedziałam z uśmiechem, kiedy wracaliśmy do wioski olimpijskiej.

Zamknięcie IO było dzień później. Wzięliśmy udział w ceremonii i wyjechaliśmy z Rio jak najszybciej się dało. Niewielka część Polaków została aż do końca, więc wszyscy zmieściliśmy się w dwóch samolotach. Leciałam osobnym, razem z innymi lekkoatletami. Do Polski przybyliśmy w środku nocy dzięki czemu uniknęliśmy zamieszania z dziennikarzami. Niestety w trakcie lotu dowiedzieliśmy się o spotkaniu w Warszawie, na którym miał być obecny prezydent, prezes polskiego komitetu olimpijskiego i oczywiście masa fotoreporterów. Mieli pojawić się tam wszyscy sportowcy.  Po powrocie do domu mieliśmy tylko dwa dni na odpoczynek, zaraz potem wyjechaliśmy do stolicy.

- Nie wierzę, że musimy brać w tym udział… - westchnęłam kiedy jechaliśmy autem.

- Dobrze się czujesz? – zapytał zerkając na mnie. – Kiedy ostatnio byłaś na badaniach?

- Mam je jutro. Jestem zmęczona. – jęknęłam. – Źle spałam.

Piotr kiwnął głową i przeniósł wzrok na jezdnię.

- Po co to wszystko? – zapytałam. – Pogratulują nam, zamęczą pytaniami. Marnują swój i nasz czas.

- Ktoś musi być na okładce Wyborczej. – uśmiechnął się chcąc najwyraźniej poprawić mi humor.

O trzynastej byliśmy na miejscu. Wysiadłam z samochodu i omal nie zaliczyłam gleby. Trampki były o niebo lepsze niż szpilki. Trzasnęłam drzwiami auta, Piotr zerknął na mnie karcąco.

- Przepraszam. – westchnęłam rozbawiona i wyciągnęłam ku niemu dłoń. – Chodź.

Nowakowski chwycił moją dłoń i razem weszliśmy do olbrzymiego budynku. Wewnątrz było mnóstwo sportowców. O czternastej zostaliśmy wpuszczeni do ogromnej sali. Stoły były podzielone na cztery części, przy każdym miejscu była karteczka z nazwiskiem. Ktoś posadził mnie w pierwszym rzędzie razem z ósemką innych sportowców. Dalej, po lewej siedziała większa grupa a naprzeciw niej jeszcze inna. Podzielili nas na zdobywców złota, srebra i brązu. Za tymi trzema grupami była kolejna, najliczniejsza, czyli sportowcy, którzy nie zdobyli nic. Sam podział nas na części już mnie zdenerwował. Usiadłam na swoim miejscu i wbiłam wzrok w pustą scenę, na której były ustawione dwa stoliki i kilka mikrofonów. Chwyciłam butelkę stojącą przede mną i upiłam kilka łyków. Zaraz potem na scenę wyszedł jakiś facet, który poinformował nas, że zaraz pojawi się prezydent, oraz poprosił nas o założenie naszych medali. Wyjęłam oba z kieszeni marynarki i wykonałam polecenie. Znudzona zaczęłam rozmawiać z Tomaszem, który siedział obok mnie. W auli słychać było głośne dyskusje, nikt nie zauważył przybycia prezydenta. Dopiero kiedy jeden z mężczyzn dotarł do mikrofonu i zaczął przemawiać wszyscy ucichli.

- Witam wszystkich serdecznie, dziękujemy za przybycie. Gratulujemy zdobywcom…

Znudzona zerknęłam na Piotra. Kiwnął głową, też już miał dość. Po długiej i nudnej przemowie do mikrofonu dorwał się prezydent i prezes komitetu. Przez pół godziny rozmawiali ze sportowcami, którzy wrócili bez medali. Potem nadszedł czas na brązowych medalistów. Pytali o wszystko. Co zrobią z krążkami? Dlaczego nie udało się zdobyć srebra lub złota? Co planują robić dalej? Z uwagą wysłuchiwałam słów każdego sportowca. W końcu nadszedł czas na siatkarzy.

- Panie Pawle, co się stało? – zapytał z uśmiechem prezydent.  – Dlaczego tylko brąz?

Zagumny wyglądał na zirytowanego, ale grzecznie odpowiedział na pytania.

- Jeden z nas wpadł na pomysł i postanowił oddać medal na cele charytatywne. Wszyscy go poparliśmy i zdecydowaliśmy, że też się do tego dołączymy. Zysk pomoże innym, u nas te medale tylko kurzyłyby się na komodzie. Każdy, kto widział nasz ostatni mecz dobrze wie, że niewiele musieliśmy zrobić, ale zdobyć trzecie miejsce. Może to zabrzmi dziwnie, ale dla nas nie mają żadnej wartości.

- Paweł na rację. – odezwał się nagle Ignaczak. – Długo rozmawialiśmy z trenerem. Kiedy mój kontakt wygaśnie kończę swoją reprezentacyjną karierę. Guma również.

- Co? – wyrwało mi się, szybko zakryłam usta ręką.

- Igrzyska miały być idealnym zakończeniem tej części kariery, ale nie wyszło. Trzeba ustąpić miejsca młodszym. – uśmiechnął się i podziękował za rozmowę.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Ich kontrakt kończył się pod koniec tego roku. Przecież Krzysiek ma 38 lat, Paweł jest rok starszy. Są siatkarze, którzy grają dłużej! Zaraz potem przenieśliśmy się na srebrnych medalistów. Byłam kompletnie nieprzytomna. Wbiłam wzrok w siatkarzy. Byłam zła, że mi nie powiedzieli, ale z drugiej strony doskonale ich rozumiałam. Po kilkudziesięciu minutach rozmowy z tamtymi sportowcami nadszedł czas na nas. Zaczęła Anita Włodarczyk. Chwyciłam kiść winogron leżących na talerzu przede mną i zjadłam kilka owoców. Po wypowiedzeniu się kilku zawodników nadszedł czas na mnie.

- Edyta Ruciak-Nowakowska.  – uśmiechnął się prezydent.

Dałabym sobie rękę uciąć, że odczytał moje nazwisko z kartki stojącej przede mną. Nie rozpoznawał większości z nas.

- Największa niespodzianka tych igrzysk. – powiedział dumnie prezes. – Dwa złote medale w tym wieku? Zdradź swój sekret.

- Trening i  ciężka praca. Każdy sportowiec w tej sali ma taki sam sekret. – uśmiechnęłam się krzywo.

- Nie wszyscy mają medale.

- To już nie moja wina. – odparłam oschle.

- Co zamierzasz teraz zrobić?                                                   

- Chcę wrócić do domu i odpocząć. Później czekają mnie kolejne mistrzostwa.

- Zachowasz medale? – zapytał prezydent.

Zerknęłam na siatkarzy.

- Długo o tym myślałam. Kiedy wygrałam… To było coś niesamowitego. Zdobyłam legendarny tytuł, wyróżnienie o którym marzy każdy sportowiec bez wyjątku. Szalałam z radości, każdy kto siedzi ze mną przy tym stoliku wie o czym mówię. Planowałam je zachować, ale dziś już wiem co z nimi zrobię.

Zaciekawieni sportowcy spojrzeli w moją stronę.

- Paweł i Krzysztof całe życie podporządkowali siatkówce. Ciężko trenowali, pracowali cały czas i dawali z siebie wszystko. To jedni z najlepszych siatkarzy w naszej historii. W historii tego sportu. Jeśli tacy zawodnicy jak oni odchodzą na emeryturę bez złotego medalu igrzysk olimpijskich to, przepraszam za wyrażenie, ale takie medale są dla mnie gówno warte.

Prezydent otworzył szerzej oczy, prezes komitetu chyba nie miał pojęcia o co mi chodzi.

- Przepraszam wszystkich zwycięzców, ale takie jest moje zdanie i go nie zmienię. Jeśli oni nie mają złota, to nie wiem kto na nie zasługuje.

Z miejsca wstałam i ruszyłam w stronę stolika z brązowymi medalistami. Zdjęłam jeden medal i założyłam go Krzyśkowi, który siedział jak sparaliżowany. Pierwszy raz widziałam go w takim stanie, wyglądał komicznie.

- Edyta, no co ty… - zaczął Paweł, kiedy wręczyłam mu drugi medal.

Z uśmiechem na twarzy wróciłam na swoje miejsce i chwyciłam mikrofon.

- To ich medale, dla mnie są mistrzami. Dziękuję.

Podałam mikrofon siedzącemu obok mnie Tomaszowi.

- Krzysztof, Paweł… Co wy na to? – zapytał podekscytowany prezydent.

- Ja… - zaczął Krzysiek i zaciął się. – Przepraszam, ale nie wiem co powiedzieć.

Wszyscy przenieśli wzrok na rudego rozgrywającego, który tylko kiwnął głową i zasłonił ręką twarz. Przedstawienia ciąg dalszy, o swoim medalu zaczął opowiadać mężczyzna siedzący obok mnie. Po kilku godzinach byliśmy wolni. Wstałam z miejsca i ruszyłam w kierunku wyjścia. 

____________________________________________________________________________

Rola niani wykańcza bardziej niż dziesięć godzin w pracy!

Twitter.