L

Epizod XLIX.

Piotrek wysiadł z auta i obszedł je. Otworzył moje drzwi i wyciągnął ku mnie dłoń.

- Zapraszam. – zaśmiał się.

- Piotrek, błagam, powiesz, że żartujesz. – odparłam wysiadając z samochodu.

- Kochasz mnie? – zapytał.

- Tak.

- No to nie mamy o czym dyskutować. – powiedział wesoło i zamknął auto.

Chwycił moją dłoń i pewnym krokiem ruszył w stronę budynku. Zerknęłam na czerwoną tablicę wiszącą tuż przy drzwiach.

- Dzień dobry. – przywitał się grzecznie z sekretarką. – Dzwoniłem dzisiaj w sprawie…

- Tak! – krzyknęła podekscytowana i kazała nam pójść do sali numer osiem.

- Piotrek. – szepnęłam szturchając go. – Zwariowałeś. Przecież my nie możemy…

Siatkarz przerwał mi i pocałował mnie.

- Czy ja w ogóle mogę coś powiedzieć? – zapytałam zirytowana.

Piotr wyszczerzył się i zaprzeczył kiwając głową. Weszliśmy do wskazanej sali, w której stał jakiś mężczyzna i dwóch siatkarzy – Bartman i Ignaczak.

- Co oni tu robią? – zapytałam otwierając szerzej oczy.

- Dwóch świadków. Konieczność. – wyszczerzył się.

- Proszę podejść bliżej. – powiedział urzędnik.

Piotrek popchnął mnie w jego stronę i ruszył tuż za mną. Rozbawieni siatkarze stali niedaleko nas. Urzędnik zadał nam mnóstwo pytań,  czułam się jak na przesłuchaniu.

- Ma pan wszystkie dokumenty? – zapytał.

Ignaczak podszedł do mężczyzny i podał mu białą teczkę. Ten przejrzał papiery i kiwnął głową.

- Przyjmuje pani nazwisko przyszłego małżonka?

Zerknęłam zdezorientowana na Piotrka.

- Wolałabym przyjąć nazwisko podwójne. – powiedziałam cicho.

Chyba nie do końca wiedziałam, co robię i w co się pakuje.

- Muszę też wiedzieć jakie nazwisko otrzyma państwa potomstwo?

Zerknęłam przerażona na Bartmana, który parsknął śmiechem.

- Nowakowski. – powiedział Piotr a ja kiwnęłam twierdząco głową.

Po krótkiej mowie przeszliśmy do składania przysięgi. Urzędnik wciąż podejrzliwie nas obserwował. Kilka razy pytał, czy jesteśmy pewni i świadomi tego co robimy. To nie był typowy ślub cywilny. Byliśmy tylko my i świadkowie. Żadnej rodziny. Nie myślałam, że będę wychodzić za mąż w trampkach i dżinsach.

- Świadoma praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny uroczyście oświadczam, że wstępuję w związek małżeński z Piotrem Nowakowskim i przyrzekam, że uczynię wszystko aby nasze małżeństwo, było zgodne, szczęśliwe i trwałe. – z trudem utrzymywałam powagę, Piotrek cały czas mnie rozśmieszał.

- Świadomy praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny uroczyście oświadczam, że wstępuję w związek małżeński z Edytą Ruciak i przyrzekam, że uczynię wszystko aby nasze małżeństwo, było zgodne, szczęśliwe i trwałe. – powtórzył zaraz po mnie.

Podpisaliśmy wszystkie papiery i wyszliśmy z sali. Rozbawieni siatkarze złożyli nam życzenia.

- Wiedzieliście o tym? – zapytałam z wyrzutem.

- To nie dzieje się naprawdę. – zaśmiał się Bartman. – Nie wierzę.

- Wiemy od jakichś dwóch godzin. – przyznał Krzysztof.

- Na pewno jej nie upiłeś? – zapytał podejrzliwie atakujący.

- Jestem trzeźwa. – powiedziałam. – I mam męża.

Roześmiałam się. Jeszcze dwie godziny temu siedziałam na stołówce z Markiem. Teraz przyjęłam oświadczyny Piotra i wzięłam ślub.

- Obiecałem, że coś wymyślę. – Nowakowski mnie przytulił.  – I wymyśliłem.

- Ostatni raz poprosiłam cię o pomoc. – powiedziałam rozbawiona. – I co teraz? Wciąż musisz grać w siatkówkę, a ja wciąż muszę biegać.

- Ja mam żonę, a ty męża. Ważny czynnik, który wiele zmienia.

- Dobra, dzieci. – westchnął Krzysiek. – Trzeba wracać.

Wyszliśmy z urzędu i ruszyliśmy w stronę parkingu. Rozpoznałam Audi Zbyszka stojące tuż obok auta Piotra.

- To trzeba uczcić. – stwierdziłam i rozejrzałam się po okolicy.

Zauważyłam budkę z lodami stojącą niedaleko nas. Podbiegłam tam i zamówiłam cztery lody. Po kilku minutach wróciłam i rozdałam słodycze.

- Gorzko, gorzko! – zaczął krzyczeć rozbawiony Bartman pochłaniając swoją porcję.

Pocałowałam Piotrka i roześmiana wsiadłam do jego auta. Po kilkunastu minutach byliśmy już na miejscu.

- Edyta Ruciak-Nowakowska. – roześmiałam się słysząc jak dziwnie to brzmi. – Matka mnie zabije. Ojciec mnie zabije. Marek mnie zabije…

- Musimy kupić obrączki. – stwierdził wchodząc do ośrodka.

- Jakim cudem ty to wszystko załatwiłeś? – spytałam.

- Dokumenty mam od Marka. – przyznał. – Gorzej z terminem. Musielibyśmy czekać miesiąc, ale ubłagałem tych urzędników. Podpisałem wszystko co dało się podpisać.

Parsknęłam śmiechem i ruszyłam na stołówkę. Siatkarze siedzieli przy tym samym stoliku co zwykle. Zajęliśmy miejsce jak gdyby nigdy nic.

- Gdzieś ty był? – zapytał Możdżonek zerkając na Piotra.

- W centrum. – odparł a ja się zaśmiałam.

- Mogę? – Krzysiek zerknął na nas błagalnym wzrokiem.

Ja i Piotrek zerknęliśmy na siebie. Oboje wzruszyliśmy ramionami i kiwnęliśmy głowami.

- Co za zgodność małżeńska!  - krzyknął zachwycony.

- Zgodność jaka? – zapytał rozbawiony Ruciak.

- Edyta już nie Ruciak. – powiedział wesoło Bartman.

- Wyjaśni mi ktoś o czym oni mówią? – spytał znużony Kubiak.

- To może ja. – Piotrek podniósł rękę niczym przedszkolak na lekcji.

- Ktokolwiek… - mruknął rozglądając się wokół.

- Edyta niedługo wyjeżdża, ja zostaję, później ona…

- Do rzeczy Piter. – szturchnął go libero.

- Oświadczyłem się i wzięliśmy ślub. W urzędzie. Dzisiaj, przed chwilą. – odpowiedział.

Kubiak parsknął śmiechem, a reszta siatkarzy wybuchła głośnym śmiechem. Przed dłuższy czas nie mogli się opanować.

- Krzysiek i Zbychu świadkiem! – krzyknął zirytowany.

- Taa… - rozbawiony Winiarski wciąż leżał na stoliku.

- Michał, on mówi prawdę. – powiedziałam z uśmiechem.

- Piotrek, uwielbiamy cię, ale błagam… - Kubiak wciąż nam nie wierzył.

Nowakowski rzucił na stół teczkę, w których znajdowały się kopie podpisanych przez nas dokumentów. Siatkarze przeglądali je, patrzyłam jak ich miny gwałtownie się zmieniają.

- Wy jesteście nienormalni. – stwierdził Ruciak patrząc na dokument.

____________________________________________________________________________

Piosenka, którą każdy powinien w życiu usłyszeć to...? I dlaczego? :)

Twitter.