LIII

Epizod LII.

- Wzięliście ślub? – zapytała niemalże krzycząc.

- Dziękuję za uwagę i oddaję głos Piotrowi. – powiedziałam przerażona i zerknęłam na niego.

- Yy… No tak. Chyba tak. – przyznał.

- Oszaleli! – zerknęła na mojego ojca. – Darek, weź coś powiedz!

- Wszystkiego najlepszego na nowej drodze… - zaczął rozbawiony, ale przestał, kiedy poczuł na sobie morderczy wzrok mamy.

- Boże… - westchnęła i złapała się za głowę. – Co z weselem, ślubem kościelnym? Co ludzie powiedzą?

- Mamo… - jęknęłam słysząc jej słowa. – Co mnie interesuje to co pomyślą sobie te wszystkie ciotki, kuzynki?

- Z całym szacunkiem, pani Weroniko, ale nikt nie jest tak głupi, żeby przekładać własne szczęście nad ludzkie gadanie.

- Jezu święty… - westchnęła i usiadła obok ojca. – To Magda studia kończy, ślub kościelny w czerwcu ma…

- Kto to Magda? – zapytał szeptem Piotr.

- Córka siostry matki. – odparłam cicho. – Najładniejsza, najzdolniejsza, najlepsza… Każdy przy niej wypada blado.

Zerknął na mnie rozbawiony.

- Co tam Mistrzostwa Europy czy Świata? Co tam medale, rekordy, wyróżnienia? Magda studiuje, to jest coś! – powiedziałam po chwili.

Piotrek się roześmiał a ja wbiłam wzrok w rozpaczającą matkę.

- Zabieram ją do siebie. – stwierdził po chwili Piotr ściskając moją rękę. – Zamieszkamy w Rzeszowie.

- Kiedy? – zapytała. – Teraz? Dziś?

Zerknęłam na Piotra a on wzruszył ramionami i kiwnął twierdząco głową.

- Droga wolna. – prychnęła i wróciła do czytania książki.

- Mamo…

- No idź. – wzruszyła ramionami nie odrywając wzroku od kartek. – Pakuj się.

Wkurzona wstałam i pociągnęłam Piotra za sobą.

- Wyprowadzasz się? – zapytał wesoło Hubert zagradzając mi drogę.

- Zejdź mi z oczu. – mruknęłam wchodząc do swojego pokoju.

Wyjęłam walizkę z szafy i zaczęłam do niej wrzucać wszystko co wpadło mi w ręce.

- Nie powinnyście się kłócić… - westchnął Piotrek, który stanął za mną i mnie przytulił.

- Ja się nie kłócę. – powiedziałam oschle. – To ona widzi problemy, których nie ma.

Wróciłam do pakowania się, zmieściłam się w dwóch ogromnych walizkach. Zostało jeszcze mnóstwo rzeczy, ale stwierdziłam, że wpadnę po nie później.

- Nie jesteś zła? – zapytał przyciągając mnie do siebie.

- A mam powód? – uśmiechnęłam się. – Głupota matki mnie nie interesuje.

- Nie o to mi chodzi. – odparł. – Trochę cię ominęło przez ten pośpiech. Ślub kościelny, biała suknia, druhny i te spawy.

Zaprzeczyłam kiwając głową.

- To byłby pretekst do ogromnych zakupów, fakt. – zaśmiałam się. – Ale ślubu w Spale nie pobije nic.

- To co? – zapytał. – Do Rzeszowa?

- Do Rzeszowa. – powiedziałam wesoło.

Piotrek pomógł mi wynieść walizki ze swojego pokoju.

- Naprawdę się wyprowadzasz? – Hubert wyglądał na zaskoczonego.

- Możesz otwierać piccolo i świętować. – prychnęłam.

- Edyta, przemyśl to jeszcze. – westchnął Darek, który stanął za moim bratem.

- Jestem duża. – uśmiechnęłam się zerkając na Piotra. – Wiem co robię.

- Zostań. – jęknął Hubert.

Zerknęłam na niego zaskoczona.

- Przyjedziesz do mnie niedługo, zgoda? – zapytałam. – Pozwiedzamy Rzeszów.

Przytuliłam brata i pożegnałam się z tatą. Mama wciąż siedziała w salonie.

- Opiekuj się nią. – Darek wyciągnął dłoń w kierunku Piotra. – Przepraszam za Weronikę… Jest w szoku, potrzebuje trochę czasu.

- Obiecuję. – odparł ściskając rękę mojego taty.

Uśmiechnęłam się i przytuliłam Nowakowskiego.

- Do widzenia, pani Weroniko. – powiedział grzecznie Piotrek.

- Do widzenia. – odparła oschle.

Pokiwałam z niedowierzaniem głową i wyszłam z domu. Zapakowaliśmy walizki i wsiadłam do auta Piotrka. Poczułam łzy spływające po moich policzkach, więc szybko je wytarłam. Było mi przykro, ale nie chciałam tego pokazywać. Przez całą drogę Piotrek starał się poprawić mi humor – nie wiem jak on to robił, ale zawsze mu się to udawało. Kiedy dojechaliśmy poczułam ulgę. Nareszcie wszystko jakoś się ułożyło.

- Edyta?

Zerknęłam na Piotrka wyjmując swój bagaż.

- Marek w ogóle wie o tej przeprowadzce? – zapytał.

- Cholera. – zaśmiałam się. – Zapomniałam o nim.

Nie był zachwycony. Kiedy do niego dzwoniłam telefon trzymałam 20 cm od ucha. Wrzeszczał jak opętany – ale wcale mu się nie dziwiłam. Musiał się przenieść do Rzeszowa. Obiecał, że przez  weekend wszystko załatwi i przyjedzie w poniedziałek.

- Kłótnia z Markiem, kłótnia z mamą… - westchnęłam. – Niezły wynik jak na jeden dzień.

- Ale teść chyba zadowolony, co? – zapytał rozbawiony.

Przez cały wieczór rozpakowywaliśmy swoje walizki – Piotrek dopiero wrócił ze spały. Jego mieszkanie było naprawdę ładne – miał mnóstwo zdjęć swojej rodziny, widać było, że jest do nich bardzo przywiązany. W poniedziałek spotkałam się z Markiem. Ustaliliśmy wszystko i od wtorku wracałam do normalnych treningów. W sobotę Resovia rozegrała pierwszy mecz – zespół Piotra spotkał się towarzysko ze Skrą Bełchatów. Udało mi się dotrzeć na halę pod koniec pierwszego seta. Sytuacja nie wyglądała dobrze, Bełchatowianie prowadzili pięcioma punktami. Siatkarzom z Rzeszowa nie udało się odrobić strat. Podczas przerwy trener dobitnie im coś tłumaczył. Zachowywał się zupełnie jak Marek.

- Ja przepraszam, ale w ogóle cię nie kojarzę. – powiedziała po chwili dziewczyna stojąca obok mnie.

- To żona Piotra. – odparła z uśmiechem Iwona Ignaczak.

- Piter ma żonę? – zapytała rozbawiona i przedstawiła mi się.

Żona Wojtka Grzyba była bardzo sympatyczna. Przegadałam z nią pół meczu, mimo, że kompletnie się nie znałyśmy. Mecz był długi, po trzech setach Resovia prowadziła dwa do jednego. Mimo szczerych chęci i wielkiej walki Skra wygrała kolejne dwa sety i Rzeszowianie przegrali u siebie. Wielkie zaskoczenie. Chyba nikt nie spodziewał się porażki zespołu Kowala.

- To tylko mecz towarzyski, nie? – zapytał Piotrek, kiedy podszedł do barierek.

Dawno nie widziałam go tak smutnego. 

- To tylko mecz towarzyski.

_____________________________________________________________________________

Powiedzcie mi jak wielkim debilem trzeba być, żeby rozrzucić szkło na boisku do piłki plażowej? :)

Twitter.