LXIX

Epizod LXVIII.

Z uśmiechem na twarzy obserwowałam wbiegających na boisko siatkarzy. Roześmiani ustawili się w polu i czekali na zagrywkę rywala. W polu serwisu stanął reprezentant Włoch, który mierzył wzrokiem wszystkich polskich zawodników. Kiedy usłyszał gwizdek sędziego wyrzucił piłkę w górę, wybił się i uderzył. Celował w Ignaczaka, który perfekcyjnie odebrał zagrywkę. Paweł bez problemu wystawił Ruciakowi. Przyjmujący uderzył najlepiej jak potrafił, piłka po odbiciu się od bloku wylądowała poza boiskiem. Zadowoleni z akcji panowie uściskali się na środku pola, nadszedł czas na zagrywkę ze strony Polski. Michał uderzył w siatkę. Jeden do jednego. Razem z dziewczynami i Markiem głośno dopingowaliśmy siatkarzy. Pod koniec pierwszego seta miałam już zdarte gardło i byłam zmęczona, jak gdybym grała tam razem z nimi. Wreszcie udało im się wygrać seta, dwadzieścia dziewięć do dwudziestu siedmiu. Zmęczeni zawodnicy zeszli z boiska i poszli do trenera.

- Brawo. – uśmiechnęłam się szeroko, kiedy podszedł do mnie Piotrek.

Zadowolony pocałował mnie i sięgnął butelkę leżącą przy krześle. Usiadł na nim i w zastraszającym tempie pochłaniał picie. Oparłam się o barierkę i zaczęłam bawić się jego włosami.

- Widzisz tego faceta? – zapytał.

- Którego? – pochyliłam się chcąc lepiej go słyszeć.

- Szóstka, stoi tam. – Piotrek skinął głową na włoskiego gracza.

- Widzę.

- Denerwuje mnie. – stwierdził dobitnie.

- I tak jesteś od niego lepszy. – uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek. – Biedak nawet nie próbuje cię blokować.

- Wiem. – zarechotał zadowolony i włożył butelkę pod krzesło. – Dał sobie spokój pod koniec seta.

- O kim mowa? – do barierek podbiegł Ignaczak i wziął swojego syna na ręce.

- O tym przystojniaku z szóstką. – wyszczerzyłam się.

- Brzydki jest. – prychnął Nowakowski. – Spójrz na niego.

- Niech będzie… - westchnęłam rozbawiona.

Siatkarze zamienili jeszcze kilka słów z trenerem i znów wbiegli na boisko. Tym razem było dużo gorzej. Włosi wzięli się za siebie, skutecznie atakowali, znakomicie bronili i efektywnie serwowali. Ten set był naprawdę krótki, siatkarze zeszli z boiska przy stanie dwadzieścia pięć do dwudziestu jeden dla włoskich zawodników. Panowie cały czas dyskutowali z trenerem. Trzeci set był równie trudny co drugi. Polacy naprawdę starali się grać jak najlepiej, ale na drugiej przerwie technicznej Włosi mieli cztery punkty przewagi.

- Paweł! – wrzasnęłam, kiedy przechodził tuż obok mnie. – Zacznij grać środkiem, nie widzisz że blokują chłopaków na skrzydłach?

- Edyta, spokojnie… - żona Krzyśka objęła mnie ramieniem i roześmiała się. – Guma od tego ma Andreę, nie rób konkurencji trenerowi.

- Ma Piotra, a w ogóle go nie wykorzystuje. – powiedziałam zirytowana. – W pierwszym secie tyle piłek posłał do Nowakowskiego…I co? Źle na tym wyszedł?

Nawet nie zauważyłam, kiedy skończyła się przerwa. Zagumny wykorzystał pierwszą okazję do wystawienia piłki Piotrowi. Środkowy bez problemu zdobył punkt. Rudy rozgrywający posłał mi zabójcze spojrzenie. Pokazałam mu uniesiony kciuk i roześmiałam się.

- Myślisz, że wygrają? – zapytałam szeptem Iwony.

- Mi to bez różnicy. – odparła nie odrywając wzroku od boiska.

- Jak to?

- Dla mnie zawsze są mistrzami. Chociaż nie powiem, wolę Krzysia zwycięzcę niż Krzysia przegranego. Zresztą, sama chyba zauważasz różnicę, co? – zapytała z uśmiechem.

Przytaknęłam kiwając głową. Pokonany Piotrek momentami był nie do zniesienia, ale za to Piotrek zwycięzca był po prostu wspaniały. Zachowywał się jak wariat. Miał ataki radości, działał spontanicznie, krzyczał, wygłupiał się. Jak dziecko.

- Musi być wam ciężko. – stwierdziła po chwili. – On sport, ty sport…

- Nie jest łatwo. – przyznałam. – Ale zawsze może być gorzej. Nauczyłam się doceniać to co mam, nie narzekam.

- Wiem wszystko, Krzysiek dużo mi o tobie mówi. – powiedziała z uśmiechem.

- O jezu… - jęknęłam. – Pewnie się ze mnie śmieje, co? Nie słuchaj go, proszę.

- Wręcz przeciwnie. – odparła. – Ja wiem, że on nie wygląda na poważnego człowieka. Wiecznie się wygłupia, myśli, że ma dwadzieścia lat.

- Fakt. – zaśmiałam się. – Ale to jest fajne, wszyscy go uwielbiają, ze mną na czele.

- Nawet nie wiesz jak się o ciebie martwił. – uśmiechnęła się lekko. – Długo znałam cię tylko z opowieści.

- To musiało być podejrzane. – stwierdziłam. – Mąż opowiada ci o jakiejś małolacie.

Iwona roześmiała się i przytaknęła. Trzeciego seta wygrali nasi zawodnicy, jednak nie byli z siebie zadowoleni. Popełnili mnóstwo błędów, ale Włosi nie byli lepsi. Obie drużyny nieźle oberwały od swoich trenerów i wyszły z bojowym nastawieniem, żeby zagrać czwartą część spotkania. Tym razem to trener przeciwników był skuteczniejszy. Włosi zaczęli grać o niebo lepiej. Polacy również się poprawili, ale nie aż tak, żeby dogonić przeciwników. Przy stanie dwadzieścia jeden do czternastu wściekły Andrea zaczął zdejmować swoich zawodników i zastępował ich rezerwowymi. Wszyscy w hali zaczęli przygotowywać się na piątego seta.

- Przestań. – powiedziałam, kiedy Piotrek podszedł do barierek.

- Co?

- Wracaj tam i im kibicuj. Dadzą radę – wspaniale, nie uda im się – jest jeszcze piąty set. To nie koniec meczu. – odparłam.

Chciał mi coś odpowiedzieć, ale zaczęłam krzyczeć widząc, że nasz zespół zdobył kolejny punkt. Piotrek odwrócił się i wrócił do reszty odpoczywających siatkarzy. Kiedy Andrea zaczął ich zdejmować wiedziałam, że kolejny set to tylko kwestia czasu. Przyznam, że nie dawałam większych szans rezerwowym, ale to co zrobili pod koniec seta było niesamowite. Bez problemu odrobili stratę i było dwadzieścia trzy do dwudziestu jeden dla Włoch. Zdenerwowany trener naszych przeciwników zażądał przerwy. Nie dziwię mu się. Kiedy nasi rezerwowi zdobyli siedem punktów jego zespół wywalczył tylko dwa. Po krótkiej przerwie wszyscy zawodnicy wrócili na boisko. Andrea długo się zastanawiał nad tym co robić,  ale nie dokonał zmian i postanowił pozwolić grać rezerwowym. Po chwili serwujący Polak zdobył dwa punkty bezpośrednio z zagrywki. Trener Włoch wziął kolejną, drugą i ostatnią przerwę. Podekscytowani Polacy czekali na swoich przeciwników. Tym razem nasz zawodnik przestrzelił. Dwadzieścia cztery do dwudziestu trzech dla włoskich siatkarzy. Zagrywka Włochów również nie trafiła w boisko. Remis. Kolejny potężny serwis uderzył  we włoskiego libero, który perfekcyjnie przyjął tę piłkę. Wystawa na lewe skrzydło, atak i… blok! Nasz przyjmujący, sam jak palec, na lewym skrzydle, postawił solidny blok, przez który nie udało się przebić włoskiemu zawodnikowi. Jeden punkt. Został tylko jeden punkt. Tak dużo i tak mało.

- Ja nie patrzę. – stwierdziłam odwracając się. – Nie mogę.

Iwona odwróciła mnie w stronę boiska.

- Patrz na Piotra. Jeśli wygrają, musisz go zobaczyć. – stwierdziła.

                                                   

Wbiłam wzrok w Nowakowskiego. Wszyscy na hali wstali z miejsc, łącznie z innymi siatkarzami i sztabem medycznym.  Młody polski siatkarz zdenerwowany jak nigdy stanął na polu zagrywki. Wszyscy na hali zamilkli. Nigdy nie widziałam, żeby na jakimś meczu zrobiło się tak cicho. 

_____________________________________________________________________________

Dwa mecze, dwa mecze, dwa mecze, dwa mecze!

Twitter.