LIX

Epizod LVIII.

Przez cały czas ćwiczyłam. Fizycznie i psychicznie. Miałam coraz lepsza koordynację ruchową, ale nie miałam tak dobrej kondycji jak kiedyś. Oglądałam stare wiadomości, czytałam książki, gazety – chciałam przypomnieć sobie wszystko. Piotrek mówił o tym co działo się przez te dwa miesiące, co powinnam wiedzieć. Wszystko powoli wracało do normy, mimo, że proces rehabilitacji był żmudny i długi. Myślę, że najbardziej pomógł mi Marek, nasze treningi. Tam zapominałam o tym jednym wielkim problemie i po prostu ćwiczyłam. Wysiłek fizyczny pozwalał mi zapomnieć o tym psychicznym. Razem z Piotrem postanowiliśmy, że na święta wyjedziemy z Polski. Zero prezentów, śniegu, potraw wigilijnych. Tylko on, ja i Cala Mariolu. Wyjeżdżaliśmy dwudziestego drugiego grudnia, pakowanie było straszne. Pakowaliśmy się w pośpiechu, za późno się za to wzięliśmy. Na lotnisku pojawiliśmy się o czwartej rano, dwie godziny przed odlotem. Zanim sprawdzili nam paszporty i załatwili masę innych potrzebnych spraw była już szósta rano. Zajęliśmy wyznaczone miejsca i zapięliśmy pasy. Facet siedzący obok Piotrka był komiczny. Miał na nosie ogromne okulary i co chwilę czytał nam jakieś artykuły. Poprosił Nowakowskiego o autograf. Siatkarz podpisał się na ostatniej stronie gazety, czyli nekrologu.

- Co? – zapytałam kiedy od dłuższego czasu mi się przyglądał.

- Nic. – uśmiechnął się i złapał mnie za rękę.

Wciąż do tego nie przywykłam. To było dla mnie zupełnie nowe. Wiedziałam, że byliśmy razem, że wzięliśmy ślub… Ale czułam jak gdyby nigdy mnie to nie dotyczyło. Ja dla niego byłam żoną, on dla mnie świetnym facetem. On znał mnie od marca, ja go od końca listopada.

- To musi być swoją drogą straszne. – powiedział po chwili. – Nic nie pamiętać.

- To musi być straszne być z kimś, kto nic nie pamięta. – skrzywiłam się.

- Przecież mnie pamiętasz. Wiesz jak się poznaliśmy, co robiliśmy, kiedy ci się oświadczyłem…

- Wiem, ale… - westchnęłam nie wiedząc jak to wytłumaczyć. – Nie wiem jak to ująć, no.

- Spróbuj. – poprosił rozbawiony.

- To tak jakbym widziała to wszystko z boku. – powiedziałam po chwili. – Jak bym była twoją znajomą, a nie żoną.

- Czyli ty nie…? – zaczął. – W ogóle?

- Ja mam po prostu krótszy staż. – uśmiechnęłam się lekko i pocałowałam go w policzek. – 

Znam swojego męża od miesiąca.

- Wiesz co? – zapytał z uśmiechem. – Mam genialny pomysł.

Tuż po wylądowaniu zakwaterowaliśmy się w hotelu. Mieliśmy piękny, jasny pokój z widokiem na plażę i nadzwyczajnie błękitną wodę. Od razu przebrałam się w strój kąpielowy, szorty i T-shirt. Miałam dość śniegu i minusowych temperatur w Polsce.

- No chodź. – poprosiłam widząc powolne ruchy Piotrka.

Byłam podekscytowana jak dziecko. Skakałam w miejscu słysząc wodę odbijającą się od brzegu. Kiedy Nowakowski był gotowy do wyjścia od razu wybiegłam na plażę. Zbliżyłam się do linii brzegu i zamoczyłam stopy w wodzie. Była fantastyczna.

- Chodź do wody. – krzyknęłam widząc, że rozkłada się na kocu, który zabrał z hotelowego pokoju.

Kiwnął przecząco głową, więc podeszłam do niego.

- Poleżeć możesz w Rzeszowie, zapraszam. – złapałam jego dłoń i próbowałam go podnieść.

Zero efektów. Wciąż leżał na plecach. Piotrek złapał moją drugą ręką i pociągnął mnie tak, że na nim usiadłam.

- Chodź ze mną. – poprosiłam. – Woda jest cudowna.

- Nigdzie nie idę. – uśmiechnął się.

- Proszęęę. – jęknęłam i złożyłam ręce jak do modlitwy.

Nowakowski zaśmiał się i pokiwał przecząco głową.

- Nie bądź taki… - uśmiechnęłam się.

Schyliłam się i pocałowałam go.

- Chodź. – mrugnęłam okiem i znów zaczęłam przyłożyłam swoje wargi do jego.

Wyglądał na zadowolonego, kiedy całowałam jego szyję, obojczyki, tors i brzuch.

- Tak zachowuje się dziewczyna, która zna chłopaka tylko miesiąc? – zapytał rozbawiony.

- Nie to nie, idę sama. – prychnęłam i wstałam. – Jak utonę, będziesz miał mnie na sumieniu.

Ruszyłam w stronę wody. Widziałam, że Piotrek mnie goni, więc przyspieszyłam i wbiegłam do wody rzucając się na nią. Uwielbiałam być pod wodą. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Piotrka. Woda była krystalicznie czysta. Pokiwał mi ręką i wskazał palcem powierzchnię wody. Kiwnęłam głową i wypłynęłam.

- Możemy już wracać na plażę? – zapytał wycierając swoją twarz.

- Marudzisz. – ochlapałam go wodą.

- Chodź. – złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę brzegu.

- Nigdzie nie idę. – wyszczerzyłam się.

Piotrek przyciągnął mnie do siebie a ja oplotłam swoje nogi wokół jego bioder i swoje 

ramiona wokół jego szyi. Nowakowski położył ręce na moich pośladkach i zadowolony z siebie chciał wynieść mnie z wody. Udało mi się mu wyrwać i zdenerwowana odpłynęłam od niego. Piotr zaczął wychodzić z wody a ja zauważyłam grupę facetów grających w piłkę wodną. Podpytałam i zapytałam czy mogę z nimi zagrać starając się, żeby mój angielski wypadł jak najlepiej. Ochoczo zaprosili mnie do wspólnego grania i zaczęli zadawać masę pytań. Skąd jestem, z kim przyjechałam, jak mam na imię. Po chwili jednak dołączył do nas Piotr. Wykorzystywał swoje umiejętności i psuł wszystkim zabawę. Zdenerwowana wyciągnęłam go z wody i położyłam się na kocu.

- Piotrek? – zapytałam po chwili rozglądając się wokół. – Ile ja miałam tych operacji?

- Jedną. – wzruszył ramionami.

- Skąd mam te blizny na brzuchu? – przejechałam dłonią po dwóch białych śladach.

- Może masz je od urodzenia? – uśmiechnął się.

Zupełnie ich nie kojarzyłam. Skoro teraz często się przewracałam, to pewnie jako dziecko też to robiłam. Wieczorem poszliśmy na spacer po plaży a później wstąpiliśmy do małej knajpki na kolację. Na małej scenie siedział przystojny facet, który brzdąkał coś na gitarze. Miał niesamowity głos.

- Kto to? – zapytałam szeptem nie chcąc strzelić gafy.

- Miejscowy pewnie. – Piotrek wzruszył ramionami.

- Nie ma takiej opcji. – kiwnęłam głową. – Znam go skądś.

- Edyta, jesteśmy we Włoszech. – Nowakowski wyszczerzył się i złapał mnie za rękę.

- Piotrek, ja go znam. – powiedziałam jak najbardziej poważnie. – Skąd ja go mogę znać?

Nowakowski przyjrzał mi się uważnie i zerknął na faceta. Gość miał około 40 lat, był nawet wysoki. Miał bardzo charakterystyczny, szorstki głos.

- Jesteś pewna, że go kojarzysz? – zapytał.

- To głupie, ale ja  go naprawdę znam. – powiedziałam ściskając jego dłoń.

_____________________________________________________________________________

Mam dość, dopiero wróciłam do domu. Macie jakieś plany na weekend? :)

Twitter.