LXIV

Epizod LXIII.

Biegłam najszybciej jak mogłam w stronę kawiarni. Chciałam zdążyć przed upływem czasu, co i tak było niemożliwe. Gnałam jak szalona. Kiedy przebiegałam obok parku coś mnie podkusiło, żeby tam wbiec. Wybrałam najbliższą ścieżkę i zauważyłam grupę osób wskazujących jedno z drzew. Odwróciłam się i zobaczyłam olbrzymi dąb. Z każdej gałęzi zwisało mnóstwo, żółtych, biurowych karteczek. Podeszłam do pnia rośliny i zerknęłam w górę.

- Piotrek? – zapytałam zdezorientowana widząc siatkarza uwieszonego na gałęzi.

- Idealnie na czas. – powiedział wesoło. - Wskakuj.

- Żartujesz sobie? Nie wejdę tam.

- Dalej, cieniasie. – krzyknął.

Wkurzona wbiłam paznokcie w korę drzewa i zaczęłam się wspinać. Uwiesiłam się na olbrzymiej gałęzi i usiadłam na niej.

- Dam sobie radę. – stwierdziłam, kiedy Nowakowski złapał mnie za rękę.

Rozejrzałam się po rozłożystej koronie drzewa – na każdej gałęzi było mnóstwo karteczek. 

Rozwieszenie tego musiało mu zająć sporo czasu.

- Co to jest? – zapytałam rozbawiona chwytając jedną kartkę.

- Czytaj. – machnął ręką.

- „Lubię spać.” – przeczytałam na głos.

Zerknęłam zdziwiona na Piotra.

- „Jestem uparta jak osioł.” – chwyciłam kolejną kartkę.

- Obiecałem, że wszystko ci przypomnę. – wyszczerzył się. – Masz tu prawie wszystko, co o tobie wiem.

- Prawie? – zapytałam niepewnie.

- Wszystko co pamiętam. – wyjaśnił.

- „Mam okropne pismo.” – przeczytałam. – Ej, piszę normalnie!

- Nie umiesz pisać. – zaśmiał się.

- „Śpiewam pod prysznicem.” – zaczerwieniłam się czytając te słowa.

Myślałam, że mnie nie słychać.

- „Panicznie boję się motyli.” – chwyciłam kolejną kartkę.

Miał rację. Strasznie mnie brzydziły te zwierzęta. Sama nie wiem dlaczego, od zawsze się ich bałam.

- „Mam niesamowite oczy.” – znów się zaczerwieniłam. – Nie, ja nie będę tego czytać.

- Ja ci poczytam. – uśmiechnął się i zerwał kilka kartek. – „Jestem nieśmiała. Nie słodzę. Uwielbiam czytać książki. Nie lubię jagód. Jestem nerwowa. Mam słabość do swojego trenera. Nie lubię pracy w grupie. Boję się starości.”

- Piotrek, przestań. – zaśmiałam się.

- „Zawsze wszystkim przerywam.” – wyszczerzył się. – „Kocham biegać. Jestem pedantką.”

- Nie jestem pedantką! – krzyknęłam.

- Jesteś jeszcze gorsza niż ja, pięciu minut z Kurkiem byś nie wytrzymała. – odparł rozbawiony.

- „Mam zawsze lodowate dłonie. Rzeczy niemożliwe załatwiam od ręki. Jestem szczera do bólu.”

- Skończ, proszę. – powiedziałam wyrywając mu kartki. – Głupio mi.

- To mi powinno być głupio, nie tobie. – stwierdził. – Jak mogłem pozwolić ci odejść?

- Nie miałeś nic do gadania. – uśmiechnęłam się krzywo.

- Miałem. Powinienem wyrzucić te wszystkie rzeczy z walizek, zamknąć drzwi…

- Zamknąłbyś mnie tam? – zaśmiałam się. – To jest karalne. Ciągnie cię do policji?

- Jeśli będzie taka potrzeba, to mogę siedzieć. Zrobię wszystko, żeby było jak kiedyś.

- Na początku pomóż mi to zebrać, wariacie. – westchnęłam i zaczęłam zrywać wszystkie kartki.

Z trudem utrzymywaliśmy równowagę – cały czas się bałam, że spadnę i się połamię. Po kilkudziesięciu minutach zeskoczyłam z drzewa i czekałam  na Piotra, który wciąż był na drzewie. Odwróciłam się i zerknęłam w stronę kawiarni – całkiem zapomniałam o kawie. Nagle usłyszałam jednak trzask i krzyk Nowakowskiego. Leżał na ziemi, tuż pod pniem i skręcał się z bólu.

- Piotrek! – krzyknęłam i podbiegłam do niego.

Leżał na brzuchu  trzymał się za plecy, byłam tak przerażona, że nie wiedziałam co robić. Uklękłam przy nim chcąc zobaczyć, czy przypadkiem nie krwawi.

- Nie ruszaj się, zaraz zadzwonię po pogotowie. – powiedziałam przeszukując kieszenie w poszukiwaniu telefonu.

Już miałam dzwonić, kiedy Piotrek nie wytrzymał i zaczął się głośno śmiać. Przewrócił się na plecy, nie mógł się opanować.

- Jesteś niemożliwy. – stwierdziłam wkurzona.

Chwyciłam trawę, urwałam kępkę i rzuciłam ją w twarz Piotra.

- Gdybyś widziała swoją minę. – zachichotał strzepując trawę.

- Spadaj. – szturchnęłam go zdenerwowana.

Wstałam i jak gdyby nigdy nic kontynuowałam bieganie. Nie zdążyłam wybiec z parku kiedy dogonił mnie Piotrek. Chwycił moje ramię, obrócił mnie i bez ostrzeżenia wbił swoje usta w moje. Tak bardzo się za nim stęskniłam… Nie potrafiłam tego przerwać.

- Myślisz, że jak zawiesisz na drzewie kilka kartek i mnie pocałujesz to załatwi całą sprawę?

- Tak właśnie myślę. – wyszczerzył się i znów mnie pocałował.

Cholera. Chciałam go odepchnąć, nakrzyczeć na niego… ale chciałam też go przytulić i pocałować. Co ten człowiek ze mną robił? To nie jest normalne.

- Zakładaj je.  – powiedział pociągając delikatnie łańcuszek z pierścionkami. – Teraz.

- Innym razem. – uśmiechnęłam się.

- Edyta, nie denerwuj mnie. – wyszczerzył się przyciągając mnie do siebie.

- Lubię cię denerwować.

- Wiem o tobie więcej niż ktokolwiek inny. – stwierdził.

- Wiesz wszystko. – kiwnęłam głową zgadzając się.

- No… - zachęcił mnie ściskając moją dłoń.  – Ty płaczesz?

- Nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś takiego. – powiedziałam próbując się opanować.

Byłam zła na siebie, ostatnio mój nastrój zmieniał się tak szybko jak u kobiety w ciąży. Nowakowski mocno mnie przytulił, tym razem nie protestowałam. Już nie będę. Nigdy więcej. Niech robi co chce, wszystko jest warte tego uścisku.

- Nigdy więcej cię nie okłamię, obiecuję.

- Nigdy więcej nie pocałuję Marka, obiecuję. – powiedziałam.

- Nigdy więcej co?

____________________________________________________________________________

Jak minął Wam poniedziałek? :) Czy tylko ja odliczam dni do Ligi Światowej? Nie mogę się doczekać! :>

Twitter.